MUR DE FRANCE
Auteur: John Kroon
Photo: Szymon Gruchalski/Cor Vos © 2023
Het was dinsdag in de Tour de France opnieuw een dag die vóór Wout van Aert leek te zijn, maar weer niet een dag ván Wout van Aert bleek te zijn. Ongetwijfeld tot frustratie van Belgische wielerfans die na tien etappes in de Ronde van Frankrijk van 2023 moeten vaststellen dat Wout er nog niet één heeft gewonnen.
Een wonder is dat niet, want als meesterknecht rijdt Van Aert in een ploeg die hoopt dat Jonas Vingegaard straks opnieuw de gele trui Parijs binnensleept. Dus richt de energie van Jumbo-Visma zich op het algemeen klassement, ook in de wetenschap dat Van Aert, anders dan vorig jaar, niet uit is op de groene trui.
Maar had die Vingegaard nou niet even dienstbaar 500 meter op kop kunnen rijden waardoor Wout de tweede etappe had kunnen winnen? Dit werd een nationaal debat in België. En de frustratie daarover is nog niet verwerkt, zo bleek uit een recente column van wielerjournalist Hans Vandeweghe in het Vlaamse dagblad De Morgen.
Het zit hem dwars dat Van Aert zich opoffert voor de kansen van Vingegaard, die hij een saaie renner en een ‘bleke Deen’ vindt. Wout presteert al jaren minder dan hij zou kunnen, meent Vandeweghe. Dat is nogal een bewering over iemand die negen etappes in de Tour op zijn naam heeft en winnaar was in diverse grote eendagskoersen. Maar evenzogoed wordt Van Aert vaak slechts tweede of derde.
Is hij het slachtoffer van de strategie van Jumbo-Visma in de grote rondes? Bij dat team zoeken ze steeds naar de balans tussen de individuele vrijheid voor Van Aert om voor eigen succes te gaan en zijn loyale inzet voor het ploegbelang. Dat valt te lezen in het boek Het Plan dat De Muur-redacteur Nando Boers schreef; hij zat drie jaar lang dicht op de huid van renners en teamleiding. Daarin vertelde ploegleider Merijn Zeeman, tijdens de Tour van vorig jaar, dat Wout ‘de natuurlijke leider van dit team is’. Een renner die zich vooraf bemoeit met de tactiek en ploegleiders rustig tegenspreekt.
De etappe van dinsdag duidde niet op dat tactisch inzicht toen Van Aert samen met Mathieu van der Poel in een kansloze achtervolging belandde. Grappig was het wel, je hoopte dat dit duo een afslag zou nemen om er even een veldritje bij te doen en daarna grijnzend weer bij het peloton zou aansluiten, maar zo’n Gerben Karstens-achige stunt zat er helaas niet in.
Serieuzer is de vraag die Vandeweghe impliciet opwierp. Is Van Aert echt niet in staat een ronde als de Tour te winnen? Zelf denkt de renner van niet. Moeder Natuur, meent hij, heeft hem van te veel lengte (1.90 m) en gewicht (gemiddeld 78 kg) voorzien. Dan denk je terug aan vijfvoudig Tourwinnaar Miguel Indurain (1.88 en 79). Oké, dat waren de jaren negentig, VO₂max en zo behoorden nog niet tot het dagelijkse vocabulaire rond het wielerpeloton. Maar toch zou je het willen meemaken: tijdrijder, klimmer, daler, sprinter Wout van Aert die vol gaat voor de gele trui.
Wout Van Aert, Tiesj Benoot, Sepp Kuss En Jonas Vingegaard – Photo: Luca Bettini/Sca/Cor Vos © 2023