Auteur: Jeroen Wielaert
Op de Place Saint Sauveur aan de oude haven van St Goustan in Auray puilde L’Armoric volledig uit. Covid-19 was altijd al onzichtbaar, maar moest hier echt helemaal zijn verdwenen. Binnen in het restaurant en op het ruime terras buiten hielden de mensen geen enkele afstand bij het kijken naar de grote schermen, de EK-wedstrijd Frankrijk-Zwitserland. Variant delta was iets voor les Landes en le Gers. Het leek op het hernemen van het oude normaal, inclusief het vaste rekenen op een Franse zege in Boekarest.
Een Zwitsers kwartier naar 3-3. Verlenging zonder doelpunten. Penalty’s. Het schot van Kylian Mbappé is halfhoog en houdbaar voor keeper Yann Sommer. Fini voor la France. Er klinkt geen geluid meer in L’Armoric, geen zucht, geen snik, zelfs geen vloek, geen grondig merde! Het is de plotselinge stilte van de zee, of de dood.
Frankrijk had een sterkere selectie dan Nederland, maar toch zijn les Bleus Oranje gevolgd in een miserabele deconfiture. Voor beide landen is het terugkeren naar het ware wezen van alles: de Tour de France. Focus fietsen.
Voor mij is dat het binnentreden in het rumoer van het Village Départ op de Place du Parc Anger, pal bij het vertrek op de Rue Victor Hugo in Redon. Een microfonist schalt opgewekt over de bonheur, het geluksgevoel voor een start, uit de speakers klinkt Queen met Don’t Stop Me Now en op het presentatiepodium galmt het van de namen van de renners.
Een klein aantal coureurs wordt niet meer omgeroepen. Ze kunnen niet verder met hun kwetsuren, opgelopen in de valpartijen van Bretagne. Ik heb eerder zuilen zien staan met de beeltenissen van Lucien Petit-Breton, Jean Robic, Louison Bobet en Bernard Hinault, de oude glorie van de streek. Misschien is het een idee om in zo’n Village Départ elke dag ook een verplaatsbaar Monument voor de Gevallenen neer te zetten. Dan kunnen in Redon er al zeven op: Caleb Ewan, Ignatas Konovalovas, Jack Haig, Robert Gesink, Marc Soler, Jasha Sütterlin en Cyril Lemoine. Het mag met deze namen weer neergezet worden voor de start van de tijdrit in Changé, zonder nieuwe slachtoffers uit de rit naar Fougères.
Brent Van Moer en Pierre Luc Perichon is het vluchtersduo om in te halen – allebei jongens voor wie geen standbeelden zullen worden neergezet in hun woonplaatsen. Marc Cavendish komt bij zijn ultieme wederopstanding in de sprint meer in aanmerking om op een sokkel gezet te worden – de kleine krachtpatser die de benen terugvond om uit een depressief dal op te stijgen.
In de uren daarvoor volgde ik de golven van Radio Monte Carlo. Speculatie te over aangaande de vervanging van de Franse bondscoach Didier Deschamps door Zinadine Zidane – het is ruim voor het verlossende bericht van het vertrek van Frank de Boer.
Ik passeer een bord dat wijst op een Site Mégalites, er is een veld met menhirs dichtbij. Dan hoor ik over de korte stilstand van het peloton onder aanvoering van André Greipel. Het is een statement over de onveiligheid van de route. De Duitse sprinter heeft er reden genoeg voor, als collega van Chris Froome bij Israel Start-Up Nation. Voor Froome geen voetstuk meer deze ronde, met een aandoenlijke achterstand van bijna een halfuur op een onwezenlijke plek in de staart van het algemeen klassement.
In dit kader weerklinkt bij RMC een interessante vraag: Qui est le Boss? Interessante kwestie, de roep om een duidelijke leider in het peloton, zoals Bernard Hinault dat ooit was en Johan Museeuw later, voorafgaand aan Lance Armstrong, de Amerikaan die van zijn sokkel is gesleept als de bedrieglijke tiran van de slaven van de weg.
‘Misschien Julian Alaphilippe,’ oppert commentator Cyrille Guimard voor de Franse microfoon. Het is een klein jaar na de machtsgreep van Slovenië en een nieuwe heerser uit het oosten, Pogastar, de mirakelse noviet die de dominantie van Jumbo-Visma doorkruiste. Nóg profileert Tadej zich niet als een nieuwe patron. Hij is wel overeind gebleven in de tombola van valpartijen die het vooraf veronderstelde herstel van de dominantie van Ineos ook al twijfelachtig heeft gemaakt.
Qui est le Boss? Ik houd niet van autoriteiten, hoop dat het antwoord nog even uitblijft. De heerschappij van een man en een ploeg heeft al vaak genoeg de jubel over de Tour doen verstommen.
Gedurende de Tour de France zal er in dit weblog dagelijks een column verschijnen, geschreven door John Kroon, Peter Ouwerkerk en Jeroen Wielaert.
Photo Kt/Lb/Rb/Cor Vos © 2021