• 17 juli 2018 •
La Petite Brique 12
Auteur: Bert Wagendorp
Mijn vriendin kijkt noodgedwongen veel naar wielrennen. Vroeger, in een ander leven, keek ze bijna nooit, maar tegenwoordig staat de tv altijd aan als er wordt gekoerst, en langzamerhand begint ze er steeds meer van te begrijpen. Ze doet zelfs mee aan onze Tourpoule, en gisteren twijfelde ze tussen Bardet en Nibali als winnaar van de eerste bergetappe – toch een bewijs van toegenomen kennis en betrokkenheid.
Maar zondag zat ze niettemin met enige verbijstering naar de rit naar Roubaix te kijken. ‘Wanneer de Tourorganisatie zo’n etappe organiseert, weten ze toch dat er gevallen gaat worden?’ Dat moest ik beamen. Er wordt altijd gevallen op de kasseien, maar wanneer je daar renners overheen stuurt die niet gewend zijn aan schots-en-scheve stenen, neemt de kans op valpartijen verder toe. En wanneer de rit ook nog eens van invloed kan zijn op het klassement van de belangrijkste wielerwedstrijd ter wereld, groeit de bereidheid risico’s te nemen.
Er werd inderdaad veel gevallen. Op de radio sprak commentator Gio Lippens – van wie ze een grote fan is – likkebaardend over wielrenners die als vallende bladeren in de herfst tegen de grond smakten. Ik zag dat haar begrip voor de koers hier zijn grenzen bereikte. Ik overwoog te verwijzen naar het boksen, maar besefte net op tijd dat ik daarmee de zaak alleen maar erger zou maken: ze vindt boksen afschuwelijk en primitief.
‘Dat is toch idioot?’ zei ze. ‘De tijden waarin we genoten van gladiatoren die pijn leden in de arena’s zijn toch voorbij? Maar hier zijn mensen bezig met een vooropgezet plan om anderen iets te laten breken, en alleen maar om voor spektakel te zorgen.’
Ik begreep dat ik een probleem had. Want er viel weinig tegen haar redenering in te brengen. Ik moest toegeven dat ik zat te genieten van een schouwspel waarin bewust het risico werd genomen dat wielrenners zwaargewond zouden moeten worden afgevoerd.
Ik zei zwakjes dat de Tourorganisatie natuurlijk heel erg hoopte dat alle renners het er goed vanaf zouden brengen. Dat er een ambulance meereed. Dat renners dit wel gewend waren en dat het geharde kerels waren, die nog zouden doorfietsen met een driedubbele beenbreuk. Dat ze een pijngrens hadden die aan het ongelooflijke grensde. Dat ze het uit vrije keus deden en er goed voor werden betaald.
Het klonk totaal niet overtuigend.
Maandagavond liet Dione de Graaff in de Avondetappe de spannende hoogtepunten van de eerste week zien, om te bewijzen dat die níet saai was geweest. We zagen de mannen en masse tegen het asfalt kletteren.
Ik moest toegeven dat de val, en op zijn minst de kans op de val, een van de belangrijke assets van het wielrennen is, en dat die sport aan aantrekkingskracht zou verliezen wanneer de val zou worden afgeschaft. De val appelleert aan primitieve instincten; we voelen de pijn maar we kijken gefascineerd, tot en met de veertigste herhaling.
