Auteur: John Kroon
Het ene WK is het andere niet. Neem nu alle hedendaagse heisa rond dat idiote besluit, twaalf jaar geleden, van de FIFA om in 2022 het wereldkampioenschap voetbal in Qatar te houden. Deugde dat land in 2010 wel?
Alle berichten over corruptie, schendingen van mensenrechten, gastarbeiders die bij bouwprojecten (niet alleen voetbalstadions) het leven lieten ten spijt, kon bijvoorbeeld het WK wielrennen rustig in 2016 in Qatar worden gehouden. Je merkte toen weinig tot niets van maatschappelijk protesten, van morele verontwaardiging. Ja, er was een wielrenner die altijd al verder keek dan zijn stuur breed was, die er iets over zei: Tom Dumoulin. Hij vond het een rottig WK in een rottig land.
En zo konden ook het WK zwemmen in 2014, het WK handbal in 2015, het WK turnen in 2018 en het WK atletiek in 2019 in Qatar worden gehouden. In 2021 werd voor het eerst in de geschiedenis de Grand Prix van Qatar verreden en Max Verstappen en zijn collega’s worden ook de komende tien jaar geacht daar hun ronden te racen. Iemand die gaat proberen hen daarvan te weerhouden?
Zo gek is het niet, die stilte of onverschilligheid wanneer het evenementen betreft zoals het WK wielrennen, die kennelijk te weinig impact hebben om publieke woede op te wekken. Want vergeet niet: het Nederlandse staatshoofd, koningin Beatrix, bezocht samen met de kroonprins en diens echtgenote Qatar, met in hun kielzog een meute zakenlieden. Dat was in 2011, één jaar na die zo bekritiseerde toewijzing van het WK voetbal.
Het staatsbezoek was ‘een bevestiging van de goede betrekkingen tussen beide landen,’ liet de Rijksvoorlichtingsdienst weten. De koningin dineerde met de emir, die zijn vader in 1995 had afgezet toen die even in Genève verbleef, en die zelf in 2012 door zijn zoon, de huidige emir, werd opgevolgd. Hamad bin Khalifa al-Thani ontving van Beatrix het Grootkruis in de Orde van de Nederlandse Leeuw en de koningin, die zichzelf mocht verheugen over een hoge Qatarese onderscheiding, had het staatsbezoek aan de gas- en oliestaat ‘een feest’ gevonden.
Dus ja, waarom zou je dan van de kook raken over een sportevenement als het WK wielrennen in zo’n land? Kennelijk is verontwaardiging alleen geselecteerd voor een veel grotere manifestatie als het WK voetbal. Er komt misschien nog een kans: Qatar heeft zich kandidaat gesteld voor de Olympische Spelen 2032.
Verder was dat wereldkampioenschap wielrennen in 2016 in Qatar, dat wielerunie UCI er 16 miljoen euro voor betaalde, eigenlijk waardeloos. Het was veel te heet. Het was geen prettig gezicht: de Belgische belofte Enzo Wouters die hyperventilerend en met schuim op de mond per ambulance moest worden afgevoerd. Ook Jasper Philipsen, nog junior, verliet de koers na afloop in horizontale positie. Anne van de Breggen zei na de wegwedstrijd: ‘Wij zijn allemaal blij dat we levend aan de finish zijn gekomen.’
Dat WK had de zegen gekregen van Eddy Merckx, ambassadeur van het Qatarese wielrennen, voor zover dat bestaat. Hij was medeorganisator van de jaarlijkse Ronde van Qatar die na 2016 ophield te bestaan. Wegens geldgebrek…
En wegens echte belangstelling natuurlijk in dat land voor wielrennen. Naar het wereldkampioenschap keek in de woestijn van Qatar hooguit anderhalve man en niet eens een paardenkop. Kortom: een fiasco.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.