Auteur: Bert Wagendorp
Mathieu van der Poel eindigde zondag als 22ste in de Amstel Gold Race. Dat was een verrassing, iedereen had hem vooraf al opgeschreven als winnaar. Gelukkig liep het anders, hij won niet. Ik ben een groot fan van Mathieu, van mij mag hij alles winnen wat er te winnen valt, maar drie klassiekers op een rij is te veel. Je moet ook rekening houden met de belangen van de sport en daarvoor is het wel zo leuk als er ook eens iemand anders wint en dat er grenzen zijn aan de overmacht van één renner.
Ik had zondag de indruk dat Van der Poel zich daarvan bewust was. Hij reed voortdurend attent voorin, draaide de schoentjes even wat strakker bij het naderen van de Keutenberg, sprong een paar keer een soort van mee, maar hij wekte geen seconde de indruk dat hier iemand reed die per se de Amstel Gold Race wilde winnen. In de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix fietste een hongerige wolf, in Limburg een gewone wolf – eentje die net twee konijnen achter de kiezen had.
Van zijn ploeg werd ook weinig vernomen, toen de finale was aangebroken zat Van der Poel alleen. Dat hij zich had voorgenomen niet tot het uiterste te gaan bleek volgens mij op de Keutenberg: Jan en alleman fietste daar weg, maar het duurde even voor de camera de lelijke witte broek van Mathieu in beeld kreeg. Van der Poel weet waar je in Limburg het verschil kunt maken en die paar honderd meter 22 procent zijn hem op het lijf geschreven.
Misschien kon hij écht niet mee, maar ik denk dat het meer niet willen dan niet kunnen was.
Van der Poel weet dat je niet moet overdrijven. Hij verklaarde na afloop dat zijn seizoen al geslaagd is. Er rest dit voorjaar nog één subdoel. Van der Poel kijkt naar Luik. Hij heeft drie monumenten op zijn naam staan, nog twee te gaan. Hij is een millennial met gevoel voor wielerhistorie: hij werkt aan een palmares dat hem een plaats in de galerij van wielerlegenden zal bezorgen. Van de vijf monumenten (Milaan-Sanremo, de Ronde, P-R, LBL en Lombardije) ontbreken de twee die hem het minst op het lijf zijn geschreven. Om Van Looy,
Merckx en De Vlaeminck te evenaren moet hij wonderen verrichten.
In Luik moet hij de beste versie van zichzelf naar boven zien te halen om een kans te maken. Hij zal beter moeten zijn dan in de Ronde en P-R, hij zal op de Ardennenbeklimmingen boven zichzelf uit moeten stijgen – en dat is hoog, in zijn geval. Die voorwaarde verdroeg geen extreme inspanningen in Limburg.
En er is nóg een andere uitdaging: Tadej Pogacar doet mee. Milaan-Sanremo was tot dusver dit seizoen de enige confrontatie tussen de twee matadoren. Daar reed Van der Poel op de Poggio Pogacars karretje in de poep ten faveure van zijn ploeggenoot Philipsen.
Zondag bevindt hij zich op vijandelijk terrein: niet Van der Poel maar Pogacar is de te kloppen man. Dat zijn constateringen die de wolf in Van der Poel nieuwe honger bezorgen. Het wordt zondag een prestigegevecht tussen de twee beste wielrenners van dit moment. Om de een of andere reden vind ik Luik-Bastenaken-Luik gewoonlijk de minst interessante van de voorjaarsklassiekers. Maar dit jaar is het anders: nu is het de koers van de grote clash.
Mathieu Van Der Poel + Tadej Pogacar During Milano Sanremo 2024 – 16/03/2024 – Photo: Pool Fabio Ferrari/Sca/Cor Vos © 2024
Foto header: Healy Ben (IRL) of EF Education – EasyPost, Van Den Berg Marijn (NED) of EF Education – EasyPost and Van Der Poel Mathieu (NED) of Alpecin-Deceuninck in front of the peloton pictured during 58th Amstel Gold Race 2024 (1.UWT) a one day race between Maastricht and Berg en Terblijt (253.6km) – Photo: Vincent Kalut/PN/Cor Vos © 2024