Auteur: Bert Wagendorp
Tadej Pogačar heeft aangekondigd dat hij in 2024 de Giro én de Tour zal rijden. En niet alleen rijden, hij zal de twee grootste Rondes die het wielrennen kent ook allebei proberen te winnen. Dat plan geldt tegenwoordig als onhaalbaar en dat Pogačar het toch gaat proberen zet het seizoen 2024 nu al in lichterlaaie.
De Grote Dubbel (Giro-Tour) in één jaar is in de wielergeschiedenis tot dusver twaalf keer gerealiseerd. Wie slaagt behoort meteen tot de legendes van de sport: Coppi (2x), Anquetil, Merckx (3x), Hinault (2x), Roche, Indurain (als enige twee jaar achter elkaar), Pantani (als laatste, in 1998). Het is een uitzonderlijk rijtje van onsterfelijken.
De laatste die een serieuze gooi deed naar die status was Tom Dumoulin. In 2018 werd hij tweede in zowel de Giro als de Tour en dat werd toen al gezien als een sportief wonder.
Het wielrennen is de laatste vijftien jaar zo geëvolueerd dat winnen van de twee grote rondes binnen drie maanden wordt gezien als het voornemen de Mount Everest te beklimmen op blote voeten. Hoe moeilijk het is, laten de statistieken zien. Sinds 2017 (Froome, Tour en Vuelta) is geen renner er meer in geslaagd in een jaar twee grote rondes te winnen. Kennelijk kost de zege in een van de drieweekse etappekoersen zoveel kracht, dat het ongewenst wordt geacht nog een poging te doen daar een tweede aan toe te voegen, ook met het oog op de effecten op langere termijn. (Al moet daaraan worden toegevoegd dat Jonas Vingegaard dit jaar de Kleine Dubbel had gewonnen als hij de eindzege in de Vuelta niet aan Kuss had gegund.)
Als iemand de Grote Dubbel voor elkaar kan krijgen, is het Pogačar, de beste coureur die er momenteel rondrijdt in het peloton. Het past ook bij de Sloveen, een durfal die hoog durft in te zetten en niet bang is om te falen. ‘Succes,’ zei hij tijdens de persconferentie waarin hij zijn plan ontvouwde, ‘wordt niet gedefinieerd door geel in juli.’ Pogačars grootheid wordt gedefinieerd door de moed het serieus te proberen. Hij wil legendarisch worden en weet dat één ding legendes maakt: iets doen waarvan iedereen beweert dat het niet kan.
Sommige commentatoren meenden dat Pogačar zich met zijn Giro-deelname indekt tegen een nederlaag tegen Vingegaard in de Tour. Dat geloof ik niet, want in dat geval had zijn ploeg UAE hem de poging wel afgeraden. Ook voor die ploeg is de Tour veruit het belangrijkste evenement op de kalender en Pogačar wordt geacht vooral in die wedstrijd zijn jaarsalaris van vijf miljoen euro waar te maken.
De Giro hoort bij een ander plan voor de eeuwigheid dat hij nog wil waarmaken: het winnen van de drie grote rondes. Daarmee zou hij zich scharen in een illuster rijtje van zeven coureurs: Merckx, Hinault, Anquetil, Contador, Froome, Gimondi en Nibali. Omdat hij in de Tour de investering van UAE elk jaar moet terugverdienen, rest hem weinig anders dan voor de Grote Dubbel te gaan. De Vuelta komt daarna vanzelf, al slaagden tot dusver maar drie renners erin de Rondes van Frankrijk en Spanje in één seizoen te winnen.
Pogačar weet dat een wielercarrière eindig is én hij heeft historisch besef. Hij wil de geschiedenis ingaan als de grootste aller tijden en weet dat hij daarvoor zijn nek moet uitsteken. Hij kent de reactie als de missie mislukt: schromelijke zelfoverschatting.
Stephen Roche is nog altijd de enige wielrenner die in een jaar zegevierde in Giro, Tour én wereldkampioenschap. Ook dat weet Pogačar: naast Giro en Tour is het WK, in september in Zürich, zijn derde grote doel.
Tadej Pogacar (Slo / Uae-Team Emirates) Pictured During 117Th Il Lombardia (1.Uwt) – Photo: Luca Bettini/Sca/Cor Vos © 2023