Auteur: John Kroon
‘Ik heb nog een zoon, hè,’ zei Adrie van der Poel en hij stapte in Glasgow in een vliegtuig om huiswaarts te keren. Dat was op de avond van 6 augustus 2023, zojuist was Mathieu wereldkampioen op de weg geworden. Een paar dagen later maakte hij misschien kans op nog een wereldtitel, bij het mountainbiken in Schotland. Maar daar ging Adrie niet op wachten, want ja hè, hij heeft nog een zoon.
En gelijk had hij. Niet zozeer omdat zijn oudste, David, de volgende dag als 52ste en laatste finishte in een kermiskoers in Izegem, ook niet omdat later zou blijken dat Mathieu al na twee minuten na een val het WK mountainbiken voor gezien hield, maar omdat de liefde van ouders voor kun kinderen niet moet worden bepaald door de sportieve successen die ze boeken.
Al was vader Adrie zondag natuurlijk wel trots toen de cross in Hoogerheide die naar hem is vernoemd, maar weer eens door Mathieu werd gewonnen.
Wielrenners en hun genen. Denk aan Eddy Merckx en zijn zoon Axel. Aan Stephen en Nicolas Roche. Jean-Paul van Poppel en de broers Danny en Boy. Wim Vansevenant en zijn zoon Mauri. Erik en Rick Zabel. Sven en Thibaut Nys. Henk Nijdam en zoon Jelle. Patrick en Antwan Tolhoek. Neoprof Lars Boven, zijn vader heet Jan, werd deze maand derde in een etappe in de Tour Down Under. Ook Nicolas Vinokourov is toegetreden tot de profs en moet zien of hij zijn vader Aleksandr kan overtreffen. Voor Marcel Beloki, zoon van Joseba, geldt hetzelfde. Je kunt een denkbeeldig peloton vullen met vaders en zonen die beiden wielrenner waren of zijn. Dochters mogen ook: denk aan de zusjes Backstedt. Of aan Roxane Knetemann.
Als ergens bewezen is dat talent erfelijk kan zijn, dan is het wel in de wielersport. In het AD gaf Servais Knaven – drie hardfietsende dochters, de vierde is net gestopt – een verklaring voor de familiebanden in en rond de koers. Wielrennen, zei hij, is een hoogdrempelige sport in een klein wereldje. Op school wordt er niets aan gedaan en het materiaal is duur. ‘Dan helpt het als je vader of moeder een binding heeft met de sport.’
De schaduwkant is dat de oud-renner beter dan wie ook de gevaren van de wielersport kent – hij heeft ze aan den lijve ondervonden. Als vader Joseba Beloki zijn zoon ziet afdalen, moet hij maar hopen dat Marcel niet net zo’n zware smak maakt als hijzelf in de Tour de France van 2003 – hij werd daarna nooit meer de oude. Erik Dekker zei in het AD met terugwerkende kracht medelijden met zijn ouders te hebben, die steeds maar moesten afwachten of hij heelhuids thuis zou komen. Dus is hij nu de bezorgde vader van David.
Die zonen zijn lang niet altijd zo goed als hun vader. David van der Poel haalde nooit de successen van Adrie. Op 17 oktober werd hij tweede in de Sluitingsprijs Putte-Kapellen, precies veertig jaar nadat zijn vader die koers voor de eerste keer won. Het was de laatste wedstrijd van de 31-jarige David. Komend weekend ontbreekt hij bij het WK veldrijden. Zes keer deed hij daar wel aan mee bij de elite, en dan werd hij 21ste of 15de – en een keer 6de – in een koers die door broer Mathieu werd gewonnen, of anders wel door Wout van Aert.
Ploeterend dus in de schaduw van die twee. Geen schande natuurlijk, want welke crosser overkomt dat eigenlijk niet?
Hamilton-Canada: Wereldkampioenschap Wielrennen Op De Weg Voor Elite,12-10-2003, Professionals, Foto Cor Vos ©2003 Zoon Axel En Vader Eddy Merckx
Foto header: Cyclocross worldchampion Van der Poel Mathieu of BKCP – Powerplus team and his father former cyclist Van der Poel Adrie during a photoshoot in Woensdrecht, the Netherlands – photo Cor Vos © 2015