Auteur: Mart Smeets
Op de Haarlemse markt hield een man van mijn leeftijd me aan. ‘Ken je me nog?’ Ik dacht even na en hij vulde meteen in: ‘Ik was ooit met u samen in de drankenwinkel van de moeder van Roy Schuiten in Zandvoort.’ Ik wilde zeggen: ‘Sorry dat ik dat vergeten was,’ maar zei: ‘Roy was een klasse-coureur.’
Dat beaamde de man. Hij vroeg of ik bij die befaamde race was geweest in Montréal, Canada, waar Schuiten wereldkampioen achtervolging bij de profs was geworden. Ik knikte, ik deed het radioverslag voor de NOS Radio en maakte de duistere binnenkant van de wielersport mee.
Het was in 1974 en George Tor, de regelneef van de NOS, en ik deden de baan- en wegwedstrijden. Het was de zomer van de deinende wereldhit I shot the sheriff, het was mooi weer, het wielrennen was nieuw voor me en de tap bleef nog weleens open voor de weinige Nederlandse persmensen.
Ik maakte kennis met Anton Witkamp, chef sport van De Telegraaf; een begenadigd innemer en een regelaar pur-sang. Witkamp kroop ongeveer in het hol van Peter Post, de ploegleider en beschermheilige van Roy Schuiten. Post was helemaal gek van de manier waarop Schuiten op zijn fiets zat. Daar kon hij lyrisch over vertellen.
Om Witkamp heb ik die trip enorm gelachen; een charmante boef, maar ook vakman voor zijn krant: Witkamp was erachter gekomen dat Post een deal gemaakt had met de Belg Ferdinand Bracke, Schuitens tegenstander in de finale. Witkamp wilde nog wel even weten of Post hem kon garanderen dat Schuiten zou gaan winnen. Dat kon Post.
Er was een tijdsverschil van zes uur met Nederland en de finale Schuiten-Bracke werd in de late middag verreden; te laat voor De Telegraaf en de andere Nederlandse kranten, die op zondagavond al vroeg naar de drukpers moesten.
Witkamp had een jubelverhaal over de jonge Schuiten allang af toen de renner de finale won. De Telegraaf pakte uit op de voor- en sportpagina en roemde de aanwinst van Posts Raleigh-ploeg die zo verrassend wereldkampioen was geworden. De verliezend finalist reed het volgende seizoen ineens ook voor Post.
Later vroeg ik aan Witkamp over hij op de hoogte was van de deal. Hij antwoordde: ‘Connecties jonge collega, connecties dat is alles…”
In Italië vroeg ik ooit aan Schuiten of hij wist dat hij in Montreal zou gaan winnen. Hij knikte, hij had van Post begrepen dat hij steady moest blijven rijden, dat hij dan steeds een kleine voorsprong zou behouden en dat alles verder geregeld was.
Schuiten overleed in Portugal in 2006, hij werd nooit gelukkig in het peloton.
Post werd een Grote Meneer in de profwielrennerij. Hij zei later tegen me dat de kwestie-Schuiten bij mijn wieleropvoeding hoorde. ‘Dat is bij jullie basketballers toch ook weleens zo gegaan?’
‘Nee,’ zei ik.
‘Kom op,’ riep Post (overleden in 2011) en hij legde vaderlijk een hand op de schouders.
Ik geloofde destijds nog dat topsport eerlijk moest zijn: ik was goedgelovig en een beetje naïef.
Hoogvliet – Netherlands – Wielrennen – Cycling – Cyclisme – Radsport – Colorscan Roy Schuiten – Photo Cor Vos © 2020
Foto header: Roy Schuiten tijdens zijn recordpoging op de wielerbaan van Mexico. Op de achtergrond Peter Post, foto Cor Vos©