Auteur: John Kroon
Hoewel wielrenners een zittend leven leiden spelen hun benen een doorslaggevende rol bij de uitoefening van hun metier. Zij bepalen of er sprake is van succes dan wel van een sof.
Hier schort het dit voorjaar aan bij Peter Sagan: zijn onderstel functioneert niet naar behoren. Dat vindt hij tenminste zelf. Na Parijs-Roubaix van afgelopen zondag liet hij weten: ‘Ik had de benen niet om op de aanvallen te reageren en voor een podiumplaats te strijden.’ Een week eerder, na de Ronde van Vlaanderen: ‘Ik had de benen niet om de aanval van Bettiol te pareren en om mee te doen in de sprint.’ Na Gent-Wevelgem: ‘Ik had de benen niet om voor de sprint van het peloton te gaan.’ Na Milaan-Sanremo: ‘Ik raakte ingesloten en toen ik de ruimte vond om te sprinten, was dat niet genoeg.’
De benen zitten er nog aan, bij Peter Sagan, dat was in Parijs-Roubaix duidelijk zichtbaar. En ze deden hun werk uitstekend, zo leek het lange tijd, toen hij deel uitmaakte van de kopgroep van zes waarvan op zo’n dertig kilometer voor het einde wel vaststond dat een van hen op het velodroom van Roubaix zou zegevieren. Daarvoor had Sagan na materiaalpech een keer hoppend van de ene ploegleiderswagen na de ander zijn achterstand op het peloton goedgemaakt, werd hij op 123 kilometer van het einde opgehouden door een val van andere renners, reed de ‘fietskunstenaar’ zoals VRT-verslaggever Michel Wuyts hem noemde in het Bos van Wallers-Arenberg even over het gras, werkte de ‘groupe-Sagan’ veertig seconden achterstand op een omvangrijke kopgroep weg en hoorde hij hoe zijn steunpilaar Daniel Oss moest opgeven.
Het had hem allemaal niet gehinderd zo leek het, hij was op de kasseien een van de motoren in die sterke kopgroep.
Totdat hij het niet meer kon bijbenen. Nills Politt en Philippe Gilbert gingen er op het Carrefour de l’Arbre vandoor en de benen van Sagan maalden wel, maar gingen niet snel genoeg rond. Yves Lampaert ging er verderop van tussen: adieu Peter. Nu stond het wel vast: hij ging zichzelf niet opvolgen – zijn overwinning in 2018 werd vorige week voor eeuwig in het geheugen gemetseld omdat Sagan zijn naamplaatje aan de muur van het kleedhok bij de beroemde douches van Roubaix mocht bevestigen, toegevoegd bij dat van eerdere winnaars.
Resteerde een sprint om de vierde plaats, maar Sagan en zijn benen hadden er duidelijk geen puf meer voor. Ga je gang Sep Vanmarcke, sprak het lichaam van Sagan.
Zo beleven we tot nu toe een voorjaar waarin Peter Sagan, uitgezonderd een etappe in januari in de Tour Down Under, geen enkele overwinning boekte. Dat is net zoiets als een lente zonder zwaluwen. Als Amstel zonder Goldrace.
Vanzelfsprekend volgen er dan speculaties die niet alleen het lichaam betreffen maar ook de geest. Zijn huwelijk met Katarína Saganová, de moeder van zijn zoon, liep in 2018 na tweeënhalf jaar op de klippen, ‘na een lange en weldoordachte discussie’, zo liet Sagan toen zelf aan de wereld weten.
Rust aan het thuisfront – het is iets wat coaches weleens propageren. Maar hoe vaak is een wielrenner thuis?
Meetbaarder dan psychisch getob is fysiek ongemak. Peter Sagan is in maart zes dagen ziek geweest, een maagvirus dat kennelijk was uitgestraald naar de benen.
Toch hoeven we ons over Sagans lichaam allerminst zorgen te maken. Tenminste, als we luisteren naar de Belgische fysiotherapeute Sabine De Leeuw, bij wie Sagan zich na zijn dagelijkse trainingen nog graag wat laat afpeigeren als hij in de buurt is. Zoals in de week voor de Ronde van Vlaanderen. ‘Peters grootste kracht’, zei ze in Sport/Voetbalmagazine, ‘is dat hij zijn lichaam perfect aanvoelt. Hij weet precies en meteen hoe hij een oefening moet uitvoeren, welke signalen hij naar welke spieren moet sturen. Mede door zijn extreem hoge proprioceptie: zijn vermogen om de positie en het zwaartepunt van zijn lichaam waar te nemen in de ruimte.’
Het zal dus een kwestie van tijd zijn en dan weet Peter Sagan weer precies dankzij zijn proprioceptie welke signalen hij naar zijn spieren moet zenden, in het bijzonder die in zijn benen. Dan zal hij weer ontdekken dat hij nog benen heeft en dat ze het doen.
Dat gaan we vast nog zien, in het wielerjaar 2019.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
