Auteur: Mart Smeets
In mijn journalistieke loopbaan heb ik gedurende een lang weekend het wielrennen in Australië live meegemaakt. In Geelong, in de buurt van Melbourne; het ging om de wereldkampioenschappen op de weg 2010.
Op weg naar onze commentaarpositie moesten we ergens het parkoers oversteken. Nergens was een fietser of een automobilist te herkennen, de weg was angstig leeg, maar de Europeanen, wij dus ook, staken toch over en alle Aussies bleven staan. De agent vroeg vriendelijk of ook de buitenlanders zich aan de Aussie-rules wilden houden.
Kende ik Australische renners? Interviews? Leuke mannen?
Ja, die waren er: vader en zoon Henk Vogels; de eerste geboren in Haarlem en later naar Australië geëmigreerd met zijn ouders, de tweede zoon van sr. geboren in Perth en enige tijd een beter dan modale renner in Europa. Henk & Henk dus en voor sr. heb ik een heel erg prettig plekkie in mijn geheugen opgebouwd en die herinnering zal nooit verdwijnen, hoogstens licht vervagen.
De ouders van Henk Sr. kwamen na een lange zeereis uit in de buurt van Perth en bij mijn weten is hij in die West-Australische stad ook overleden, op 9 september 2019. Toen ik het hoorde ben ik een half uurtje stil gebleven en ik kan ook uitleggen waarom.
Kijk, hij had in Australië gekoerst, hij was naar de Olympische Spelen van Tokio gegaan, maar was altijd een Nederlander-abroad gebleven. Hij knauwde Australisch met een fraai Hollands accent en was, in de keren dat ik hem in Amsterdam of Haarlem meemaakte een ongelofelijk vriendelijke baas die zijn lijf, handen en vingers had krom gewerkt in de bouw. ’s Ochtends om vijf uur op, vroeg beginnen, de hele dag werken, tevreden zijn met het bestaan, biertje drinken en vroeg naar bed. En och wat vond hij het heerlijk zo eens in de paar jaar naar Holland te komen en zijn maten van weleer te ontmoeten, met hen trainingsritjes te rijden of gewoon, zoals wij deden, een bakkie te doen en lekker te ouwehoeren over de koers.
Henk spaarde voor die ‘alle-Jezus-dure’ vliegtuigtickets: Perth-Amsterdam en terug door tot op behoorlijke leeftijd in de bouw aan de gang te blijven. Iedere dag weer. Zoals hij dan lachend zei: ‘Ik kwam eerder op dan de zon.’
Als hij in Haarlem was, bij zijn vrienden en voormalige renners van de Caballero-ploeg uit de laat jaren zestig: Jan van der Horst, Gerard Vianen, Cor Schuuring, Piet de Wit, Gerard Koel, Wim van Smirren, Henk Peters werd er altijd wel een rondje gereden in de buurt van Haarlem.
Op enig moment kwam het idee naar boven borrelen om van dat groepje vrienden-van-weleer een televisie-portet(je) te maken en de heen-en-weer reiziger Vogels daar centraal in op te voeren.
Het idee was goed en ik begon de eerste draaidag in de ferme regen met allemaal mannen van zeventig jaar of ouder die met grijze lokken en tamelijk gedateerde regenkleding een rondje-Halfweg reden, Groene Hart, ergens een koffiehuis.
Ai, dat werd een buitengewone opgave voor de camera- en geluidsman; al die mannen hadden wel wat te vertellen. We bleven koffie drinken en broodjes eten totdat de kleren droog waren en ik moet het eerlijk bekennen dat ik zelden zo heb gelachen als die dag. Opgepimpte wierverhalen zijn sowieso leuk, maar Henk Vogels had iets extra’s in die verhalen gelegd: dat Aussie-accent en zijn aanstekelijke lach.
We draaiden de mannen langs de lange vaarten, lachend, zwaaiend naar de camera en ik dacht prachtig basismateriaal voor een lege zondagmiddag in november te hebben.
Het mooiste zou zijn bij Vogels in Perth langs te gaan en daar zijn Australische leven door te nemen en ik plande dat, maar financieel liep dat toen vast.
Dus? Het kwam er niet meer van. In 2017 dronk ik nog een koffie met hem. Hij voelde zich toen niet echt goed, maar hij was enorm blij weer effe op de Grote Markt aan de Hollandse koffie te kunnen zitten.
Toen we wegliepen, liep ik door het rode licht bij een oversteekplaats. Henk bleef staan.
‘Waarom liep jij nou door?’ vroeg hij. Ik zei: ‘Er kwam toch helemaal niets aan…’ maar hij sneed mijn woorden af: ‘Maar dat rode licht hangt er toch niet voor niets.’
Australiër en Nederlander; één van de profrenners die ik nooit zal vergeten. En ja, ik loop inderdaad niet meer door rode oversteeklichten. Zeer bedankt Henk; je was een prachtmens.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
