Wout Van Aert (Bel) En Laporte Christophe (Fra) – Photo: Jan De Meuleneir/Pn/Cor Vos © 2023
Auteur: Mart Smeets
In mijn ochtendblad staat een foto van twee wielrenners naast elkaar: beiden dragen het tegenwoordig niet meer te missen geel-zwart van de Nederlandse veel winner Jumbo, bij ons thuis ‘de Jumbo’s’ genoemd, alsof het een naam van een band is.
Links in beeld zit renner Wout van Aert met zijn armen wijd gespreid, de gehandschoende palmen omhoog. Het is een gebaar van ‘Alsjeblieft, ik schenk U de zege.’
Rechts zit de Fransman Christophe Laporte met de armen net iets weidser. Hij draagt geen handschoenen en iets in zijn houding geeft aan: ‘Ik kan hier niets aan doen, maar we hebben dit samen zo besloten…’
Het is de finish van de Vlaamse koers Gent-Wevelgem, vroeger ooit te boek staand als een sprinterskoers en nu opgewaardeerd naar zondag en een prooi voor de echte toppers.
Er zijn mensen, puriteinen denk ik, die vinden dat zulke aankomsten verboden moeten worden.
Ik hoor het ze al zeggen: ‘Ga ervoor sprinten, doe net alsof het voor het eggie is, maar geef ons, als publiek, tenminste het gevoel dat we serieus worden genomen.’
De Jumbo’s nemen hun vak erg serieus en rijden vele collega’s op zo’n snertzondag in maart in de prak.
Het overwicht van hun sterke en goed begeleide renners is opvallend en gaat, als het zo doorgaat, ook snel vervelen, let maar op.
Deze uitkomst: een sterke kopman die een bijna even sterke knecht de zege laat, is moreel toegestaan als je de woorden van beiden na afloop hoorde: ze zijn goede vrienden, hebben veel samen getraind, er komen verwijzingen naar de E-3 prijs van een paar dagen eerder en… wat kunnen deze heren eraan doen dat ze gewoon te sterk zijn voor al die andere profs die, ja ik zeg het, die redelijk amechtig, op afstand voor brons mogen gaan sprinten alsof ze amateurs zijn?
Grote meneren in de wielersport vooral, hebben zulke stoten op hun conto staan: geen kopman is te groot om een hard werkende knecht op deze manier een beloning te gunnen.
Dat gebeurde overal en altijd en Anquetil, Merckx, Raas, Bugno en Armstrong wisten hoe dat moest.
Het getuigt van een goede geest binnen de ploeg, zeggen ze, het zorgt voor plezier aan tafel en de winnende knecht voelt zich niet gepiepeld omdat de kopman hem deze geste voorlegt, nee, helemaal niet; het is gewoon een manier om je grote overmacht als ploeg aan de wereld te tonen.
De kopman rekent in de komende koersen op de hulp van de man die naast hem, een paar millimeter voor hem, zijn voorwiel over de streep drukt en weet dat zulks ook gaat gebeuren.
Het is, in de wielersport zo oud als iedere weg naar Rome en als het wielerpubliek zich na een lange middag kijken naar regenrenners, dat niet echt leuk vindt: jammer dan.
Het geven van presentjes van deze omvang past wel in de moraal van de wielersport: voor wat, hoort was. Jij helpt mij nu, ik help jou later. Verdeel en heers; als we maar winnen, als de kelken aan tafel maar vol blijven, als we elkaar maar goed verstaan, als we ons vak uitoefenen zoals dat al een eeuw lang gebeurd is.
Moet Laporte later, als zijn kinderen aan hem gaan vragen hoe dat nou precies zat, bij het zien van de finishfoto, gaan uitleggen dat hij daar de zege heeft gekregen van zijn Belgische vriend en teamgenoot?
Ja, dat lijkt me het beste.
Hoewel de werkelijke waarheid in de wielersport toch nog wel eens in nevelen gehuld kan blijven, moet hij toch gewoon zeggen dat dit een krijgertje was en dat papa daar best tevreden over kon zijn.
Als die kinderen dan doorvragen: ‘Maar waarom gingen jullie er niet om sprinten?’ dan zegt Laporte misschien wel dat zulks nou juist een schijnopvoering zou zijn geweest en dat deze oplossing, rechtop zittend met de armen wijd, ver voor de rest van het peloton, eigenlijk veel beter is.
De humane kant van topsport, zullen we maar denken. Als die werkelijk bestaat.
Het zien van die foto gaf mij geen tevreden of blije gevoelens. Ik kende het sjabloon. Déja vu en eigenlijk niets mis mee. Een teken van kracht en macht en niet eens geforceerd.
Zo eens in de zoveel tijd komen zulke uitslagen voor. Gun-zeges, heten het te zijn.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
Wout Van Aert (Bel) En Laporte Christophe (Fra) – Photo: Jan De Meuleneir/Pn/Cor Vos © 2023