• 4 juli 2018 •
Another brick in the wall
Auteur: Peter Ouwerkerk
Je kunt veel van het dopinggebruik in topsport zeggen, maar niet dat het er met de dopingcontroles overzichtelijker op is geworden. Het woord dopingcontrole alleen al; volgens de letter anti-dopingcontrole. Zo staat het ook op de caravan aan de streep waar de urine wordt geleverd of het bloedmonster wordt getrokken. Bij wijlen Jean Nelissen kwam er ook altijd anti voor.
Ik ben te jong om live verslag te kunnen doen van de eerste controles in het wielerpeloton, anno 1966. Maar het moet een smakelijke uitwisseling van argumenten zijn geweest. Sommige feiten moet je nooit doodchecken, maar het verhaal gaat dat de eerste vijfvoudige Tourwinnaar Jacques Anquetil persoonlijk de controleurs van zijn hotelkamer heeft afgebonjourd. ‘Wegwezen jullie, wat er in mijn lijf zit daar hebben jullie niks mee te maken. Ik ben aan het werk.’
De dopingfraude was geboren. En zou tot volle wasdom komen. ‘Iedereen’ gebruikte al jaren, en ‘iedereen’ kende ook de parabel van de Jager en de Jachtopziener. Kwam de jachtopziener te dichtbij, dan bedienden de jagers zich van de smerigste trucs. Van het afwateringsstelsel in de trui van Michel Pollentier tot en met de bloedzakken in de Lance Armstrong-era. Het werd er allemaal niet frisser op. Topsport is het voortdurend zoeken naar de grens; beter eróver nog dan ervóór. Met het geld van de roem als grootste verlokker. Georkestreerd door een van de grootste economieën in vredestijd.
En eeuwig draaien (vooral) de wielen rond. Wat anderen ook betwisten: in gang gezet door een redelijk zelfreinigend vermogen. Dopinggebruik en -controles vormen een perpetuum mobile, in gang gehouden door sporters, stuurlui en sponsoren.
De afgelopen negen maanden is er weer een hoofdstuk geschreven in het Grote Wereldwielerboek, dat zijn weerga niet kent. Over een viervoudig Tourwinnaar, die zaterdag 7 juli in Noirmoutier-en-l’Ile moet aanzetten voor zijn vijfde eindzege en daarmee op gelijke hoogte komt met Anquetil, Eddy Merckx, Bernard Hinault en Miguel Induraín. Chris Froome dus. Zijn vier voorgangers hebben geen schoon blazoen, Froome evenmin. Maar of de Brit ook daadwerkelijk in de fout is gegaan in de Vuelta 2017 – daarover was maar geen overeenstemming te bereiken.
Er is door allerlei betrokkenen negen maanden lang gesproken, gedebatteerd, gehandeld en geconcludeerd op totaal verschillende golflengten. Tot de verwarring compleet was en de grenzen van de idiotie verre overschreden waren.
De feiten? Froome testte 7 september in de Vuelta 2017 positief op een te hoge waarde aan Salbutamol in zijn bloed. De uitslag van die controle werd gelekt, alle partijen zijn ermee aan de haal gegaan, hebben er eigen interpretaties aan gegeven. Froome’s ploeg Team Sky voorop, concurrerende ploegen, oud-renners, actieve renners, organisatoren, wetenschappelijk onderzoekers, reglementenkenners, media, wielerliefhebbers, enzovoort. Met uiteindelijke hoofdrollen voor wereldwielerunie UCI en (onder meer) Toureigenaar ASO. Het werd een babylonische spraakverwarring.
Dat alles in een heftige, zeg maar gerust vijandige competentiestrijd. En wereldvreemdheid. Tót de UCI – zo blijkt nu – vorige week eindelijk het bericht bereikte dat Froome niets hoefde/kon worden aangerekend. De reden: elk lichaam reageert elke dag anders op Salbutamol, en dat van Froome ook. Maar in plaats van de slotsom meteen openbaar te maken, hield de UCI de verlossing nog vier dagen onder de pet.
Ondertussen spoten de anti-Froomers uit alle hoeken en gaten hun gal. Bernard Hinault riep Tourdeelnemers op te gaan staken, Tourdirecteur Christian Prudhomme dreigde Froome met een startverbod. In heel Frankrijk laaiden de anti-Angelsaksische gevoelens weer hoog op. Froome werd in dezelfde hoek gedumpt als destijds Armstrong en kornuiten.
Positief is positief, is overtreding, is foute boel. Het is ook goed dat er controles zijn, al zou ik bij het (on)gezondheidsaspect altijd wel wat kanttekeningen willen maken. Maar van dopingreglementering mag toch in de eerste plaats onberispelijke en procedurele helderheid worden verwacht. Het was een zootje, het is nog steeds een zootje. Wie er aan het roer zit, maakt niet uit. Maar het zijn altijd weer de sport en zijn beoefenaren als grootste verliezers.
Froome is diepdonker zwart gemaakt, de hetze tegen Team Sky heeft een betreurenswaardig niveau bereikt. Froome mag zaterdag starten, zijn ploeg ook, maar het kwaad is al lang geschied. Ook al is hij níét schuldig bevonden, het grote publiek zal hem blijven zien als een bedrieger. Ongeloof, frustraties en woede zullen de komende drie weken overheersen, met de etappe naar L’Alpe d’Huez als voorspelbaar dieptepunt. Aan een solo van tachtig kilometer hoeft Froome deze Tour niet te beginnen. Hij is vrij, maar vooral vogelvrij.
Beste, irritant onhandig opererende UCI, WADA, ASO en welke andere instanties nog meer: registreer eerst de werking van producten als Salbutamol voordat je het op de dopinglijst plaatst en een hele mallemolen in gang zet!
Dat er voor alle partijen ooit een werkende consensus zal bestaan inzake dopingcontrole en -reglementering, is een illusie. Dat er niemand meer zal proberen over een grens te gaan trouwens ook.
