Auteur: Peter Ouwerkerk
Milaan-Sanremo? Je moet er wel wat voor over hebben: ruim zes uur op de bank, weggezakt in apathie en totale ledigheid. Zes lange uren veroordeeld tot een hotseat die maar niet heet wil worden. Enige zekerheid: ook deze Primavera krijgt een apotheose die zal eindigen met een explosie van gevoelens. Maar asjeblieft – één, twee, drie, zes uur, kómt er nog wat van?
Zes uren zijn verstreken als ik het puntje van mijn stoel steeds dichter naar het tv-scherm schuif. De Turchino terug in koers? Niet gezien. De capi Mele, Cervo en Berta? Net zo min. Pas op de Cipressa, waar de figuranten van de kopmannen worden gescheiden, zijn de darmen gaan rommelen. Alsnog op weg naar de hoogste nood.
Milaan-Sanremo is sinds een paar jaar exclusief te zien op Eurosport. En dat zullen we weten ook. Het commentaar van het duo Bellemans-Kroon klinkt inmiddels als redelijk vertrouwd, maar journalistiek gezien is de formule natuurlijk een schande. Het is live-televisie overwoekerd door onkruid.
Ik kan er maar niet aan wennen, aan die commercial breaks tussen de wielen. Ik had ze willen tellen, maar raakte in de tsunami van lelijkheid de tel kwijt. Vier keer per uur, in blokjes van drie minuten – dat is grof geschat tachtig minuten reclamespots tijdens zesenhalf uur koers! Van lidzalf voor het kruis, via lekkere stoeltjes en blinkende auto’s tot thuisbezorgd.nl.
Dit zes uur durende tergende staaltje bedroom biking verliep volgens zó’n voorspelbaar scenario, dat mijn lasogen smachtten naar een ander beeld. Alles beter dan dit plichtmatig peloton, met metronoom Jos van Emden in de rol van Tim De Clercq.
Achttien kilometer te gaan, nog maar twintig minuten voor de langverbeide ontknoping – ook de Cipressa verliep zonder hoogspanning. Wél dertig renners van naam en faam die er een klap op hadden gegeven.
En toen was het ineens gedaan met de lullepot bij de associatieve anekdotes van de commentatoren, die zich zes uur lang hadden mogen uitleven op de blauwe kiekendief, op de verrassend toch gestarte Mathieu van der Poel, op achternaamgenoot Nils, over diens mogelijke wielercarrière en over de wijze van commentaar geven vandaag de dag. Corona heeft veel verplaatsingen overbodig gemaakt. Kroon zat gewoon thuis aan de lunch in plaats van aan de Via Roma.
Maar ineens ging het los: kopgroep van acht teruggebracht tot nul, gedaan met de gezapigheid, de daden aan de coureurs. Boem Paukeslag, dichtte Van Ostaijen. Koers!
Nog 17 kilometer. Ik kroop ín de tv. En..?
De regie lanceerde een jingle, dé jingle, ten teken van opnieuw drie minuten advertentieongein. Nu waren er eindelijk hoogst actuele ontwikkelingen in een wandeltocht die plots een koers leek te worden. Maar hohoho, nog éven wachten…
Eerst de RUKKLAMUH!!!
De hoofdrolspelers mochten zo hard trappen als ze wilden, de adverteerders bliezen Milaan-Sanremo gewoon uit beeld.
Ik gooide een gevulde bidon naar het tv-scherm. Carglas liet weten dat ze binnen drie minuten zouden langskomen met een nieuwe ruit.
Ik telde de minuten af, het tv-beeld was terug, maar de koers alweer drie kilometer verder. Dertig koplopers, bezig elkaar sleurend en slingerend de maat te nemen.
Alle zuurstof op de Poggio di Sanremo werd de longen ingezogen. Dáár zat Wout van Aert, dáár Mathieu van der Poel, dáár Primoz Roglic en dáár lanceerde Tadej Pogacar de eerste van zijn vier(!) verschroeiende demarrages.
Top. Fasten seatbelts! Want wie wierp zich als eerste parachutist het dal in? Het was de onverschrokken Matej Mohoric, de derde Sloveen.
Oei…! ‘Moho’ balanceerde met zijn rechterheup en -schouder tegen de muren van een huis; twee bochten verder reed hij links zijn voorwiel in en uit een gootje. De Poggio kan voorzichtiger worden afgedaald, maar niet voor hij die wil zegevieren. Millimeters, centimeters, decimeters, anderhalve meters reed hij weg uit de ademtocht van zijn tegenstanders; in dit geval opponenten die (nog) níet over dezelfde mechaniek konden beschikken als de koningsaanvaller.
De dropper post.
Een kleinere zadelpen, die de renners – en course – sneller naar de ideale stand van hun zadel brengt. Al langer toegepast bij het mountainbiken, op de weg een novum. Was getekend: Shimano.
Matej Mohoric won. Al was de tegenstander nog zo snel, de testpiloot klopte ze allemaal. Hij kwam op kop, zette zijn billen en heupen op standje effectief en bleef vooruit. Hij vertelde glunderend zijn verhaal.
Mohoric voorspelde dat volgend jaar ‘iedereen’ een ‘DP’ zal monteren. Wat? Misschien deze zomer al. Nog een paar weken testen en dan rijdt iedereen de Tourafdalingen met een dropper post. Nu was het nog zijn voordeel geweest.
Milaan-Sanremo. Het kijken naar het eerste WorldTour-monument was weer een beproeving. Je hoopt ieder jaar het tegendeel, maar MSR is en blijft een koers van de laatste 18 kilometer, en zeker niet van de 280 daaraan voorafgaande. Paukeslag – Gaap.
Je moet er wat voor over hebben? Zo’n aanloop uit de oertijd, weg ermee. Het is hét voorbeeld van hoe het niét moet; het is pure, zaaddodende tijdverspilling.
En wat de niet te pruimen commercials betreft: sportreclames zijn al sinds het bestaan gekochte pseudovrijheid en opgedrongen ergernis. Wég ermee!
Over twee weken de Ronde van Vlaanderen. Dé Ronde, die vanaf de eerste kilometer wél leuk kan zijn. En ook – sorry Jeroen en Karsten – gelukkig weer op Sporza of NOS.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
