Ja, daar steekt een groot talent de neus aan het venster

Auteur: Bert Wagendorp

Tijdens de winter, als gewone mensen de tijd doden met kijken naar de cross – een discipline die ik altijd onzinnig heb gevonden, gedreven door een ongezond soort Vlaams nationalisme en bovendien nogal eenzijdig qua podiumplaatsen – tijdens de winter dus, als er weinig anders valt te doen dan kijken naar oude wielerdocumentaires, de laatste transfers noteren en de moed erin houden met het aftellen tot De Omloop, tijdens die akelige koude winter en terwijl ik wacht op de lente, houd ik me bezig met een bijpassend tijdverdrijf.

Ik kijk of er nog grote talenten aan zitten te komen, of er nog een sneeuwvlokje het kopje boven de grond uitsteekt, of er een naam is gearriveerd die nu nog niemand kent, een renner die nu nog rustig over straat kan (maar niet lang meer!), wiens bijnaam binnen zeer afzienbare tijd op ieders lip ligt (‘De Stier’), een sensatie, een coureur met een buitengewoon talent, niet bevreesd en lichtvoetig, zo’n jongen over wie je over een paar jaar (of misschien al over een jaar!) zult zeggen: zie je wel, zei ik het niet, ik had het bij het juiste eind, dank voor de complimenten.

Het is niet gemakkelijk om zo’n coureur tijdig te spotten, dus voor iederéén zegt: dat is een talent van de buitenklasse, die kun je maar beter in de gaten houden. De laatste jaren heb ik er heel vaak naast gezeten en mijn kaarten gezet op renners die nu als knecht een schamele boterham verdienen of die allang weer terug zijn bij de amateurs of staan te metselen op de steiger.

Ik heb Pogačar niet zien aankomen – ik zag het pas toen hij drie etappes won in de Vuelta. Vingegaard heb ik ook gemist, pas tijdens zijn tweede Tourzege had ik in de gaten dat hier sprake was van iets uitzonderlijks. Van der Poel wel, die zag ik aankomen toen hij een jaar of vijftien was – maar dat zag iedereen, zelfs mensen die geen Froome van een Dumoulin konden onderscheiden zagen het: deze jongen kan wel wat, daar gaan we meer van horen.

Ik blijf ook te lang hangen bij renners in wie ik het helemaal zag zitten. Ooit, toen nog niemand van hem had gehoord, voorspelde ik Wilco Kelderman een grootse toekomst. Wilco wordt binnenkort 33, maar ik blijf volhouden dat hij een groot talent is en dat we nog iets met hem zullen beleven, als het eindelijk een keer meezit en hij niet valt. Je moet achter je vroege keuzes blijven staan, vind ik.

Ik ben een kansloze talentscout.

Maar nu heb ik iemand gespot die ons zal gaan verbazen. Eigenlijk is het een voor de hand liggende keuze, mijn man is eigenlijk al door te veel mensen getipt om er nog veel eer mee in te kunnen leggen. Hij won vorig jaar namelijk de Tour de l’Avenir. Maar volgens mij is dat vrij onopgemerkt gebleven. Misschien omdat hij een Mexicaan is – maar sinds ik in 1989 Raoul Alcala heb geïnterviewd vind ik dat je Mexicanen juist extra in de gaten moet houden, die jongens zijn meestal in armoede opgegroeid en hebben grote honger naar het podium. Het zijn eigenlijk een soort Colombianen die uit Mexico komen, en in Colombia fokken ze talenten alsof het muizen zijn.

Hij heet Isaac Del Toro, wat een schitterende naam is voor een kampioen. Hij is net 20, maar hij ziet eruit als 14. Hij lijkt op Pogačar toen die 20 was, iets wat ze bij UAE Team Emirates ook was opgevallen, want die boden hem razendsnel een contract aan.

Del Toro won vorige week de tweede etappe in de Tour Down Under met een splijtende demarrage in de laatste twee kilometer. Toen ze hem na afloop vroegen naar zijn sterke punten, zei hij: ‘Ik weet het niet, ik ben moe.’ Dit was een groots antwoord.

Dit wordt ’m vrienden, let op mijn woorden. (Voor de liefhebbers van het veldrijden: in zijn jeugd kon Del Toro een knap stukje crossen.)

Ook Luciano Lamperti (21, Soudal-Quick Step, Amerikaan) voorspel ik een grote toekomst, maar een Del Toro is hij niet.

Winkelwagen

Ja, daar steekt een groot talent de neus aan het venster

Auteur: Bert Wagendorp

Leave a Reply Reactie annuleren