Auteur: Bert Wagendorp
De laatste twee kilometer van de zondagse etappe van de Vuelta zagen eruit als de aankomst van de Toertocht van Noord-Holland: lachende wielrenners die rustig uit peddelden en al uitkeken naar de uitreiking van het tegeltje vanwege het behalen van de finish en die elkaar bedankten voor de gezelligheid onderweg. Het zag er in elk geval niet uit als het einde van een etappe in de op twee na belangrijkste etappekoers ter wereld – het was een aanfluiting.
Dat kwam doordat de organisatie had besloten de tijdmeting eerder te leggen dan bij de finish, vanwege modder op de weg. Dat was niet de eerste keer deze Vuelta, in het eerste weekend zorgden de weersomstandigheden er al voor dat de etappe naar de Montjuïc moest worden ingekort en niet de climax kreeg die was voorzien.
Het deed denken aan de aankomst van de eerste etappe van de Tour de France van 2013, toen er grote verwarring ontstond nadat een teambus het finishdoek ondersteboven had gereden. In de documentaire Nieuwe Helden van Dirk Jan Roeleven zagen we vervolgens een hilarische woordenwisseling tussen de ploegleiding en de renners, over de streep die eerst werd verlegd en die, nadat de schade toch nog tijdig was hersteld, eindigde met de mededeling van ploegleider Kemna van het toenmalige Argos Shimano: ‘The finish is at the finishline. I repeat: the finish is at the finishline.’
‘The finish is at the finishline,’ sneerde John Degenkolb later in de bus – hij ging ervanuit dat de finish nu eenmaal altijd aan de finishlijn ligt. Maar dat is dus geen zekerheid meer. Het is in de Vuelta elke dag maar afwachten of de finishline niet tien kilometer naar voren is gehaald en de renners freewheelend rijden naar wat ooit de streep was – waar overigens weer wel de volgorde van binnenkomst wordt vastgesteld. Daarmee wordt wat simpel zou moeten zijn, wie het eerst over de streep komt wint, opeens ingewikkeld en onbegrijpelijk.
De Vuelta is nooit een wonder van strakke organisatie geweest, maar de koers is op weg een gotspe te worden. De ploegentijdrit als proloog was een teken aan de wand: de laatste ploegen voltooiden in het duister hun wedstrijd – terwijl het tijdstip van zonsondergang toch niet als een verrassing kan zijn gekomen.
Dat geldt ook voor de aankomsten bergop. De parcoursbouwers van de Spaanse ronde hebben er kennelijk geen rekening mee gehouden dat de klimaatverandering voor extremere weersomstandigheden zorgt en dat die een aankomst op een geitenpaadje weleens onaantrekkelijk zouden kunnen maken – zo niet onmogelijk.
Er komen nog een paar aankomsten bergop (La Laguna Negra, Tourmalet, Larra Belagua, Bejes, de Angliru, La Cruz de Linares), dus we mogen nog een en ander aan ellende en verlegde finishlines verwachten. Het zou een wonder zijn als niet minstens één van die etappes eindigt in chaos – en dan zijn er ook nog de min of meer vlakke etappes met hun eigen Spaanse parcoursverrassingen.
De Vuelta is een koers vol onverwachte wendingen, maar niet zoals onverwachte wendingen zijn bedoeld; behalve onverwacht zijn ze vooral ongewenst.
Collado De La Cruz De Caravaca – Vuelta Espana 2023 – Photo: Luis Angel Gomez/Sca/Cor Vos © 2023