Auteur: Bert Wagendorp
De Ronde van Spanje is eigenlijk geen ronde van Spanje, maar meer een verbond van Spaanse eendagskoersen die als losse spaghettislierten op het Iberisch schiereiland zijn neergegooid. Er zit niks ronde-achtigs aan, als er al iets van een ronde viel te bekennen dan was het een soort Ronde van Andalusië in de buurt van Cordoba en Sevilla. Waaruit maar weer eens blijkt dat iets niet hoeft te zijn wat de naam suggereert en toch heel erg interessant kan zijn.
Interessanter zelfs dan de Giro van dit jaar en ook interessanter dan de Tour. In die twee rondes zagen we een vertoon van overmacht dat indrukwekkend was; maar de uiterste houdbaarheidsdatum van overmacht is beperkt en in elk geval minder dan drie weken. Om de overmacht van Tadej Pogacar eens en voor altijd bewezen te zien, had ik erop gehoopt dat hij alsnog zou inschrijven voor de Vuelta, die op anderhalf ook been te winnen en zo definitief de GOAT te worden – de Greatest Of All Time.
Achteraf ben ik blij dat Pogacar anders heeft besloten. Niet alleen vanwege het risico dat hij een superseizoen had kunnen bezoedelen met een totaal onverwachte nederlaag, maar vanwege de veel grotere kans dat ook de derde grote ronde een Pogacar-vertoning was geworden en we daarmee negen weken lang naar iets totaal voorspelbaars hadden gekeken: de volgende zege van het beest.
Door niet mee te doen, en ook vanwege het feit dat Jonas Vingegaard het na de Tour wel best vond en Evenepoel eveneens andere prioriteiten had, werd de Vuelta onthoofd. Primoz Roglic besloot wel mee te doen, wat in zekere zin jammer was. Zonder het leidende klassementskwartet van het mondiale wielrennen was er echt sprake geweest van een open koers, waar grote talenten en runners-up hun kans hadden gekregen.
Niettemin hebben we de afgelopen twee weken schitterend wielrennen gezien en belooft de laatste week ook weer spectaculair te worden. Na de etappe van zondag was Primoz Roglic door de zware inspanningen zo in de war dat hij dacht dat klassementsleider Ben O’Connor voor hem was geëindigd – een teken dat de door iedereen voorspelde winnaar van de Vuelta daar voorlopig zelf nog wat minder zeker van is.
Henrik Mas gelooft nog in de eindzege – wat hem bij het begin van de derde week van een grote ronde nog niet eerder is overkomen, de markies van Carapaz sluipt elke etappe behendig mee, Mikel Landa is na zijn beulswerk voor Evenepoel in de Tour nog sterk genoeg om stiekeme illusies te koesteren. Zelfs Ben O’Connor wanhoopt nog niet, en voorlopig spreken de secondes in zijn voordeel.
Wat kunnen wij hieruit leren?
Dat krachtsverschillen in de topsport erbij horen en onvermijdelijk zijn, maar dat het vaak tot interessantere wedstijden leidt wanneer er sprake is van een zekere nivellering. En dat je niet altijd de absolute topsterren nodig hebt om een topwedstrijd te krijgen.
Foto : Ben O’Connor (AUS – Decathlon AG2R La Mondiale Team) – Sepp Kuss (USA – Team Visma | Lease a Bike) pictured during 79th La Vuelta Ciclista a Espana (2.UWT) stage 15 from Estacion De Montana De Manzaneda to Valgrande-Pajares Cuitu Negru (143km) – 01-09-2024 – Photo: Tommaso Pelagalli/SCA/Cor Vos © 2024
Foto header: Wout Van Aert (BEL – Team Visma – Lease a Bike) – Mattia Cattaneo (ITA – T-REX – Quick Step) – Mikel Landa (ESP – T-REX – Quick Step) pictured during 79th La Vuelta Ciclista a Espana (2.UWT) stage 8 from Ubeda to Cazorla (159km) – 24-08-2024 – Photo: Luis Angel Gomez/SCA/Cor Vos © 2024