Auteur: Mart Smeets
Er zijn dagen dat ik niet aan Nicolas Roche denk. En eigenlijk ook niet aan zijn vader Stephen, die nog eens meereed in een NOS-auto om op tijd aan de start te staan van het criterium van Kortenhoef.
Roche sr. had de Tour gewonnen en was voor de nodige flappen naar Kortenhoef gelokt. We hadden ergens een interview gedaan en probeerden snel naar de startplaats te komen. Een agent hield ons tegen en geheel volgens traditie zei de man op mijn vraag of we door mochten rijden omdat hier de Tourwinnaar in de auto zat: ‘Gelooft u zelf wat u zegt, meneer Smeets?’
Ik zei ja, Stephen stak zijn kop buiten boord en begon in plat Iers de veldwachter van katoen te geven.
De agent zei: ‘Ik versta hem niet.’
Wij: ‘Hij vraagt of we mogen doorrijden, want dan heeft hij nog even tijd toilet te maken, hij moet vrij nodig.’
De Feldwebel schudde zijn hoofd: ‘Dan hadden jullie maar eerder moeten komen.’
Toen de agent met gespreide benen voor de auto bleef staan, gaf ook Roche het op. Toen ik aan de agent vroeg of hij Mister Roche zou tegenhouden als hij op zijn fiets zou stappen en de straat zou inrijden waar we voor stonden, zei de man: ‘Niemand komt hier nog door, want er wordt straks een wielerkoers verreden.’
Uiteindelijk kon Roche én poepen én stond op tijd aan het vertrek. ’s Avonds werd een deel van het interview uitgezonden. Ik weet niet eens meer of Roche de koers volgens afspraak had gewonnen. Ik denk het wel. Ik mocht die Ier die in Frankrijk opgroeide en daar ook zijn zoon kreeg erg graag. Hij had iets wat ik ‘natuurlijke eenvoud’ noem.
Later ben ik zijn zoon een beetje gaan volgen. Hij was niet zo goed als zijn vader, maar had wel dezelfde Ierse charme. Ook Nicolas was geen druktemaker. Ik had hem een keer of twee voor de microfoon en al die keren sprak hij verstaanbaar Engels, hoewel hij het ook in het Frans kon. Zijn Frans was zelfs beter verstaanbaar dan zijn Iers, maar dat was bij senior ook zo.
Hoe ik nou opeens bij de ook al gestopte Roche jr. kom?
Vanwege een leuk verhaal waarin hij centraal stond.
Hij zegt daarin: ‘The bike is still part of me.’ En hij vertelt dat hij weliswaar officieel gestopt is met koersen, maar dat hij in de buurt van Monaco nog altijd ’s ochtends de fiets pakt om een rondje te rijden. Gewoon omdat hij het lekker vindt met zijn snufferd in de wind te rijden. Dat uurtje op de fiets geeft hem stabiliteit in het leven. Zelfs als hij een prutdag heeft en het regent en waait, pakt hij de fiets. ‘Om op te klaren’.
Roche jr. wil gezond blijven en kiest voor de fiets en zegt daar later achteraan: ‘Ik moet ook wel, want ik ben een tamelijke veelvraat.’
Hij vertelde ook dat hij soms samen met autocoureur Valtteri Botas gaat rijden, op de fiets of in een snelle auto. ‘We wonen niet ver van elkaar vandaan en spreken dan af om een biertje te gaan drinken. We gaan dan beiden op de fiets, je snapt waarom. Hij vertelt over zijn leven, ik over dat van mij.’
Hij zei: ‘Mijn vader fietste, ik fietste en hij ging wellicht te lang door en ik stopte wellicht een jaar te laat. Maar we nemen nog steeds de fiets. Waarom? Voor het gevoel, voor de spanning op de spieren en de ontspanning na de training die eigenlijk geen training meer is, maar meer een ritje met vrienden, soms met kinderen en andere volwassenen. En altijd heb je dan een goed gevoel als je afstapt en in het café staat en elkaar toedrinkt, op de fiets, op de koers.’
‘Niets is mooiers dan dat, neem dat van mij aan.’
Hoogvliet Netherlands – Stephen Roche Wins Worldchampionship Road In Villach, Austria Colorprint Scans Stock Archief Archives – Photo Cor Vos © 2020