Auteur: Jeroen Wielaert
Bij het doorrijden van Charleville-Mézières kondigde Boris Johnson zijn afscheid aan. Op weg naar de start in Tomblaine werd meer bekend over de moord op Shinzo Abe. Na de finish op La Super Planche des Belles Filles verhaalde het journaal over wonderbaarlijke ontsnappingen aan granaten en kogelregens.
Harde berichtgeving uit Engeland, Japan en Oekraïne, naast de continuïeteit van de verslagen uit de Tour. Het is nieuws van een ander gehalte, met andere betekenis in een gelijktijdigheid van gebeurtenissen en een contrast van relativiteit: er is tóch nog iets ernstigers dan de Tour. Dat neemt niet weg dat voor het volk langs de route, de deelnemers op de weg en de kijkers en luisteraars de Tour juist dé essentie is. Zelf houd ik het graag op het adagium dat de Tour volslagen onbelangrijk is, behalve in Juli.
In L’Équipe schreef chroniqueur Antoine Blondin ooit dat het mooie van de Tour is dat het wereldnieuws drie weken ophoudt. Hij noteerde dat vol blijdschap, het was een verlossing voor hem, vol lichtheid van leven, midden in het epos van de ronde. Het is een terug kerende beleving, want de Tour blijft gerelateerd aan zomer en vakantie, waarin de renners hard moeten werken.
Op sommige punten komen de actualiteit en de Tour samen. Ik heb in de Ronde door de jaren heen de nodige boerenprotesten meegemaakt, maar tot nu toe alleen vrolijk versierde tractoren in weilanden zien staan. In de finale van de etappe naar Longwy zag ik aan de voet van de Côte de Montigy-sur-Chiers een paar mensen die een doek omhoog hielden met de tekst: FAITES LE TOUR, PAS LA GUERRE. Maak Tour, geen oorlog. Een variant op dat oude hippie-adagium: Make Love, Not War. In dit geval was het een lief vertoon van betrokkenheid met Oekraïne.
De Tour zelf is bezig met ander engagement. In de perszaal in Longwy zag ik het terug op een paneel dat er dagelijks staat. The Tour’s Social Commitments staat er boven. Deze toewijding is gesplitst in twee delen. Onder de kop OUR POSITIVE INPACT, the Future by Bike gaat het over de promotie van de fiets en de fietsinclusiviteit in het leven. Hier wordt de Grand Départ in Kopenhagen genoemd als wereldvoorbeeld van mobiliteit per fiets. Het tweede onderdeel is OUR ECO-RESPONSIBILITY. Dit betreft de klimaatmaatregelen van de Tourdirectie op de onderdelen preventie, reductie en compensatie. De organisatie rijdt sinds een paar jaar met electrische auto’s ter vermindering van de CO2-uitstoot, toont zorg voor beschermde natuur en heeft in elke etappe een aantal zones de collecte waar de renners hun afval kunnen wegwerpen.
Dat is allemaal heel nobel, maar de reclamekaravaan gooit dagelijk overal prullaria op straat en het publiek en media komen nog massaal met benzine- en diesel-auto’s. Ik ook in mijn Citroen C3, Voiture de Presse 5162.
De etappe Dole-Lausanne werd vroeg opgeschrikt door de valpartij tussen Souvans en Bans, waarin niet Tadej Pogacar, maar Kevin Vermaerke zijn sleutelbeen brak. Verder was het de vluchtigheid van een langgerekte uitvouwfolder voor de uitbundig groene Jura met drie vluchters die niet à priori dachten aan de promotie van milieuvriendelijk peddelen door deze regio: Mattia Cattaneo, Fred Wright en Frederik Frison. Na de hectiek van de vorige ritten hield de rest het kalm tot de afronding op de helling van Lausanne, het meer in de rug. Na zijn winst in het geel in Calais, deed Wout van Aert het over in het groen, kleurverschil met dezelfde macht en klasse.
Op weg naar Châtel les Portes du Soleil moet het spannender. Als Pogacar uit het geel wordt gereden is het wereldnieuws.
De Tourcolumn door Bert Wagendorp, John Kroon en Jeroen Wielaert.
