• 19 juli 2018 •
La Petite Brique 14
Auteur: John Kroon
Het is dat het land al op zijn kop stond – derde op het WK voetbal – anders had Greg Van Avermaet daar wel voor gezorgd. Want een Belg in de gele trui, dat is geen alledaags beeld meer, een Belg die dat tricot ook nog eens acht etappes lang om de schouders draagt nog minder en een Belg die de Ronde van Frankrijk wint – dat is een mirakel. Een type Tom Dumoulin is er niet te vinden, zo werd gisteren nog eens onderstreept in die Touretappe die zoveel tactische vraagtekens opriep.
Dat Van Avermaet de leiderstrui gisteren verspeelde, verbaasde niemand, hemzelf nog het minst; het was trouwens een dag later dan verwacht. Geen Belg durft de ambitie te koesteren dat hij de Tour kan winnen. Al had Tiesj Benoot wellicht een aardig klassement gereden, ware het niet dat hij de Tour na vier dagen zwaar gehavend na een val moest verlaten.
België is een groot wielerland, vooral Vlaanderen is een groot wielerlandsdeel, groter dan bijvoorbeeld Nederland. Tien Belgische wielrenners zorgden voor achttien Touroverwinningen, van Odiel Defraeye tot en met Lucien Van Impe.
Zij allen werden vorig jaar geëerd door hen op een postzegel af te beelden. Bij die gelegenheid stelde Van Impe nog maar weer eens vast dat het al meer dan veertig jaar geleden is – 42 om precies te zijn – dat een Belg de gele trui naar Parijs bracht. ‘Ik denk dat we nog niet meteen een nieuwe Belgische Tourwinnaar zullen hebben, maar als er nu een vijftienjarige beslist om ervoor te gaan en alles op alles te zetten, dan is het binnen enkele jaren wél mogelijk,’ hoopte Van Impe.
Nu blijkt de Belgische hoop niet op zijn vijftiende, maar pas op zijn zeventiende, vorig jaar, serieus te zijn gaan wielrennen. Zijn naam is Remco Evenepoel. Nog maar kort geleden leek het erop dat hij prof zou worden bij Anderlecht, hij speelde trouwens in de jeugd bij PSV. Maar talentvolle voetballers, daar heeft België al genoeg van.
Evenepoel werd in Brno bij de junioren zowel Europees kampioen op de weg als in de tijdrit. In de wegwedstrijd, over 118,8 kilometer, eindigde hij na een lange solo met bijna tien minuten voorsprong op nummer twee. Nederlandse renners ontbraken op dit EK voor jongeren; dat paste volgens de KNWU niet in hun programma. Dat zegt iets over de waarde die aan dit evenement wordt toegekend.
Niettemin leidde het machtsvertoon van Evenepoel tot euforie onder de Belgische wielerliefhebbers en wat krijg je dan al gauw: een vergelijking met een renner die hier expres niet genoemd zal worden. Zijn naam begint met een M en aan die eigennaam wordt ook wel eens het woorddeel iaans toegevoegd als een wielrenner op superieure wijze een koers wint. Die vergelijking is altijd onredelijk en legt op de renner in kwestie een veel te grote druk. Bovendien, lees dit rijtje eens: Iwan Rovny, Étienne Pierret, Michal Kwiatkowski, Johan Le Bon, Luca Wackermann, Blaz Bogataj, Pierre-Henri Lecuisinier, Alexander Wachter. Afgezien van Kwiatkowski zijn het geen namen die aan groots wielersucces te koppelen zijn. Het zijn wél de Europees kampioenen bij de junioren in de periode 2005-2012. Zo’n titel is dus maar zelden het startschot voor een imponerende wielerloopbaan. Hoe zou het met de Nederlander Ronan van Zandbeek zijn, derde op het EK van 2006?
Voorzichtig aan dus met Evenepoel, die volgend jaar al voor Quick-Step gaat rijden, hoewel hij dan pas 19 is. Terwijl het eerder de bedoeling was dat hij een jaartje ervaring zou opdoen bij Hagens Berman-Axeon. Zo gek was dat niet geweest, want daar hebben ze een ploegleider die alles weet van oneerlijke vergelijkingen. Zijn naam is Merckx. Axel Merckx.
plist
Van Nederlandse arrogantie gesproken kan dit tellen. Omdat er geen Nederlandse renners aan deelnamen wordt een Europees Kampioenschap op een zwaar parcours en een topprestatie weggelachen. Zou er nog kunnen inkomen als het ging over het dameswielrennen of het snelschaatsen, kon ik er nog inkomen want die beide sport(takken) zijn al jaren een Nederlands onderonsje wat veel zegt over de waarde van die sport(takken)