Auteur: Jeroen Wielaert
In de Tour is een nieuwe beweging langs de weg aangetreden. Door Radio Monte Carlo heb ik ze horen benoemen: de Juilletistes, in goed Nederland de Juliïsten. Het is de grote groep Fransen die op 1 juli op vakantie is gegaan, vijf dagen na de Grand Départ in Bretagne.
Het is een volkomen ander slag dan wat bekend is geworden als de Soixante-huitards, de jongelui uit de protestbeweging van mei 1968. Zij behoorden tot het collectief van studenten en jonge arbeiders dat in opstand kwam tegen de oude garde met grootscheeps straatoproer in Parijs. President Charles de Gaulle ontkwam nauwelijks aan de revolte, maar de Franse orde werd hersteld. Er verscheen toen een soort Loesje-affiche met de afbeelding van het soort straatsteen dat in die opstandige dagen werd geworpen met de tekst: Sous les pavés la plage – onder de keien ligt het strand.
De Tour van 1968 kwam spoedig daarna. Als joch van 12 ging ik met mijn ouders en broers op vakantie in Les Landes, de streek aan het zuidwesten van de Atlantische Oceaan. Op 8 juli zijn we niet ver van onze stek in Leon gaan kijken naar de etappe Bordeaux-Bayonne. Het was een lange zit, het peloton kwam wandelend langs. Vlak voor mijn neus peddelde de Grote Janssen voorbij in zijn oranje trui. Er was om ons heen nergens een uitrustende soixante-huitard te bekennen.
Als beroepsvolger heb ik sinds de Tour Dopage genoeg demonstranten langs de weg zien staan in de Tour. Een samenvatting van hun spandoeken: Non au dopage. In de jaren erna werd het specifieker en speelser. Het publiek was vertrouwd geraakt aan het verschijnsel epo en ging daar creatief mee om, omdat ze hun zomerfeest niet verder wilden laten verstieren.
Daar verschenen de doeken en de kartonnen borden met de tekst: Eau, Pastis, Olives – stuk voor stuk borrellekkernijen met de initialen van het dubieuze product. Dit gebruik werd volgehouden zolang de discussie duurde, maar is na 2013 in onbruik geraakt na de definitieve bekentenissen van Lance Armstrong.
Deze ronde is dat bord met de groeten aan Opi en Omi nog het meest omstreden. De vrouw die het omhoogstak zonder op het naderende peloton te letten heeft zich later op het politiebureau van Landernau gemeld en was al snel weer vrij.
Tadej Pogacars dominante rijden heeft onder de volgers de standaardspeculatie over doping gewekt. Een voorstelbare reflex, de permanente controles ten spijt.
Op Radio Monte Carlo hoorde ik er een interessant betoog over van commentator Cyrille Guimard, oud-renner, -ploegleider en -bondscoach, om zijn Bretonse wijsheid bijgenaamd Le Druïde. Gevraagd naar het wantrouwen rond de Sloveense geletruidrager redeneerde hij: ‘Twijfel is gerechtvaardigd, omdat het onderdeel uitmaakt van het zoeken naar de waarheid in dienst van de samenleving – ook in het geval van Pogacar, omdat hij een giftige omgeving in de leiding van zijn ploeg heeft, wat iets anders is dat hij daarom schuldig is.’
Met dat gif in het management van Pogacars UAE Team Emirates doelde Guimard op Mauro Gianetti, die behoort tot de epo-generatie. Ondertussen laat Pogacar af en toe tekenen van zwakte zien – mogelijk een bewijs van schoon rijden.
Onderweg van Saint-Paul-Trois-Châteaux naar Nîmes reden de renners nergens tegen protestborden aan. Het volk gelooft graag weer in het feest. Naast het asfalt ligt het strand zonder zee. Zo is het voor de nieuwe lichting Juilletistes.
Onderweg van Saint-Paul-Trois-Châteaux naar Nîmes reden de renners nergens tegen protestborden op. Het volk gelooft graag weer in het feest. Naast het asfalt ligt het strand zonder zee. Zo is het voor de nieuwe lichting Juilletistes.
Gedurende de Tour de France zal er in dit weblog dagelijks een column verschijnen, geschreven door John Kroon, Peter Ouwerkerk en Jeroen Wielaert.
Beeld: Cor Vos ©2021