• Gratis •
Another brick in the wall
Auteur: John Kroon
Het aardige van wielrennen is: matchfixing mag van zowel de binnen- als de buitenwacht. Sterker nog, het wordt geprezen als het op de juiste wijze wordt uitgevoerd.
Zoals afgelopen Hemelvaartsdag in de Ronde van Italië.
De renners gingen omhoog, op de flanken van de Etna. Jaren geleden stond ik op de Etna, op een hoogte die nog net verantwoord leek. Dat wil zeggen: bij de laatste uitspanning waar ze nog versnaperingen durfden te verkopen, aan gidsen bijvoorbeeld die ook niet verder wensten te klimmen.
De Siciliaanse vulkaan, altijd dreigend, gromde luidruchtig. Denk aan het geluid van een hongerige maag, miljoenvoudig versterkt. Hij rookte er ook stevig op los en deed tot slot waartoe vulkanen op aarde zijn: hij spuwde vuur en strooide as over ons uit. Een fascinerend gezicht, goed waarneembaar vanaf het terras bij die uitspanning, net als enkele hoger gelegen ruïnes dat waren: vroegere inschattingsfouten van architecten en bouwers.
Toen de Etna zijn statement had voltooid, keken we elkaar eens aan: gezichten zo zwart als roet.
Het is daarom dat het even leek dat er donderdag twee renners van LottoNL-Jumbo als eersten over de finish reden, terwijl ze in hun gele tenues kennelijk getroffen waren door een asregenbui. Maar nee, het waren er twee van Mitchelton-Scott, in hun zwart-gele kleuren. De Colombiaan Esteban Chaves en de Brit Simon Yates gingen gebroederlijk over de meet. De ritwinnaar lachend en nummer twee, de ‘geklopte’, juichend met twee armen in de lucht. Wie goed luisterde, hoorde hoe Australische wijnboeren, hun hoofdsponsor, een paar extra flessen ontkurkten.
Yates en Chaves maakten er kort voor de finish en ook na afloop allerminst een geheim van dat ze bezig waren de match te fiksen. Onder het aloude motto: jij de etappe, ik het geel. In dit geval het roze. Ze acteerden niet dat de een de ander er met een uiterste krachtinspanning uitsprintte. Ja hoor, sprak de lichaamstaal van Yates tot Chaves, ga maar voor. Zo regelden ze de uitslag.
Dat kostte de toen aanstaande rozetruidrager wel vier seconden bonificatie; als hij over twee weken in Rome drie seconden tekort blijkt te komen voor de eindzege, zullen de kurken in Australië wel op de fles blijven.
Het lijkt erop dat deze twee klimgeiten, ook gezien de etappe van afgelopen zondag, van deze Giro een mooie strijd gaan maken met tijdritspecialist Tom Dumoulin (en let ook op o.a. Thibaut Pinot).
Als gezegd: als matchfixing ergens is geaccepteerd, dan is het wel in het wielrennen. Het zal kort na de uitvinding van het wielrennen zijn geweest dat matchfixing is bedacht. En echt niet alleen voor kermiskoersen, maar ook voor de toprondes waarin veel geld omgaat.
De geschiedenis kent er vele geslaagde voorbeelden van en dikwijls ging het dan niet om ploeggenoten. Kom daar eens om bij voetbal of bij tennis, misschien wel de meest gematchfixte sport. Als het dan uitkomt: schande! Het publiek is bedonderd! Schorsen die lui! Liefst levenslang!
Maar zo is het dus niet in het wielrennen. Je moet het als renner alleen niet doen op de wijze waarop Lance Armstrong in 2000 in de Touretappe op de Ventoux Marco Pantini liet voorgaan, zo van: toe maar jongetje, je hebt zo je best gedaan, jij mag winnen, hoor, al zou ik je moeiteloos kunnen kloppen met je kale kop.
Dan is het juist vernederend.
Chaves, met het onschuldige hoofd van een elfjarige brave borst, en de grijnzende Yates waren beiden uiterst tevreden. En zie de reacties.
Het Algemeen Dagblad had het over een ‘even begrijpelijke als slimme geste’ van Yates, die Chaves ‘keurig’ had laten winnen. De Volkskrant noemde Yates’ gebaar ‘even hoffelijk als slim’. De Telegraaf vond het optreden van het duo ‘een heus kunststukje’. NRC meende dat Yates zich ‘een groot kopman’ toonde door de zege te schenken. De Italiaanse Corriere della Sera omschreef Yates als ‘un vero signore’ En in Spanje wees El País op de mooie traditie in het wielrennen van ‘los grandes gestos de generosidad’.
Matchfixing: het is ontroerend, het is schitterend.
