Auteur: Bert Wagendorp
Primož Roglič vertrekt bij Jumbo-Visma. Dat is mooi, want dan hoeven we ons tenminste niet meer sappel te maken over die rare vlaggetjes op de z en de c en waar die zich in godsnaam verschuilen in het toetsenbord. Ik neem tenminste aan dat de naam Roglic minder prominent in het nieuws zal komen – al heeft Roglic zelf andere plannen. Hij wil naar een ploeg (Ineos? Lidl-Trek?) waar hij de onbetwiste kopman voor de Tour de France zal zijn en alsnog de laatste parel aan zijn rijke kroon zal kunnen toevoegen.
Roglic is de man die sinds 2016 deel was van de ongekende opmars van LottoNL-Jumbo-Visma, je zou zelfs kunnen zeggen dat hij er het gezicht van was. Zeker de eerste vijf jaar was hij de verpersoonlijking van het succes, zeg maar tot de tijdrit op de Planche des Belles Filles in de Tour van 2020. In het spoor van Primoz werkte de Nederlandse ploeg zich in naar de top van de piramide, waar ze nu als alleenheerser zit te genieten van het uitzicht.
Roglic vertrekt, bevestigde hij zaterdag bij de start van Giro dell’Emilia, die hij een paar uur later winnend zou afsluiten. Hij deed dat in het bekende Roglic-Engels, een taal die elk fatsoenlijk gesprek onmogelijk maakt – dat kwam er dan ook niet. Ploegbaas Plugge zei dat hij Roglic voor altijd in zijn hart had gesloten – terecht, zonder Roglic had de ploeg nooit gestaan waar ze nu staat, of had het in elk geval een paar jaar langer geduurd.
Het vertrek van Roglic is voor Jumbo-Visma geen verlies, het komt op het juiste moment. De renner wordt eind oktober 34 jaar en je kunt objectief vaststellen dat hij zijn beste jaren achter zich heeft. Hoewel hij daar zelf anders over denkt – en zijn toekomstige ploeg waarschijnlijk eveneens – zal hij nooit meer de Tour winnen, dat had hij drie jaar geleden moeten doen. Achter hem heeft zich de meest talentrijke generatie die het wielrennen ooit heeft gekend verzameld en die zal de komende jaren alleen maar beter worden. Hoewel hij nog steeds allemachtig hard bergop kan sprinten heeft de tijd Primoz Roglic ingehaald, zoals het nu eenmaal gaat in de topsport.
In de Vuelta verzette hij zich nog tegen het onvermijdelijke – de ploegleiding moest hem opdragen zijn pogingen om de wedstrijd alsnog te winnen op te geven en te doen alsof hij erg blij was met de overwinning van Sepp Kuss.
Toen moet het besluit al zijn gevallen om een eind te maken aan Roglic’ nog twee jaar doorlopende contract – een ontevreden major player die zijn einde ziet naderen is een splijtzwam in je ploeg. Roglic is geen Robert Gesink.
Zelf zal ik Primoz ook niet missen, noch zijn nietszeggende antwoorden op vragen van journalisten – ik reken hem tot de club van oersaaie renners die elke poging van de fans tot identificatie uit de weg gaan. Winnen of verlies, het liet me in het geval van Primoz volslagen koud. Hij communiceerde met zijn trappers, maar ook in die taal sprak hij niet tot de verbeelding; zijn sprintjes in de laatste twee kilometer van de klim waren knap en onweerstaanbaar, maar ik keek ernaar zoals ik naar schansspringen kijk: o ja, Primoz doet het weer, boeie.
De ploegleiding zegt het niet, maar in stilte moeten ze blij zijn dat ze van het probleem-Roglic zijn verlost. Hij maakte deel uit van het succesvolle verleden van de ploeg, maar niet van de toekomst.
Primoz Roglic (Slo – Jumbo – Visma) Pictured During Vuelta Espana 2022 – Photo: Rafa Gomez/Sca/Cor Vos © 2023