Auteur: John Kroon
Een tv-programma als De Avondetappe is tijdens de Tour een aardige test voor het incasseringsvermogen van wielerliefhebbers. Zo ergerde Mark de Bruijn, redacteur bij het actualiteitenprogramma Een Vandaag en tevens schrijver van artikelen en boeken over wielrennen, zich groen en geel aan de aanwezigheid van Fien Vermeulen, dj bij het radiostation Qmusic. Zij had, aan de hand van Danny Nelissen, een dagje vol bewondering en verbazing in de Tour doorgebracht.
‘Schaam jullie,’ richtte De Bruijn zich per Facebook tot de redactie van De Avondetappe, ‘zóveel onnozelheid als deze dame is zelden vertoond. Met een dj van Qmusic proberen je vrouwen- of jongerenquotum te halen is niet alleen een knieval voor de algehele wansmaak maar vooral het loslaten van het laatste beetje journalistieke benadering dat de Tour toch wel verdient.’
Dat was nog niets in vergelijking met de woede die de uitzending met columnist/schrijver/theatermaker Marcel van Roosmalen bij kijkers opriep, vorige week na de etappe waarin Jonas Vingegaard Tadej Pogacar uit het geel had gefietst.
Waar wielerkenners als Rob Harmeling en Danny Nelissen hoog opgaven van het plan van Jumbo-Visma dat tot die machtsgreep had geleid – een strategie die vooral zo goed was omdat zij slaagde – uitte Van Roosmalen onverstoorbaar zijn twijfel over de genialiteit van dat plan – een plan, was er wel een plan? Als cynisme een wetenschap zou zijn, dan zat Van Roosmalen op een leerstoel.
Digitaal gingen kijkers op het nationale scheldplatform los. ‘Zelfingenomen jankbal’ was maar een van de verwensingen die Van Roosmalen naar zijn hoofd kreeg. Hij liet daags na de tv-uitzending in de podcast ‘Weer een dag’ weten dat hij ‘een halve dag’ op Twitter had gekeken – een staaltje van zelfkastijding; zijn manier van optreden vergt dat hij zelf over een groot incasseringsvermogen beschikt. Daarnaast zag tv-maker Mark de Bruijn zijn minachting voor De Avondetappe bevestigd: ‘Dat Nelissen & co Van Roosmalen niet goed konden uitleggen wat nou dat plan behelsde (het geel pakken, oelewappers), tekent ook de a-journalistieke aanpak van de programmamakers in kwestie.’
Het zal niet elke dag gezellig zijn op het Mediapark te Hilversum.
De oelewappers in kwestie bleken Van Roosmalen inderdaad niet te hebben overtuigd. In zijn column in de NRC op de dag na de uitzending liet hij blijken dat hij van de ‘hoogoplopende discussies’ na afloop van de uitzending had geleerd dat het beroerd is gesteld met de wielersport.
‘Het doel is om een ander zo snel mogelijk de verzuring in te jagen. Een topwielrenner kan aan de data in zijn stuur lezen of hij daarna nog genoeg energie heeft om zijn “plan” uit te voeren. Als dat lukt, wordt hij door ex-wielrenners op televisie om zijn plan geprezen. Als het niet lukt is zijn plan mislukt. Wielerfanaten genieten van dit gelul.’
En in de podcast die hij dagelijks met Gijs Groenteman maakt, zei hij dat wielrennen een heel rare sport is geworden. Die renners met hun diëten en ketonen – ‘Vingegaard dat is gewoon een soort mug. Vroeger waren wielrenners sterke mannen, nu allemaal van die larfjes. Dat is de nieuwe doping, er is helemaal geen vet meer.’ Wielrenners, zei hij, dat zijn ‘zakjes met botten’. Voor de goede orde: ironie is een vast bestanddeel van deze podcast.
Maar, zeg zoiets op tv en sommige tv-kijkende wielerfanaten krijgen een rolberoerte. Toch heeft Van Roosmalen vaker van dichtbij de wielersport beleefd, zo blijkt uit zijn boek ‘Totaal’, een kloeke verzameling oude reportages. In 2010 bezocht hij, één dag na de Tour, de Ronde van Boxmeer. Daar kreeg hij eerst ruzie met de organisator die hem het parcours dreigde ‘over te schoppen’, waarbij woorden als ‘lambal’ en ‘bedrieger’ waren gevallen, en toen dat was goed gekomen nam Van Roosmalen waar hoe een tv-ploeg van RTL zich op Servais Knaven dacht te storten, hem tevergeefs vragen stelde, ten slotte smekend vroeg of hij zich wilde omdraaien (‘dan kunnen wij ons werk doen’), waarna de renner liet weten dat hij Karsten Kroon heette.
Hetzelfde jaar begaf Van Roosmalen zich naar Remouchamps om met de fanclub van Philippe Gilbert naar een nachtelijke tv-uitzending van het WK wielrennen in Australië te kijken. Dat hij daar de zus van Philippe verkleed als kangoeroe zag, was die nacht maar een van zijn bijzondere waarnemingen in de provincie Luik.
Dus, beste wielerliefhebbers, onder wie de schrijvers van deze columns, je kunt ook vol verbazing naar de sport en zijn fans kijken. Die anderen begrijpen niet dat wij urenlang naar de tv kunnen kijken, terwijl we bijna zeker weten dat die etappe toch wel in een massasprint zal eindigen, zoals gisteren, want dat was het plan. Gun de niet-liefhebbers hun mening. Waarom zou je daar boos om worden?
De Tourcolumn door Bert Wagendorp, John Kroon en Jeroen Wielaert.
