MUR DE FRANCE
Door: Bert Wagendorp
Bovenop de Grand Colombier meende ik zondagmiddag iets te zien dat de uitkomst van de Tour de France voorspelde. Sepp Kuss ging met nog een paar honderd meter te gaan voor zijn kopman Roglic op kop rijden, Tadej Pogacar sprong in zijn wiel, kwam over Kuss heen en werd op zijn beurt gecounterd door Roglic. De twee sprintten naar de streep, maar met nog twintig meter te gaan liet Roglic zijn landgenoot los. Die won.
Volgens Michel Wuyts en José De Cauwer toonde Roglic op dat moment zijn zwakte. Ik verbeeld me niks, maar volgens mij liet hij juist zijn kracht zien. Hij schonk Pogacar de zege, in de verwachting dat hij in ruil voor die gift de komende dagen iets zal terugkrijgen. Of misschien omdat hij de jonge Tadej gewoon graag mag. Of allebei.
Elke wielerliefhebber herinnert zich het duel tussen Pantani en Armstrong op de Ventoux, in de Tour van 2000. Uit strategische overwegingen liet Armstrong Pantani voorgaan. Waarmee hij overigens niet het beoogde effect bereikte – de pacificatie van Pantani. Pantani ervoer het cadeautje als de ultieme vernedering en was woedend. Hoe dan ook, Armstrong won dat jaar zijn tweede Tour.
Tom Dumoulin, Primoz Roglic, Tadej Pogacar // Photo Pdv/Pn/Cor Vos © 2020
Pogacar wekte zondag niet de indruk dat hij zich vernederd voelde. Hij incasseerde tevreden de tweede ritzege in zijn eerste Tour de France. De belofte die hij wekte in de Vuelta van vorig jaar heeft hij nu al ruimschoots ingelost.
Het valt te verwachten dat de komende etappes in de Tour van 2020 ongeveer hetzelfde beeld te zien zullen geven als die van zondag. Een rij Jumbo’s op kop, met daarachter een pelotonnetje kanslozen voor de eindzege, met hun hoofd bij het podium in Parijs – aan de zijde van de gele Roglic.
Wielrenners kunnen de kracht van hun tegenstanders veel beter inschatten dan wij, de brave televisiekijkers. Als Roglic Pogacar echt nog als een bedreiging zou zien, had hij hem zondag geklopt voor de bonusseconden. Pogacar is in de sprint bergop sterk, maar Roglic is sterker.
Zonder woorden deelde Roglic Tadej zondag mee dat hij zich nog even tevreden moet stellen met de tweede plek. Pogacar is de maandag nadat de Tour in Parijs is aangekomen jarig. Hij wordt 22. De tweede plek is alvast een prachtig cadeau. Hij heeft daarna nog minstens tien jaar om een legendarische vijfvoudig Rondewinnaar te worden. Misschien ooit nog eens met steun van de oude Roglic.
Tadej Pogacar, Primoz Roglic // Photo Pool/Cor Vos © 2020
De finale van de Tour is volgende week zaterdag, met de klimtijdrit naar Planche des Belles Filles. Ik moet me al sterk vergissen als ze bij Jumbo-Visma niet precies weten welke maximale wattages Pogacar over die 36.2 kilometer kan trappen. Ze kennen ook zijn gewicht. Van Roglic weten ze dat allemaal nog beter. Wattage in verhouding tot lichaamsgewicht vormt de beslissende factor in het moderne wielrennen en maakt de uitslag van de tijdrit bijna voorspelbaar.
Roglic wint op Planche des Belles Filles en daarmee de Tour.
Om de spanning er nog even in te houden: mits er geen hele rare dingen gebeuren.
Tom Dumoulin, Primoz Roglic, Tadej Pogacar // Photo Pdv/Pn/Cor Vos © 2020