MUR DE FRANCE
Ils arrivent, ils arrivent! De Tour komt door de stad! Het is 36 à 38 graden. De dampende lijven halen adem tot alle zuurstof verdampt is. Er staat een handjevol toeschouwers in een bocht naar rechts. Keurig op de stoep. Betonnen hekjes beschermen het riviertje dat dwars door Connaux stroomt.
De etappe is vijfenveertig kilometer onderweg. Het peloton heeft haast, lijkt de hitte voor te willen blijven. Connaux wordt genomen met snelheid 46. Wielrenners van nu kennen geen wandeltempo. Ook niet met vijf tamme vluchters, ongevaarlijk voor wie of wat.
Een lange man belemmert het zicht van een vaste camera. Je kunt moeilijk zien wat er gebeurt. Beter: wat al ís gebeurd. Er schuift een donkerrood renner het beeld binnen. De tv-commentator roept ‘Ai ai ai ai… Valpartij! Thomas…? Ja dat is Geraint Thomas, en dat is niet de eerste keer dat hij valt. Maar gelukkig voor hem, hij valt altijd net goed.’
Het is ook geen harde val, het is meer een tuimeling. Je verwacht eerder dat hij ‘Hólaaaa…!’ roept dan dat hij de rest van de dag wordt geplaagd door paniekaanvallen. Wat best zou kunnen bij de huidige nummer twee van het klassement. De Welshman heeft kort voor de Tour in Zwitserland een zware cash overleefd, in rit 8 van deze Tour óók al een half dorp doen vluchten, en nu dit weer.
Er staan twee mannen en een vrouw tegenover de renner die je met ‘G’ kunt aanspreken. ‘Gie’, fonetisch. Drie gevorderde vijftigers. De mannen zijn corpulent.
Man 1 draagt een donker sportbroekje, en heeft zijn witte T-shirt tot navelhoogte opgeknoopt om zijn bruine torso wat verkoeling te schenken. Op zijn hoofd een pet. Hij doet iets met bootjes, lijkt het; niet nu, want de rivieren in de gloeiende Gard liggen droog.
Man 2 is deftiger: pilotenzonnebril, grijs sikje, een mouwloos t-shirt en blauwe driekwartbroek. Boekhouder van het restaurant, denk je, hier honderd meter verderop.
De vrouw is hoofd van de lagere school in Connaux. Ze ziet er verzorgd uit, draagt een lange luchtige grijze rok, een grijze blouse en zwarte sandalen. Het haar is kortgeknipt, een zonnebril.
Valpartij. De mannen weten niet wat ze overkomt en zoeken een heenkomen. De vrouw begint onmiddellijk haar rechterarm te zwaaien. Ze ziet overal gevaar. Ze schreeuwt in het luchtledige tegen de renners, dat die moeten oppassen, er niet zo’n bende van moeten maken. Ze is gewend orde te houden.
Geraint Thomas heeft zijn brevet valverwerking allang op zak. Hij is niet in paniek, heeft de situatie onder controle. Beweegt zich, als het peloton zo goed als gepasseerd is, naar de stoep en overziet welk leed er is geschied. Hij parkeert zijn fiets netjes tegen het bruggetje en wacht op zijn ploegauto.
Man 1 en 2 keren terug naar hun eigen wereld, maar de vrouw kan niet geloven dat de gevallen renner onmiddellijk weer verder wil. Maar hij is gevállen. Moét hij niet verzorgd, behoeft hij dan geen troost? Zou de jury dat een probleem vinden? Die arme jongen mag toch wel éven bij zijn positieven komen?
Binnen de minuut zit Thomas op een reservefiets. Zijn ploegmaats Van Baarle en Castroviejo wachten hem op en soepel peddelt hij tussen de auto’s terug naar het peloton. Onderweg hoort hij uit de Ineos-wagen dat zijn shirt op de verbindingsapparatuur is gerafeld en zijn linker elleboog licht is geschaafd; er zitten twee nieuwe schrammen op een paar oude. Op zijn linkerbeen wordt koud bidonwater gespoten, tegen kneuzingen; uit een busje vliegt een koele spray. Drieënhalve kilometer na zijn schuiver is hij terug in de staart van de wedstrijd.
Meneer Dupont, meneer Delaporte en mevrouw Delaplace horen ’s avonds in het beste restaurant van Connaux dat ze minuten lang op televisie zijn geweest. Bij die gevallen renner. Er wordt uitgebreid nagepraat over het incident. Wat? Het accident. Nee, íncident. Het is pas een accident als er politie bij is geweest en een ambulance.
Zelf hebben ze het nog niet gezien. Ze zijn het vergeten op te nemen. Uitzending gemist? Dit is de Gard, hè.
De volgende ochtend bij de boulanger/patissier rakelt een Engelse campinggast het incident van gisteren nog eens op. Hij zegt dat de drie dorpelingen hun Fifteen Minutes Of Fame hebben gehad, dankzij Geraint Thomas. Hahaha! Iedereen gaat weer over tot de orde van de dag.
Thomas heeft de ‘etappe Nîmes-Nîmes’ kalmpjes uitgereden en belooft dat naar Gap ook te zullen doen.
Maar daarna…? Daarna zal het grote klagen beginnen. In de Alpen zullen elleboog en knie gaan opspelen, voorspelt de Engelse campinggast. De ernst van vallen voel je pas na twee, drie dagen. Soms duurt het nog langer, mengt zich een Hollander in het gesprek. Kijk maar naar Dylan Groenewegen, die is door ‘Brussel’ ook twee keer door Caleb Ewan geklopt.
Als de Tour 2019 allang is afgelopen vinden de drie ooggetuigen van het bruggetje de beelden van het moment suprème alsnog. Kijk, zíj stonden op de plek waar Geraint Thomas de Tour de France 2019 verloor. Zij waren erbij! De beelden maken ze wereldberoemd voor de rest van hun leven. Wereldberoemd. In Connaux. Gard.
Peter Ouwerkerk
