Auteur: Peter Ouwerkerk
De Alto Los Machucos dus, niet eens zo’n hoog gebergte in Cantabrië, Noord-Spanje: 880 meter. Maar de laatste drie kilometer naar de piek zijn een gruwel. Het was weer rijden over grind, hier en daar afgedekt door betonplaten met gefreesde geulen om het water te laten weglopen en struinend vee enig houvast te geven.
Daar stuur je dus wielrenners overheen. Wat voor een koe net begaanbaar is, is dat ook voor coureurs.
Het Vuelta-peloton werd afgeklokt vlakbij het Monumento Vaca Pasiega, plek waar Pasiega-runderen plegen te grazen. Twee jaar geleden al eens opgenomen in het Vuelta-parcours, maar met een uitslag die inmiddels is bijgezet in het cachot van de dopingzondaars. Nieuwe kans dus, in rit 13 vanuit Bilbao.
Het begin beloofde al niet veel goeds. Het plaatselijke rondje in de Baskische hoofdstad had plaats in het San Mamés, stadion van Athletic de Bilbao. Knalrode stoeltjes en groen gras in de stijl van de twee belangrijkste leiderstruien in de Vuelta. San Mamés was volledig leeg. Tót de auto van de wedstrijdleider binnengleed, gevolgd door 164 wielrenners.
Een van hen, de Belg Edward Theuns, verliet de kudde, reed het veld op, legde zijn fiets neer op de penaltystip en suggereerde een strafschop zonder bal. Wielrennen als vervreemdend voortbewegende kunstinstallatie in de stad van het Europese Guggenheim.
Verder verliep etappe 13 tamelijk normaal: geen decor van zeezout, geen leeglopend kinderbadje, geen 41 seconden verlies voor Jumbo Visma in de ploegentijdrit, geen wolkbreuk met hagel, sneeuw en ontembare aardverschuivingen, geen wietplantages, geen vallende tv-motor zoals in een eerdere gravelfinale, bedacht door een parcoursbouwer met suïcidale neigingen – uit de Ronde van Spaans Absurdistan geen nieuws, eigenlijk.
Het wachten was op de zoveelste hilarische escapade van de draak met de drie koppen (of zijn het er heimelijk vier, vijf of zes?): Team Movistar. Op papier de sterkste ploeg, maar in het zadel een compleet stuurloze verzameling van woekerend talent.
De Spaanse telefoonploeg is ieder jaar weer een kruitvat vol uitersten. Hoogste tijd voor Edwin Winkels om het definitieve Boek Movistar te schrijven. Het boek van het Groot Niet Te Vermijden Misverstand. Is er nog een kopman bij Movistar? Acht paar armen tegelijk de lucht in: Yo, Yo, Yo, Yo, Yo, Yo, Yo, Yo!
Movistar is een carnaval van ongerijmdheden. En het meest krankzinnig zijn dit keer de openlijke ruzies: Naïro Quintana die zich geen reet aantrekt van commando’s; Alejandro Valverde die wel een beetje meer respect verdient maar ook zijn eigen weg gaat; Marc Soler die wordt teruggefloten van een solo en begint te gesticuleren als een gesprongen veer in een molenwiek.
Je kon erop wachten: gedaan Movistar, leve de Slag der Slovenen. Combine is reglementair verboden, maar wat als je nu toevallig parallelle belangen hebt? Primoz Roglic de eindzege en Tadej Pogacar etappe én podium? Ban dat maar eens uit; elk VAR-jurylid laat het passeren.
Het was een prachtslag van de twee voornaamste sterren van een tot op heden tamelijk onbeduidende wielernatie. Het is misschien de goden verzoeken, maar Movistar rest wederom het sneue ploegenklassement. Zoals zo vaak. Individueel overheerst het grote falen.
Toch blijft de vraag kaarsrecht overeind: zo’n Alto Los Machucos, is dat nou écht nodig? Zulk soort aankomsten neigt toch naar zelfdestructie? Het is spektakel om het spektakel. Jumbo Visma-manager Richard Plugge zegt als vicegezant van de World Tourploegen dat niemand op dit soort acrobatiek zit te wachten en dat organisatoren moeten dimmen met hun stuitende stunts. Maar het is roepen zonder antwoord, en eigenlijk ook geen halszaak voor een ploeg met drie ritzeges en grote kansen op de laatste rode trui. Voor een winnaar telt alleen de winst.
De Vuelta onderscheidde zich altijd van de Tour en de Giro als een overzichtelijke en gedisciplineerde ronde. Maar dat begint steeds meer een paradox te worden. De Vuelta anno nu is een halsbrekend Cirque du Soleil geworden, met het gooi- en smijtvariété van de Ashton Brothers.
De Vuelta begint aan zijn derde week; zelfs Roglic is nog niet in Madrid.
Maar, na eerst die verzonnen weg naar het Observatorio Astrofísico de Javalambre (rit 6) nu ook nog Los Machucos? Het zijn raskoeienpaden waar je nog geen blinde overheen stuurt. Wielrenners wel.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
