Auteur: Peter Ouwerkerk
Alle vier asfaltwegen die de Picos de Europa binnendringen lopen dood. Wie er tegenop klimt zal om te dalen ook weer moeten keren. Blijven is geen optie. De nauwelijks zo te noemen rotonde boven is dwingend voor elke coureur. Je overschrijdt de finishlijn, maakt een losse val in de toegeschoten armen van een hulptroeper en wordt voorzichtig naar de, een paar honderd meter verder geparkeerde ploegbus geleid; mits die is boven kunnen komen. Als pleister op de vermoeidheid rolt een verzorger een handdoek om je nek.
De 76ste Vuelta is op het dak van Asturië, Lagos de Covadonga.
Ik heb er eind jaren tachtig eens een kwartier naast Matthieu Hermans gestaan, die kort na de finish uitgeput op een volgmotor lag. Kapot, he-le-maal verrot. Hermans, sprinter, tien ritzeges in de Vuelta’s van 1988 en ’89, had het niet zo op bergetappes. En al helemaal niet op de Picos. Hij liet negen (!) flesjes ijskoude sinas zijn keel in gulpen. Na elk flesje echode hij een boer richting dal. De tocht naar Covadonga was een sloopkogel voor je lichaam.
De renner, die zojuist met de gerolde handdoek 180 graden is gedraaid, heeft zijn linkervuist gebald, zijn fiets over de finish gedrukt, ogen dicht en mond wagenwijd open. Hij slaakt een triomfkreet, die klinkt als een laatste perswee.
YYEEAAAHHHHH!
Er zijn nog vier etappes te gaan, maar nu al is zeker: Primoz Roglic heeft zijn derde Vueltazege gebaard. Hij voegt zich bij eerdere Covadonga-winnaars als Marino Lejarreta, Pedro Delgado, Laurent Jalabert, Lucho Herrera, Nairo Quintana, Thibaut Pinot en andere grote meneren op de ‘Cova’, Asturië, Baskenland.
Het lijkt een verdwijntruc, zó snel gaat alles in zijn werk. De tv-camera’s krijgen niet eens de tijd om een geïmproviseerde huldiging in beeld te brengen. Laat ook maar. De winnaar is al aan zijn terugtocht begonnen. Ziet nog net wat wij ook thuis zien: de grimas van Sepp Kuss, Roglic’ geelzwarte ploegmaat, die zijn tong als een metronoom van mondhoek naar mondhoek stuurt, richting tweede plaats.
Woensdag 1 september 2021 was de dag waarop bij Team Jumbo-Visma alles klopte. Dat elk voornemen werkelijkheid werd, acht renners één en hetzelfde doel hadden: voor de volle 100 percent de kaart Roglic spelen en de Sloveen terugbrengen aan kop van het klassement. Met nog vier dagen voor de boeg, en de slottijdrit inbegrepen, was dít het ultieme moment. Perfectie bestaat.
Photo Miwa Iijima/Cor Vos © 2021
Primoz Roglic was zonder enig voorbehoud de beste Vueltarenner van dit jaar. Het terrein hem bekend, driemaal is scheepsrecht. Zeker met Team Jumbo-Visma als beste ploeg: Sepp Kuss – laatste helper; Steven Kruijswijk – eigen tempo; Sam Oomen – noodverband; Robert Gesink – wise old man; Koen Bouwman – taai omhoog; Lennard Hofstede – gregario ultimo; Nathan Van Hooydonck – betrouwbare sloper. Wie de etappe terugkijkt, ziet een schoolvoorbeeld van hoe het kan en moet, maar zelden gebeurt. Zó win je een grote ronde.
De Vuelta editie 2021 kende niet de allersterkste bezetting. Veel jong grut, ongeremd van het startschot af, een speelplaats voor het nieuwste wielrennen. Maar in ongewisheid schuilt ook onvoorspelbaar gevaar. Dus: géén overbodige belasting voor de kopman, die een snelle leiderstrui met de dag zwaarder voelt wegen. Géén onnodig stuntwerk, maar rustig je kans afwachten. De consequenties kent Roglic inmiddels als geen ander.
Win de proloog, maar geef het gewicht van de koers minzaam in handen van een renner/ploeg, die er alles aan zal doen hun leiderstrui te verdedigen. Sta toe dat de ploeg van Hilaire Van der Schueren de halve Vuelta in dubbel opzicht in het rood rijdt. Sprokkel zelf onopvallend wat boniseconden mee. Test de papieren concurrentie pas na de eerste rustdag. Overrijd je niet in de hitte van de tweede week. Zaai passieve verwarring bij de uitdagers die rond tweede rustdag aan hun fysieke en psychische limieten raken. Voel exact aan wanneer inhaken op de verwachte aanval van Egan Bernal geboden is; ook al zijn er nog 61 kilometers te gaan, jíj bent zeker van je zaak.
Bernals rugprobleem? Als Roglic éven tempo maakt, aan het begin van de laatste klim, kraakt de Colombiaan.
Ineos in de zak, Movistar in de tas, Astana in de ban, UAE ook tabee. Alleen Bahrain houdt vol. De rest is kinderspel. Nou ja, gewónnen spel, van proloog tot slottijdrit. De zaterdagetappe rit geeft nog flink wat stuiptrekkingen, maar ook zónder ploegmaat in de directe nabijheid is Roglic superieur aan de rest. In de tijdrit naar Compostella zet hij de kroon op het werk. Het is zijn vierde dagzege. Dit keer geen onwaarschijnlijke Pogacar; dit keer geen valpartijen met dramatische gevolgen. Verre van.
Overigens: weinig Spaans meer aan de Vuelta. Spanjaarden winnen niet meer. Spaanse hoofden zitten vol met foute én oliedomme tactieken. Zelfs geen ploegenklassement dit jaar voor Movistar. De ene etappeoverwinning van Miguel Angél Lopez ontaardt een dag later nota bene in een kolossale ruzie.
Nee, dan de Noren en de Denen (Leuven lonkt!). En, een jaar na zijn Poolse Val, de definitieve terugkeer van Fabio Jakobsen. Een ploeg die een trein laat sporen, drie ritzeges in massasprints, de groene trui én de eindstreep gehaald. Ook al is het op zes uur, maar Fabio dééd het. De Vuelta 2021, een jaar na Katowice, is de start van zijn tweede carrière.
In Santiago de Compostella stapt Roglic nog één keer op zijn tijdritfiets en zet hij een dikke punt achter zijn derde Vueltazege op rij. Een Vuelta volgens het gescripte boekje. Doe ik dit, doe jij dat, en doen we het met z’n allen samen. Het liep zoals het lopen moest: geen incident groter dan een speldenknop, geen buitenaardse krachtsinspanningen, geen Tour of geen Giro, gewoon La Vuelta. Derde keer mooiste keer.
Photo Miwa Iijima/Cor Vos © 2021
Primoz straalde, genoot van de huldigingen, zo ontspannen als een toerfietser, net terug van een heerlijke, drie weken durende trip met vrienden. Een makkie, eigenlijk.
Na de Vorentscheidung op de Covadonga sprak Egon Bernal mooie woorden. Hij had in de Picos het initiatief genomen, maar had Roglic moeten laten gaan. Roglic was die dag en alle 23 andere dagen de sterkste van het veld.
Bernal: ‘Ik ben blij dat ik een deel van Roglic’ wielerhistorie kon zijn.’
(En bij Jumbo zullen ze blij zijn dat Roglic niet van begin tot eind, in een rode trui met twee zelfklevende Carrefour-stickers, het erepodium is opgejaagd.)
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
Photo Luis Gomez/Cor Vos © 2021
Fotografie: Cor Vos