MUR DE FRANCE

Door: Bert Wagendorp

De Tour ging zaterdag eindelijk van start, maar op 54 kilometer van het einde probeerde Tony Martin hem alweer stil te leggen. Wiekend met zijn armen als een natte albatros ging hij midden op de weg op kop van het peloton rijden, om zijn collega’s ervan te doordringen dat de strijd moest worden stilgelegd.

Levensgevaarlijke actie, met losse handen op het spekgladde wegdek; voor hetzelfde geld was der Panzerwagen tegen het asfalt gegaan, hele peloton eroverheen, onbeschrijflijk pandemonium, blood on the tracks.

Je kon wel zien dat Martin al heel lang in het peloton fietst en zijn geschiedenis kent. Zijn beweging was een knappe imitatie van die van Fabio Cancellara in een Touretappe door de Ardennen, in 2010. Toen regende het ook in een gladde afdaling. De Zwitser zette zich aan kop en begon met zijn armen te wapperen. Het peloton kneep in de remmen. Sommige renners waren het met Cancellara eens, anderen waren woedend. Behalve de veiligheid van zijn fietsende vrienden had Cancellara namelijk nóg een belang goed in het oog gehouden: dat van de twee Schlecks, kopmannen van zijn ploeg. Die lagen op achterstand en konden door het afstopwerk van hun meesterknecht terugkomen.

Dat valse motief had Martin niet. Dumoulin en Roclic zaten nog gewoon in het peloton. Het was echte Oost-Duitse Solidarität. Of niet? Zijn ploeg Jumbo-Visma had wel het grootste belang bij een kalme afdaling: de ploeg herbergt twee van de drie grote Tourfavorieten en is dus het kwetsbaarst voor niet te controleren omstandigheden en het noodlot.

De vraag is deze: hoeveel solidariteit kan een peloton verdragen voor de competitie stopt?

Stel je bent een coureur die erom bekend staat dat hij fameus kan dalen op spekgladde wegen. Je bijnaam luidt ‘De skiër’. Dan had je je zaterdag terecht kunnen beklagen over ontoelaatbare beïnvloeding van de wedstrijd in jouw nadeel.

Solidariteit en topsport onderhouden een moeizame relatie. Meteen nadat Tony was begonnen met zijn langzaam-aan-actie zag je renners al bij hem komen informeren of er voor hen wellicht een uitzondering gemaakt kon worden. Die van Astana hadden zelfs lak aan de orders van de patron. Kopman López is een Colombiaan, en die zijn in hun land wel hectischer toestanden gewend. Even later hing López in een verkeersbord, maar oké.

Ik vind doorgaan onder alle omstandigheden een goed uitgangspunt. Meer dan in welke andere sport ook, spelen weersomstandigheden in het wielrennen een cruciale rol. Tachtig procent van alle heroïsche verhalen in de sport hebben ermee te maken. Als je de mythes mag geloven was het weer vroeger veel gruwelijker. Spekglad asfalt kwam nooit voor, want er was geen asfalt, de hele Tour was één grote gravelkoers. In juli vroor het vaak twintig graden.

De tijden zijn veranderd.

Als solidariteit en veiligheid inderdaad de criteria van het nieuwe wielrennen worden, verwacht ik wel dat Martin straks, in Parijs-Roubaix, bij het binnenstormen van het Bos van Wallers opnieuw zijn albatros-act gaat doen: kalm aan, het asfalt ligt er hier slecht bij en een val op die keien kan je je carrière kosten.

Photo Jdm/Pn//Cor Vos © 2020