• 6 juli 2018 •
La Petite Brique 1
Auteur: Bert Wagendorp
Bernard Hinault won vijf keer de Tour de France. Daarna zag je hem vele Rondes achtereen terug op het podium: hij moest de winnaar van de dag aanwijzen wie de burgemeester van het ontvangende stadje was, zodat die een hand kon krijgen. Meestal slaagde Hinault erin de juiste gezagsdrager aan te wijzen.
Hinault was in zijn tijd de patron van het peloton. Had de patron rust verordonneerd, dan was het je als kleine renner ook geraden dat niet in de wind te slaan. Deed je dat wel, dan kwam Hinault achter je aan en sloeg je desnoods van de fiets. Om deze karaktertrek werd Hinault erg gewaardeerd, ook buiten het peloton. Hij was een persoonlijkheid, zei iedereen – in de topsport worden absoluut egoïsme en een groot ego vaak verward met persoonlijkheid.
Daar kwam Greg LeMond nog achter toen hij in 1986 de Tour leek te gaan winnen, en Bernard Hinault zich ontpopte tot de minst betrouwbare ploeggenoot aller tijden. Hinault vergat alle afspraken en beloftes en probeerde de Amerikaan een mes in de rug steken; het was alleen aan diens klasse en vastberadenheid te danken dat Hinault niet alsnog zijn zesde Tourzege boekte.
Die Hinault bemoeide zich de afgelopen weken nadrukkelijk met de Tourdeelname van Chris Froome. Hij vond dat een schandaal en riep het peloton op in staking te gaan wanneer Froome – midden in een dopingdispuut – zou mogen starten. Daarmee gooide hij olie op het vuur van de haat die zich onder Franse wielerfans heeft ontwikkeld jegens Froome. Die was in Franse ogen opeens een Armstrong geworden.
Het was een volstrekt idiote opstelling van de grote kampioen, die uit ervaring weet hoe het opgehitste volk langs de kant kan reageren. Hij maakte dat mee in de Giro d’Italia 1985 toen er tijdens de afsluitende tijdrit, op 350 meter van de finish in Lucca, flessen voor zijn wielen werden gegooid. Hinault kon de projectielen ternauwernood ontwijken. Hij won de tijdrit niet, maar zijn derde Girozege kwam niet in gevaar.
Maar ja, hij is nu eenmaal een persoonlijkheid. En een domme Bretonse boerenlul, maar dat terzijde. Als Chris Froome straks op de flanken van de Alpen wordt belaagd door de een of andere zwakbegaafde, is Hinault daarvoor medeverantwoordelijk.
Chris Froome wordt níet gezien als een persoonlijkheid. Maar zijn reactie op de woorden van Hinault verraadde meer klasse en meer persoonlijkheid dan alle kletspraatjes die sinds 1975 uit de grote Franse bek van Hinault zijn komen opborrelen bij elkaar. ‘Ik kan niets slechts zeggen over Bernard. Als ik hem zie, leg ik hem graag alles in detail uit, want hij heeft hier geen gelijk.’
