Puy De Dome – Photo: Vincent Kalut/Pn/Cor Vos © 2023
MUR DE FRANCE
Auteur: Jeroen Wielaert
De Puy de Dôme was bij zijn comeback in de Tour na 35 jaar bijna zo uniek als bij zijn debuut in 1952. De verstilde vulkaan zorgde voor erupties aan herinneringen en moest een nieuwe legende spuien in de New Age van de ronde.
Jan Nolten werd er in 1952 ingehaald door Fausto Coppi. Raymond Poulidor en Jacques Anquetil schouderden tegen elkaar in 1964. Eddy Merckx kreeg er in 1975 een klap op zijn lever. Joop Zoetemelk won er in 1976 en 1978. Tussen dat alles bleef een absurde aankomst verscholen, dag van schande, 1969. Het kostte me weinig moeite om daarover een bijzonder document uit de archieven te halen: mijn eigen plakboek, geredigeerd als 13-jarige Tourvolger. De directeuren Félix Lévitan en Jacques Goddet hadden voor vrijdag 18 juli 1969 een titanenstrijd pal voor het slotweekend gepland. Op de ondergrond van versteende lava werd het een totale anticlimax.
Voor Het Parool schreef Rob van den Dobbelsteen een treffende inleiding: ‘Pierre Matinon won de rit naar de Puy de Dôme. Een macabere grap. De beste Pierre immers bungelde onderaan het algemeen klassement. En daar komt hij niet meer vandaan ook. De renner uit de équipe van Louis Caput, die er vorige week van werd verwittigd dat er sporen van stimulerende middelen in zijn urine waren gevonden en het niet nodig vond een tegenonderzoek aan te vragen, mist daarvoor gewoon de klasse.’
Matignon stond 83-ste en laatste, op 3 uur, 34 minuten en 8 seconden. Tourdebutant Eddy Merckx had de Tourzege al ruim binnen met een verbluffende marge van 16 minuten en 18 seconden op nummer twee Roger Pingeon. Matignon was op 65 kilometer van de aankomst ontsnapt, zonder enige illusie. Goddet had in L’Équipe nog een duel Merckx-Pingeon voorspeld op de Puy. De toppers beslisten anders. Het bleef bij de status quo. Op het laatst schudde Merckx de Franse klimmer Paul Gutty van zich af, trok door en werd tweede achter Matignon die nog ruim een minuut had overgehouden van zijn voorsprong.
In 1988 was de Tour voorlopig voor het laatst op de Puy. Deen Johnny Weltz was een acceptabele winnaar. Bovenop de Puy ontstond tumult over mededelingen die zouden komen over de op doping betrapte Pedro Delgado en Gert-Jan Theunisse. De radioverslaggevers Jorrit Jorritsma en Michel Wuyts riepen in koor: ‘Ik versla geen doping!’ Ik voegde me beneden in Clermont-Ferrand bij de persgroep voor een deur van een hotelkamer in het Mercure.
We konden goed horen hoe PDM-persman Harry Jansen de Italiaanse juryvoorzitter uitfoeterde die Theunisse zojuist zijn tijdstraf had meegedeeld: 10 minuten. Delgado ging vrijuit en won de Tour.
Voor de reprise van de Puy de Dôme plaatste L’Équipe een fotomontage van Vingegaard en Pogačar, net als Anquetil en Poulidor op de iconische foto van Roger Krieger, 1964. Het was een frappant beeld van nostalgisch wensdenken. De twee favorieten van nu hebben elkaar fysiek niet geraakt, het uiteindelijke verschil kreeg geen mythische proporties. Tourbaas Christian Prudhomme had de gedroomde terugkeer van de Puy de Dôme voor de ware heroïek wellicht ook beter net voor Parijs kunnen plannen.
Puy De Dome – Neilson Powless – Photo: Pool/Tdw/Cor Vos © 2023