• Gratis •

Another brick in the wall

Auteur: Peter Ouwerkerk

Wie wielrennen ook echt wil begrijpen, dient te beschikken over een inlevingsvermogen dat het gemiddelde mensenverstand te boven gaat.

Ik heb nooit gefietst, preciezer: ik heb nooit gekoerst. Ik kan alleen maar raden hoe acties, reacties, beslissingen, foute beslissingen, regels en ongeschreven regels bedoeld zijn. Hoe je vermoedt dat je ook ziet wat je níét ziet. Dat laatste is overigens aardig op weg het meest ingesleten cliché in de wielersport te worden; nóg meer dan de bewering dat iedere wielrenner doping gebruikt(e).

Ter zake: kent u De Visconti? Het teken dat aanspoort tot het onverwacht stilleggen van het peloton? Het sein voor algehele werkonderbreking tijdens een etappe?

De Visconti is een gebaar uit een zeecontainer vol wielergebarentaal. In de aanstaande zomer-Muur (#61, half juni) geeft Frank Heinen een verhelderende opsomming van alle soorten gebaren, die helpt de wielersport te begrijpen. Frank legt uit wat de wapperhand is, de eendenbek, de Robespierre en nog veel meer. Het werd de hoogste tijd. Er zijn tegenwoordig al doventolken voor muziek, zag ik laatst. Reken er maar op dat Heinens analyses van een gebarend peloton ieders Tourweken weer zullen verrijken.

De Visconti dus. Giovanni Visconti, Italiaans renner van 35 jaar, bezig aan zijn tiende Giro, rijdend voor Bahrein-Merida. Een regelmatig winnaar, acht dagen roze trui, twee Giro-etappes, verbeurd verklaarde schorsing na dopinglamp, drie Italiaanse nationale titels. Ondanks dat cv toch niet veel meer dan een pygmee vergeleken met een – ik noem maar iemand – Francesco Moser.

Het was woensdag 16 mei in de Giro d’Italia 2018. Pakweg 35 kilometer na de start van rit 11, van Assisi naar Osimo. Een korte etappe op papier, een venijnige klim beginnend na 14 kilometer. Een spervuur aan demarrages. In de moderne Giro heb je als puncher niet zo heel veel kansen om een fatsoenlijke uitslag neer te zetten, maar deze elfde etappe was er een.

Het is al vaker gezegd en geschreven: de komst van de tv is vaak de anesthesie op een spannende koers. De lamlegging loert overal, maar niet alle dagen. Want ook: iedere seconde op tv telt. Dus: oorlog van de salamanders. Als vlooien sprongen ze die etappe weer over de eerste glooiende asfaltwegen. Dan leken de mieren voorgoed vertrokken, dan weer doorkruisten andere legers hun nobele bedoelingen.

Tótdat er twee de zegen kregen van het peloton: Alessandro De Marchi en Luis León Sanchez – een ervaren duo. Maar twee man sterk – was dat goed genoeg voor 120 resterende kilometers houdbaarheid? Dat leek toch wat weinig.

Opeens gaf het helikopterbeeld aan dat het peloton de volle breedte van het asfalt had ingenomen. Handen op het stuur, genietend van de zon, de passiviteit predikend. Boeken toe, winnaar voor vijftig procent bekend.

De motorcamera zoemde in op een renner op de eerste rij, precies in het midden. Een renner in een rood shirt, maar vooral grote gebaren makend. Hij leek de dirigent van de volksopera Sur Place, met grote bezetting. Hij zwaaide naar rechts, hij zwaaide naar links, hij stak zijn beide armen in de lucht. Kon zó in Frank Heinens gebarenboek.

Wat gebeurde dáár!? Was die man in het midden capo di mini-capi Giovanni Visconti niet?

Na een half minuutje mededelingen van huishoudelijke aard opende de Zelf Gerezen Leider zijn linkerarm, en begon hij die te bewegen als een verkeersagent op een verstopte rotonde. Alle Eurosportkijkers waren getuige van een historische gebeurtenis: de live geboorte van De Visconti.

Visco tikte een renner van Androni op de schouder, ‘Allez…!’ en ‘Vai.., Vai!’ waarna Fausto Masnada aan zijn achtervolging begon. Korte tijd later kreeg Miro Maestri permissie het hok te verlaten, en ten slotte genoot ook Alex Turrin een vrijgeleide. Jij, en jij, en jij! Vai vai!

De Marchi en LL Sanchez waren via de oortjes inmiddels op de hoogte van de komst van drie medestrijders. Er was kennelijk besloten dat dit het scenario voor de dag zou zijn en met nog 100 kilometer te gaan was elke trap van een knecht uiteraard welkom. Maar: de twee op kop kregen nekpijn van het omkijken: waar bléven die gasten nou !?

Anderhalf tot twee minuten heb je niet zo maar gedicht.

In de vorige Brickblog op deze Muursite had John Kroon het over de opzichtig geschonken eerdere overwinning van Simon Yates aan zijn ploegmaat Esteban Chaves. Wel, De Visconti kan net zo goed direct worden opgenomen in het groot cyclistisch fiksboek. Matchfixing in de Giro d’Italia no 2. Wielersport raakt nooit aan het einde van zijn Latijn.

Met de allergrootste moeite kregen de drie extra krachten aansluiting. Maar eenmaal medekoploper bleken ze te zwak om nog fatsoenlijk over de laatste heuvel te geraken. De Marchi en Sanchez stonden er verder weer alleen voor. Voor hen was de lol er meteen af. Waarna Simon Philip Yates de adembenemende slotsprint in Osimo won van Tom Dumoulin. Boni-seconden hield de roze trui van de Giro 2018 voortaan liever zelf. En niks regie, puur.

Toch blijft het raar: een renner als scenarist van een etappe in een Grote Ronde. Als Dirk Kuyt in zijn afscheidswedstrijd roept dat de tegenpartij eerst twee goals mag maken op voorwaarde dat Kuyt voor Team Kuyt persoonlijk de winnende kan scoren, zou je dat net zo goed een typisch gevalletje van matchfixing noemen.

Maar gelukkig heeft Kuyt bij Feyenoord niet álles te vertellen.

‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp en John Kroon.