Auteur: Mart Smeets
Ik herinner me uit een behoorlijk ver verleden een plaspillen-verhaal rond een Nederlandse renster. Chantal Blaak werd tweede bij het studentenwereldkampioenschap fietsen in Nijmegen, maar haar ingeleverde plas had niet de gewenste zuiverheid. Er was heel even wat gedoe rond Blaak en haar plasje, maar door gegoochel tussen dopinginstituten en ambtenaren werd een dopingrel afgewend. De Nederlandse sport kreeg dus geen plaspilrel zoals die elders wel bestonden.
Rensters en renners die gepakt werden op het middel Furosomide kregen direct te horen dat ze een fameus middel hadden ingenomen om een eventueel dopingproduct te maskeren. Een plaspil, zo wist de gehele topsport, was een goed maskeringsmiddel en wie hadden in de jaren achter ons iets te maskeren?
Juist: de pakkers. Niets is de mens vreemd, ook in dit geval niet. Blaak kwam, meen ik, met de schrik vrij, want de dopingbel werd niet geluid.
Ik werd, in de Giro, eens meegenomen door mijn college Adriano Dazan van de RAI, de man aan wie Italiaanse renners alles vertelden. Hij wees me, op afstand staande, op het traditionele koffie- en thee-tentje dat in de startplaats stond en waar de heren coureurs hun ochtend-bakkie konden halen.
Hij pakte mijn arm en wees op de renner Gianni Bugno, die zijn fiets neerzette en in één minuut tijd drie kopjes espresso naar binnen tilde, de mevrouw in het karretje een handkus gaf en wegreed. Dazan: ‘Anderen nemen een plaspil, maar nu is het hier een surplus aan zeer sterke koffie geworden. Ik kreeg het te horen van diverse renners. Vier tot zes bakken sterke espresso verbloemen de inname van een ander, wellicht verboden product.’
Ik hoorde mijn oren suizen, maar Dazan lachte: ‘Alles wordt binnen het peloton geprobeerd, uitgevonden en doorgegeven, wees daar attent op… Hoe gaat het overigens met je vrouw, speelt ze nog basketbal?’
Het is 2023, mijn vrouw speelt geen basketbal meer, maar tennist nog en schaatst in de winter. Ze doet ‘puur natuur’ aan sport en ik ben degene in ons huishouden die al jaren plaspillen inneemt. Als maskeringsmiddel? Nee, om niet nog kwetsbaarder te zijn dan ik al ben. Om geen oedeembenen te krijgen, om opstoppingen in de waterhuishouding te verdrijven.
Het gekke was dat ik een schok in de ellenbogen kreeg toen ik van Jumbo-renner Michel Hessmann en zijn plaspillen hoorde. Nein! Gezonde mensen van zijn leeftijd doen dat niet, plaspillen zijn voor mannen die zo oud zijn als ik.
In de wielrennerij en de gehele topsport (vooral ook in de USA) zijn vele jonge sporters die zeggen dat ze plaspillen slikken om op gewicht te blijven. Ze zijn niet schuldig, maar dragen de schijn schuldig te zijn aan manipulatie met zich. Nou is de wielrennerij eigenlijk altijd een tehuis voor manipuleerders geweest en als een coureur gepakt wordt met sporen van een plasmiddel moet je even de oren spitsen.
Nog even dit: ik heb sinds kort weer behoorlijk dunne enkels. Ik neem, voorgeschreven door mijn arts, tegenwoordig hydrochloorthiazide. Ik rijd er geen meter harder van, maar het is goed tegen idiote hoogten in mijn bloeddruk en dus ook tegen dikke enkels.
En ik lieg er niet over.
Copenhagen – Dopingcontrole Pictured During 109Th Tour De France – Photo: Szymon Gruchalski/Cor Vos © 2022