Auteur: Bert Wagendorp
De Giro duurt nog twee weken, maar de winnaar staat al vast. De winnaar stond feitelijk al vast voor de Ronde van Italië begon, het was alleen nog even afwachten of Tadej Pogacar niet plotseling ten prooi was gevallen aan een vormcrisis of grote zelftwijfel. Dat, zo werd vrij snel duidelijk, was niet het geval. In het wielrennen mag je botte pech of een horrorcrash nooit uitsluiten, maar op de een of andere manier lijkt Pogi niet gevoelig voor dergelijke scenario’s: hij gaat het eerste deel van zijn grote doel, de Giro én de Tour winnen in één seizoen, verwezenlijken.
Dat is mooi, maar de manier waarop dat gebeurt is ook zorgelijk. Tenminste voor degenen die meer geven om een mooi gevecht dan om een mooie superieure zege. Dat gevecht komt er in de Giro alleen om de tweede plek. Betrokken zijn een Brit van bijna 38, een nooit helemaal ontloken Colombiaan, een talentvolle Belgische Visma-renner en heel misschien een slow-starter uit de Betuwe. Van de klassementsrenners uit de UCI-worldranking zijn uit de top 50 alleen O’Connor en Bardet aanwezig. (Die ranglijst is trouwens een raar en onnavolgbaar zootje, de al gestopte Thibaut Pinot steeg recentelijk nog een plaatsje naar no. 41.)
Hoe dan ook: voor de op één na belangrijkste rittenkoers die het wielrennen kent is dat een tamelijk ontluisterend beeld. Aan mensen die het wielrennen niet zo volgen, is het niet uit te leggen dat in een wedstrijd die zo prominent op de wieleragenda staat de torenhoge favoriet eigenlijk geen concurrentie van betekenis heeft. Het is alsof Djokovic zich heeft aangemeld voor Wimbledon en Tallon Griekspoor zijn voornaamste tegenstrever is.
In het tennis hebben ze in de gaten dat dat niet kan, maar in het wielrennen niet. Of misschien hebben ze het wel in de gaten, maar er wordt weinig gedaan om daar verandering in te brengen en ervoor te zorgen dat bij de belangrijkste wedstrijden de beste renners tegen elkaar in het strijdperk treden. Want daarvoor moet je de agenda hervormen en sommige wedstrijden (bijvoorbeeld de Giro) inkorten naar twee weken. Daarvoor moet je een deelnameplicht invoeren; daarvoor moet je, kort gezegd, nadenken over de toekomst van je sport en bereid zijn tot vernieuwing.
Vernieuwing vinden ze in het wielrennen al jarenlang een heel vies woord. Ze zijn er sowieso allergisch voor elke vorm van verandering en veel verder dan het eigenbelang komen ze meestal niet, in hun overwegingen. Wielrennen is, ik heb het al vaker gezegd, een domme sport.
Dus wint Pogacar de Giro. Het gebrek aan spanning is hem niet te verwijten; hij doet er alles aan om de kijker te gerieven en vecht een fraai duel met zichzelf uit.
Het is veelzeggend dat de Giro alleen is te volgen op het onvolprezen Eurosport, de publieke omroepen van Nederland en België zagen er geen brood in. En terecht: waarom zou je veel geld en uren zendtijd besteden aan voorspelbaarheid?
Tadej Pogacar (Slo – Uae Team Emirates) Pictured During Giro D’Italia 2024 – Stage 8 – Spoleto – Prati Di Tivo 152 Km – 11/05/2024 – Photo: Luca Bettini/Sca/Cor Vos © 2024
Foto header: Peloton pictured during Giro d’Italia 2024 – stage 9 – Spoleto Avezzano – Napoli 214 km – 12/05/2024 – Photo: Luca Bettini/SCA/Cor Vos © 2024