Auteur: Bert Wagendorp
De spanning in de Tour de France van 2024 werd een week of twee kunstmatig in leven gehouden: de hoop was gericht op een broodmagere Deen die nog maar een week of tien geleden op een Spaanse ic lag, maar die op de een of andere manier toch zijn Tourwinnaarsvorm leek te hebben hervonden. En op een Sloveen die in mei de Giro d’Italia met overmacht won en die daar misschien wel te veel kracht had verspeeld.
Tweestrijd, daar komt het in de sport op aan; en als er geen tweestrijd is, dan wordt er wel gedaan alsof. Zelfs in de Giro klampten de volgers zich eraan vast.
Alle analisten bleven het beweren: het kon nog, Pogacar had nog niet gewonnen, misschien toverde Vingegaard nog een konijn uit de hoge hoed – er kwamen vrijdag en zaterdag nog twee helse etappes in het hooggebergte (was Pogacar niet kwetsbaar gebleken op grote hoogte?), en wie won vorig jaar ook maar weer de beslissende tijdrit met grote overmacht?
Het bleken allemaal loze praatjes en vergeefse pogingen om de spanning erin te houden zodat de kijker niet verveeld zou afhaken. Voorspelbaarheid is de dood in de pot, dus doen met name de voormalige topsporters onder de analisten hun best de spanning erin te houden. Tom Dumoulin is er, net als veel van zijn voorgangers, een meester in: er kan nog van alles gebeuren, het blijft bloedstollend, we zullen tot de laatste kilometer van de tijdrit van zondag moeten wachten voor we zekerheid hebben, een ongeluk zit in een klein hoekje en iedereen kan een slechte dag hebben, dus Pogacar ook.
De uitputting ten gevolge van de Giro zou de Sloveen in de laatste week wel eens kunnen opbreken, zijn ploeg vertoonde duidelijk tekenen van verzwakking en bovendien was bij een van zijn ploegmaten corona geconstateerd.
Tadej Pogacar had er allemaal geen boodschap aan. Vrijdag maakte hij ijskoud een eind aan alle illusies. Visma-Huureenfiets had andermaal een Plan, maar daar zette Pogacar een ander plan tegenover: de laatste klim naar Isola2000 zo allemachtig hard op fietsen dat alle plannen van de wereld daar geen antwoord op hadden.
Dat was mogelijk anders geweest als Jonas Vingegaard in april in Spanje niet was gevallen. Of wanneer Sepp Kuss erbij was geweest en Wout van Aert zijn vorm van de twee voorgaande Tours had teruggevonden.
Het allerknapste van Visma was de afgelopen twee weken dat de ploeg twee derde van de Ronde de illusie levend wist te houden dat Vingegaard in staat zou zijn Pogacar serieus weerwerk te bieden. Het kan bijna niet anders of de ploeg van de bijna onbeperkte kennis over de fysieke staat van de kopman wist dat dat onmogelijk zou zijn en het plan om Vingegaard vrijdag alsnog terug te krijgen in het klassement was luchtfietserij.
Gelukkig stond de echtgenote van Jonas Vingegaard aan de finish om haar geliefde een brede schouder te bieden om op uit te huilen. Kennelijk was Jonas er door alle optimistische geluiden ook in gaan geloven dat hij de Sloveen nog weerwerk kon bieden.
Dat was, gezien de voorgeschiedenis, niet realistisch. Het mag al een godswonder worden genoemd dat Vingegaard als tweede of derde gaat eindigen, deze Tour – hij moet zich in de laatste twee etappes Evenepoel nog van het lijf zien te houden en die ruikt bloed.
Het enige dat er verder over Tadej Pogacar valt te zeggen is dat de wereld nooit een betere wielrenner heeft gezien, noch een coureur die zo in zijn eigen league speelde als Pogi.
De analisten van dienst voorspelden een fantastische tweestrijd om de tweede plaats.
Foto: Pogacar Tadej (SLO / UAE Team Emirates) pictured during 111th Tour de France 2024 – stage 19 from Embrun to Isola 2000 (144.6km) on 19-07-2024 Photo: Dion Kerckhoffs/Cor Vos © 2024
Foto header: Vingegaard Hansen Jonas (DEN / Team Visma | Lease A Bike) and his wife Trine Marie Hansen pictured during 111th Tour de France 2024 – stage 19 from Embrun to Isola 2000 (144.6km) on 19-07-2024 Photo: Luca Bettini/SCA/Cor Vos © 2024