Auteur: Bart Jungmann
Met de Hong Kong Cyclothon eindigde zondag een wielerseizoen waarvan het hoogtepunt zich laat raden. Greg Van Avermaet won op 14 mei de Boucles de l’Aulne. In de Bretonse finishplaats Châteaulin gingen de laatste honderden meters omhoog. Dat was natuurlijk een kolfje naar Gregs hand. Precies op tijd kwam hij uit het wiel van Florian Vermeersch.
Het was Gregs eerste overwinning in vier jaar tijd. Genoeg reden om opgetogen te zijn. Maar zo is Greg Van Avermaet niet. Het zegegebaar was nog tamelijk uitbundig, maar daarna was hij snel zijn ingetogen zelf. Tegen een camera zei hij dat hij er altijd in had geloofd en dat hij de ploeggenoten dankbaar was.
Vijf maanden later, 15 oktober, was het officiële afscheid van Greg Van Avermaet. Dat is spijtig, voor ons. In een tijdperk dat wordt gedomineerd door blitskikkers was Greg de aangename uitzondering. Er zijn vast mensen die hem een saaie piet vonden, maar Greg was gewoon een noeste werker die wars was van poespas en grootspraak. Vroeger werd zo’n wielrenner in eigen land bewonderd als een flandrien. Maar in het blitskikkertijdperk willen Vlamingen kennelijk niet meer van flandriens weten.
Het tragische is misschien wel dat Greg Van Avermaet het vrij vaak moest afleggen tegen een blitskikker. Bij de jeugd was hij nog de beste van zijn generatie, maar toen het echt eropaan kwam, werd Greg overvleugeld door Tom Boonen. Vervolgens had hij vijf jaar in Phillipe Gilbert een bazige ploeggenoot die het kopmanschap opeiste in alle koersen die hem lagen.
Greg leek geabonneerd op ereplaatsen. Maar op zijn dertigste, eigenlijk met het vertrek van Gilbert bij BMC, ontbond hij zijn duivels. Het is alweer zolang geleden dat je de erelijst erbij moet pakken. Tussen 2015 en 2019 won Greg Van Avermaet twee Tourritten, twee Omlopen Het Nieuwsblad, twee keer de GP in Montreal, de E3, Gent-Wevelgem en Parijs-Roubaix. Als klap op de vuurpijl werd hij in 2016 olympisch kampioen.
(Michel Wuyts: ‘Geven! Jassen! Vlassen! En olympisch goud!!’
José De Cauwer: ‘Al die frustraties van de afgelopen jaren eruit.’)
Daarna. tussen 2020 en 2023, kwam daar één overwinning bij, die in Bretagne. Gedurende die laatste jaren werd Greg Van Avermaet opnieuw overvleugeld door blitskikkers als Wout van Aert, met z’n Cowboy-Henk-kuif, en Remco Evenepoel met dat valse lachje van hem.
Het afscheid afgelopen zondag in thuisbasis Dendermonde verliep zonder poespas en grootspraak. Het regende, Greg hing de fiets aan de haak en de saaiste verslaggever van Sporza zei dat klasse en nederigheid in één persoon samenkwamen.
Mijn meest dierbare herinnering aan hem dateert van de Tour de France in 2016. Greg Van Avermaet had in de vijfde etappe beslag gelegd op de gele trui. Twee dagen later nam geen mens in startplaats Arpajon de moeite om de gele trui te bewonderen bij de bus van BMC. Greg kwam naar buiten, stond stil, keek om zich heen, nam de situatie in zich op en wuifde presidentieel naar het niets. Ik heb toen niet geklapt, maar doe dat nu alsnog.
Greg Van Avermaet (Belgium / Bmc Racing Team) – Peter Sagan (Slowakia / Team Tinkoff – Tinkov) Pictured During Grand Prix Cycliste De Montreal 2016 – Photo Brian Hodes/Cor Vos © 2016