Auteur: Bart Jungmann
Toen Remco Evenepoel drie maanden geleden vertrok naar de Ronde van Italië werd hij met muziek uitgeluid. Vlaamse radiopresentatoren hadden zich een Italiaans deuntje eigen gemaakt, met daarin dit rijm: Zoals een pizza calzone, ’t is gene gewone.
Helaas was de Giro al na een week voorbij voor de gene gewone. Met twee ritzeges en een voorsprong van driekwart minuut op nummer twee nam Remco Evenepoel noodgedwongen afscheid. Corona onder de leden.
Die bittere pil moet nu worden verguld in de Ronde van Spanje. Daarin ging Evenepoel, in alle turbulentie, dit weekeinde goed van start, maar laat ons eerst eens vaststellen hoe ongewoon hij is.
Ronduit verpletterend was zijn entree op het internationale podium vijf jaar geleden met twee wereldtitels bij de junioren in een bestek van een paar dagen. Bij de profs stagneerde zijn loopbaan, mede door een val in de Ronde van Lombardije. Maar vorig jaar kwam die weer in een stroomversnelling door overwinningen in Luik-Bastenaken-Luik, de Vuelta en het WK senioren.
Sportief gezien blijkt hij dus allesbehalve gewoon, maar dat zijn er wel meer niet van zijn lichting. Het wielrennen beleeft nu eenmaal ongewone tijden. Alleen onderscheidt Remco Evenepoel zich ook in zijn presentatie. Of misschien moet dat zijn: hoe die presentatie wordt beleefd.
In dit opzicht duikt Remco Evenepoel nogal eens op in gesprekken met vriend Gert op Whatsapp. Meestal gaat het over films die worden aan- of afgeraden. Maar als Gert reden ziet Remco op zijn plaats te zetten, doet hij dat. En Gert ziet vaak reden.
Terugbladerend kom ik deze tegen: ‘Vreselijk pedant, arrogant mannetje. Een soort Clarence Seedorf. Verbaast me niet dat hij uit het voetbal komt.’ En over dat WK van 2022 oordeelde Gert: ‘Evenepoel kreeg de zege in zijn schoot geworpen. De Fransen die en masse voor hem reden.’
Dat laatste is aan de actieve herinnering ontsnapt, maar één ding is duidelijk: Gert lust Remco niet. Daarin is hij niet de enige. Vooral die arrogantie kleeft aan Remco Evenepoel. Op zich is dat al lollig, een Nederlander die een Vlaming van zoiets beticht. Maar waar komt deze negatieve grondhouding vandaan?
Gert heeft het vaak over maniertjes en gebaartjes. Dat van die maniertjes kwam ik ook al eens tegen in een column van Marijn de Vries in de NRC. Daarmee belanden de opvattingen over Remco in het drijfzand van intermenselijk verkeer. Verdachte verkleinwoordjes waartegen geen enkel verweer mogelijk is.
Om onze appjes op gang te houden, wierp ik me op als een bewonderaar van Remco Evenepoel. Gaandeweg ben ik dat ook geworden. Dat zelfverzekerde, misschien zelfs dat triomfantelijke, past hem. Sterker nog, het past kampioenen van het ongewone type: Bernard Hinault, Lance Armstrong.
Zaterdagavond, na het waterballet op twee wielen, liet Remco Evenepoel zich weer eens ouderwets gelden. Hij wees met een boos gezicht naar de hemel en zei iets onverstaanbaars tegen de camera. Dat bleek te gaan over het late uur waarin hij en zijn ploeggenoten tegen de tijd moesten rijden. Ze fietsten in het donker en deden dat zonder licht.
Ik weet niet of deze woedeaanval ook tot de maniertjes en de gebaartjes wordt gerekend. Maar het past bij zijn karakter en het past inmiddels ook bij zijn status.
Remco Evenepoel (Bel – Soudal – Quick Step) Pictured During Vuelta Espana 2022 – Photo: Rafa Gomez/Sca/Cor Vos © 2023