Auteur: John Kroon
Onvermijdelijk zijn er na dit wielerseizoen op de weg weer renners definitief met fietsen gestopt (iets met wilgen), dus partners opgelet: er komt een vreemde vogel thuis en hij gaat voorlopig niet meer weg, zoals hij jarenlang altijd juist wél deed.
Want wielrenners zijn nomaden, gaan op pad – etappekoersen, wedstrijden op andere continenten, hoogtestages, trainingskampen – en laten hun vrouw/vriendin/man/vriend alleen of met hun gezin achter. Elk jaar opgeteld maandenlang.
Als ze dan eens een tijdje thuis zijn, moeten ze trainen, opletten op wat ze eten en drinken, niet te wild spelen met de kinderen om blessures te vermijden en misschien gaan ze weleens mee naar de supermarkt om zich over van alles en nog wat te verbazen. Een snelkassa? Hoe gaat dat? Een pak kopen? Waar?
Wereldvreemde wezens, zwoegend in een bubbel.
Pieter Weening was negentien jaar lang een redelijk succesvolle renner. Omdat hij in Harkema is geboren, wordt hij ook wel als Harekiet aangeduid. Er is een wielercours naar hem vernoemd, hij is geremigreerd van België naar Friesland en tegenwoordig is hij ploegleider. Pas op zijn 39ste beëindigde Weening zijn wielerloopbaan en bij dat afscheid in 2020 zei hij: ‘De komende periode ga ik genieten van mijn gezin.’
Daar is weinig van terechtgekomen.
Jaartje later, kerstdiner in huize Weening. Schoonfamilie op bezoek, er ontstaat ruzie over opvoeding, zwager breekt de kaak van Pieter, Pieter rent met een mes achter hem aan, politie erbij, enfin, wie meer details wil: zie andere websites.
Twee keer moest zich Weening voor lieden in toga verantwoorden. De rechtbank veroordeelde hem tot tachtig uur taakstraf waarvan veertig voorwaardelijk. Het gerechtshof sprak hem vorige week vrij, voornamelijk omdat hij, bedreigd in zijn eigen huis, het recht had zichzelf te verdedigen.
Weening en zijn vriendin zijn uit elkaar.
Bij zijn afscheid als beroepsrenner sport had Weening gezegd: ‘Wat ik zo mooi vind aan het vak? De levensstijl. Het ongewone, bijna gekke, zigeunerleven. Altijd met een koffer in mijn hand. Door het competitieve karakter van de sport, leef je altijd op adrenaline en met gezonde druk. En als je weer thuis bent, is alles weer zen.’
Scheiden komt natuurlijk in de beste families voor. Beter een goede scheiding dan een slecht huwelijk. Dat zegt het spreekwoord niet, maar dat had het best kunnen zeggen.
Maar bij wielrenners speelt dat onvermijdelijk egocentrische, nomadische bestaan, de vervreemding van wat als het gewone leven wordt beschouwd, wel een extra rol. Stef Clement, al tijdens zijn wielerloopbaan gescheiden, vertelde eens in de Volkskrant: ‘Ik kende dat leven ook helemaal niet, dat je ’s avonds tegelijk met je vriendin thuiskomt en dan tegen elkaar zegt: wat zullen we eens gaan eten vanavond?’
In De Muur, editie 80, beschreef Karsten Kroon hoe Alberto Contador hem vertelde dat hij kort na de geboorde van zijn zoon was gescheiden van zijn jeugdvriendin. Dat herinnerde Kroon aan zijn eigen situatie: de uitdagingen, de druk om te presteren, waarmee elke renner en dus ook zijn partner mee moeten omgaan. De stress dus. ‘Feit is dat het voor alle renners een uitdagend moment is, het einde van een carrière.’
Dus, partners, besef: ze zijn een beetje raar en moeten soms nog een hoop leren.
Stef Clement (Netherlands / Team Lotto Nl – Jumbo) Pictured During Nk Wielrennen Montferland – Foto Anton Vos/Cor Vos © 017