NO TIME TO WASTE

Another Brick In The Wall Liggend


Auteur: John Kroon

Er gaat geen voetbalpraatprogramma op tv voorbij zonder dat de VAR, de Video Assistant Referee, ter sprake is gekomen en de vraag is nu: kunnen nabeschouwingen van wielerwedstrijden straks nog wel zonder?

   David Brailsford, de manager van Team Sky, begon er vorig jaar over. Een van zijn renners, Gianni Moscon, had in een Touretappe een dreun verkocht aan de jonge Fransman Élie Gesbert en dat doe je niet als je aan het hardfietsen bent. Tenminste, dat vond de organisatie, die Moscon uit de Tour verwijderde, waarna de UCI hem voor vijf weken schorste. Dat kon doordat een tv-camera toevallig het incident had geregistreerd.

   Waarna Moscon opnieuw Italiaans kampioen tijdrijden werd; vorige week ging hij van start in de Tirreno Adriatico (en viel in de tweede etappe uit). Nog steeds rijdt hij voor Sky, want ook Brailsford vindt dat je niet eeuwig boos kunt blijven, hooguit vijf weken.
   Maar het voorval in de Tour was voor deze Britse ploegbaas, die zoals bekend een hekel heeft aan toeval, reden om te pleiten voor een structureler gebruik van camerabeelden: haal net als in het voetbal, hockey en enkele andere sporten de VAR binnen. ‘
Niet alleen bij een incident als deze’, zei de Britse manager, doelend op het wangedrag van Moscon, ‘maar ook bij beslissingen over renners die tijd verliezen door een gebeurtenis bijvoorbeeld. Ik ben een fan van de VAR.’

Welnu, de VAR maakte eerder deze maand zijn debuut in het Vlaamse openingsweekend en betrapte Nills Politt, die naast de Varent, een heuvel van 102 meter in de Ardennen, op een onverhard fietspad reed. Het blijft altijd wennen, maar: zulke wielrijders mogen niet op een fietspad. Exit Politt, de jury gaf hem een rode kaart, althans een denkbeeldige. Maar even later week ook Matteo Trentin onreglementair van de hoofdroute af, en zie: hij kon dat ongestraft doen en blijven doorfietsen.

   Als dat zo doorgaat, krijg je in het wielrennen dezelfde discussies als in het voetbal: hoe (in)consequent is de VAR en is de jury? Er is onder de wielercoaches vast wel een Dick Advocaat-achtige te vinden die het allemaal onzin vindt, met name als het oordeel in zijn nadeel uitvalt.

   In het geval van Trentin bleek trouwens dat er wellicht hogere machten bestaan dan de VAR, die zo nodig ingrijpen. Hij was allang weer van dat fietspad toen hij zo hard viel dat hij de koers toch moest verlaten.

   Even zo vrolijk fietste en sprintte hij afgelopen week mee in Parijs-Nice, in die stormachtige etappes. Zo stormachtig dat je dacht: wat moet de VAR met dat ándere besluit van de UCI, dat renners terwijl ze bijkans van hun fiets waaien intussen wel dienen te beseffen dat ze het milieu moeten sparen en, als het even kan, zich ook zorgen moeten maken over het klimaat, al is dat meer iets voor de ploegleiders in hun volgauto’s.

   De wielerunie bekommert zich namelijk al een aantal jaren om het milieu – en dat is mooi natuurlijk. In 2010 lanceerde zij het project – let op de briljante taalgrap – reCycling, inclusief gids en eco-label. Samengevat: of de heren (en dames) renners voortaan onderweg niet zomaar overal hun rotzooi lozen, maar zich op milieuverantwoorde wijze van het afval ontdoen. Ze worden geacht, zeker op het hoogste niveau, een voorbeeldfunctie te vervullen.

   Vermoedelijk kon de bemestingsactiviteit in het Italiaanse landschap waarmee Tom Dumoulin zich twee jaar geleden ledigde wel door de beugel, maar met het lukraak wegsmijten van gelletjes, ongewenste voeding en andere troep moest het afgelopen zijn. Daar kwamen speciale afvalzones voor – er zullen dus ook wel afvalzonebewakers en -opruimers langs het parcours staan.

De VAR mag ook het wegwerpgedrag in de gaten houden en het is dan ook te hopen dat de renners weten dat de boetes voor een ecologische overtreding dit jaar door de UCI flink zijn verhoogd, tot wel 440 euro toe. Een bidon zomaar wegsmijten kan de recidivist 881 euro kosten – dat maakt zo’n drinkbus wel erg duur. Nu was en is dit voor menig wielerfan een kostbaar souvenir, je zult maar een bidon van Tom Boonen op je schoorsteen hebben staan, of van Annemiek van Vleuten, water drinken is dan nooit meer hetzelfde, dus hoe los je dat op?   Mag je dan helemaal geen bidon meer naar het publiek gooien, vroeg de Vlaamse krant Het Nieuwsblad aan de Belgische VAR, Philippe Mariën. Hij antwoordde: ‘Ik hoor niet graag het werkwoord “gooien”. Zachtjes richting het publiek rollen, dat mag wel. Een renner die vol adrenaline een halfvolle drinkbus richting publiek gooit, dat is levensgevaarlijk. Dat willen we niet meer zien. Krijg zo’n ding maar eens per ongeluk tegen je neus.’

   Altijd al geweten: levensgevaarlijke sport, dat wielrennen.

   Maar er zijn gelukkig renners die zich bewust zijn van hun schone taak. Zoals Greg Van Avermaet, die en passant en vermoedelijk onbewust de vraag opwierp wat de zin van sommige koersen is. Hij poneerde: ‘In Oman bijvoorbeeld gooi je geen lege drinkbus weg. Simpelweg omdat er ginder amper volk staat en omdat iets dat met de grond in aanraking kwam, daar niet meer wordt opgeraapt. Dat staat gelijk met vuilnis.’

   Intussen moet je daar als renner maar aan denken terwijl je bezig bent je kopman uit de wind te houden of het tempo zo hoog dat er voor een ander geen ontsnappen aan is. Rol dan maar eens zachtjes een bidon naar een fan. Terwijl je bovendien in sommige fases eigenlijk maar één ding wilt en geacht wordt te doen: zo snel mogelijk naar de voet van die berg, naar die tussensprint of naar de finish, in principe de essentie van deze sport.

   Dan denk je als renner al gauw: no time to waste.


‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.

Img 0164 02

Leave a Reply