GEEF ONS DE TOUR VAN ’80

Another Brick In The Wall Liggend


Auteur: John Kroon

Zondag 5 april 2020 was de dag waarop de Ronde van Vlaanderen niet werd verreden en vaker dan ooit werd vertoond. Zowel de VRT, Eurosport als de NOS liet op televisie eerdere edities zien van deze klassieker, waarvan de 104de jaargang door een virus in de wielen was gereden. Philippe Gilbert, Niki Terpstra en Alberto Bettiol wonnen zo alle drie de Ronde nog een keer, en dat allemaal op dezelfde dag. Bovendien toonde Greg Van Avermaet aan dat de je het alternatief voor Vlaanderens Mooiste kunt winnen zonder een meter vooruit te komen. Gewoon door hard te trappen op een hometrainer en dat virtueel 32 kilometer vol te houden.

Nu het peloton massaal tot stilstand is gekomen, vind ik vooral de uitzendingen van vroegere koersen een mooi alternatief. Vooral als je gezegend bent met een slecht geheugen en ervoor zorgt dat je de uitslag niet voortijdig opnieuw te weten komt.  Zo had ik geen idee wie Milaan-Sanremo in 2011 had gewonnen, de koers die twee weken geleden door de VRT werd uitgezonden. Omdat de kijkers hadden mogen stemmen welke editie van La Primavera op de televisie zou worden herhaald, ging ik ervanuit dat het er wel een zou zijn met een Belgische winnaar. Maar het bleek maar weer dat Vlamingen echte wielerliefhebbers zijn. De schoonheid van de koers had bij hun keuze geprevaleerd boven gevoelens van nationalisme.

Wel was er ook toen een glansrol weggelegd voor Greg Van Avermaet die er solo op de Poggio vandoor was gegaan. Ook Philippe Gilbert won bijna. Maar Matthew Goss zegevierde door de sprint op de Lungomare Italo Calvino te winnen. Goss, tegenwoordig hotelhouder in Tasmanië, werd zo de eerste Australische winnaar van Milaan-Sanremo. Het was de grootste zege uit zijn carrière.

Minstens zo enerverend was een week later Gent-Wevelgem. Die editie waarin de renners van hun fietsen werden geblazen. 2015 was een jaar waarin de regering niet had opgeroepen om zoveel mogelijk thuis te blijven, waardoor ik die bewuste zondag buitenshuis bezig was. Waarmee weet ik niet meer. Die dag, 29 maart, riep de president van Guinee de noodtoestand uit wegens de ebola-epidemie, maar dat was het niet. 

Later hoor je dan dat de storm tussen Gent en Wevelgem af en toe naar de negentig kilometer per uur stootte en wielrenners, die driemaal zo langzaam reden, de berm inblies. Gelukkig liet de VRT dat nog eens zien. Je zag een renner ruziemaken met zijn racefiets. Tenminste, hij gooide hem woedend in de sloot.

Nu zal er toch wel een Belg hebben gewonnen, dacht ik als kijker, dat was tenslotte al in 48 van de 68 edities van Gent-Wevelgem zo gegaan. Maar nee. Wel werd Jürgen Roelandts de held van de dag. Nadat hij Maarten Tjallingii (‘Wind? Welke wind?’) had ingehaald was hij op tachtig kilometer voor de finish aan een imponerende solo begonnen. Zo’n voor onmogelijk gehouden stunt waarbij de eenzame koploper per kilometer aan sympathie wint en hem de overwinning bij elke pedaaltred steeds meer wordt gegund, behalve dan door de meeste andere renners en hun ploegleiders.

Hé, daar was opeens Tim Kerkhof in beeld, in het tenue van Roompot.  Nederlands kampioen bij de beloften uit 2014. Wat is er van hem geworden? Hij is nu nog maar 26 jaar oud, maar al weggewaaid naar de vergetelheid. Hij deed in 2019 mee aan strandraces. Beloftes komen niet altijd uit.

Het werd spannend, op weg naar Wevelgem. Een achtervolgende groep kwam steeds dichter bij Roelandts, slokte hem twintig kilometer voor de finish op en liet hem achter. Na een solo van zestig kilometer. De morele winnaar van de dag, vond commentator Michel Wuyts.

In die kopgroep leek het tussen de ploeggenoten Niki Terpstra en Stijn Vandenbergh in tactisch opzicht niet helemaal te verlopen zoals wenselijk was. Hoe zat het met de wederzijdse gunfactor? Hoe dan ook, een oude Italiaan, Luca Paolini, ging er in zijn eentje vandoor. 38 jaar en hij had hem. Een paar maanden later werd hij in de Tour de France positief getest op cocaïne. Einde carrière.

Door die rukwinden, door dat spannende koersverloop, door dat noodgedwongen lage tempo was het een van de meest memorabele Gent-Wevelgems uit de geschiedenis geworden. Zeker als je de uitslag vergeten was. Ik ben benieuwd wie aanstaande zondag Parijs-Roubaix opnieuw wint.

Die herhalingen doen naar meer verlangen. Ik vind dat de NOS het niet bij de heruitzending van de Ronde van Vlaanderen moet laten. Er dreigt een sportloze zomer. Geen Olympische Spelen, geen EK voetbal, geen Tour de France in juli, tenzij ze een koers bedenken waarbij de renners op ten minste anderhalve meter van elkaar moeten fietsen en motards in hun eentje op de motor zitten met een camera op de rug gebonden. En waarbij ploegleiders eerst hun handen moeten wassen voordat ze een bidon aan een lange stok vastmaken.

Veertig jaar geleden is er een Ronde van Frankrijk gereden die nogal bijzonder geweest schijnt te zijn. Die van 1980. Geef ons die Tour op tv. Herhaal in juli elke dag een etappe. Wie dat jaar de gele trui naar Parijs heeft gebracht? Geen idee, maar ik wil dat best nog eens zien.


‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.

Joop Tour 1980

Link naar filmpje

 

Leave a Reply