Auteur: Peter Ouwerkerk
Dylan Van Baarle / Photo: Luca Bettini/Sca/Cor Vos © 2022
Het moest Het Duel worden, het zou Het Duel worden. Mathieu van der Poel versus Wout van Aert; West-Brabander tegen Kempenzoon; wieleromnivoren met BMX en zónder BMX. Kortgesloten: begenadigde talenten, ieder voor zich én afhankelijk van elkaar. De wielersport als ideaal, universeel platform.
Er werd al weken uitgekeken naar hoe de twee absolute exponenten van de WorldTour elkaar de maat zouden nemen. Maar sinds de opening van het wegseizoen 2022 was er bij elke op handen zijnde confrontatie wel iets loos geweest. Ziekte, blessures, absolute rust, het omgaan met covid. Hoe kwetsbaar zijn wielrenners, hoe bewonderd of teleurstellend, of juist niet.
Wout wist donderdag nog niet of hij zondag aan de start zou staan in Compiègne. Mathieu hulde zich niet in raadsels. Van der Poel was blessurevrij, dus: ‘Ik rij. En als Wout rijdt, start hij óók om te winnen.’ Je hoeft in zo’n geval geen profeet te zijn.
Gezellig achterin bijpratend, was er de eerste twee uur van ‘La Reine’ editie 2022 nog geen vroege vlucht gaan vliegen. Rustig aan maar, vroeg kapot is erger dan content aan de streep.
Er hing wel een licht explosief geurtje boven de 170 renners, onder wie veertien Nederlanders; sommigen nog zonder énige reputatie of bekendheid. Daan Hoole, Jan Maas, Mick van Dijke, eh..? Alleen aan Bas Tietema besteedden de media enige aandacht; maar dat kwam vooral door zijn quasi-vrolijke achternaam.
Toch, Parijs-Roubaix blijft oppassen geblazen. Altijd beducht zijn vóór, en sneller zijn dán de wind. Of de Hel er nu modderig bijligt of gezandstraald – ineens besloot een groep van veertig man tot een vlucht naar voren. Aanvoering en uitvoering: INEOS, zeven man, de hele (!) ploeg aan het commando, met Filippo Ganna op het gaspedaal en Dylan van Baarle spinnend in het decor. Van der Poel én Van Aert hadden zich laten verrassen, moesten halfkoers nog steeds anderhalve minuut goedmaken, maar geen paniek.
Ze monsterden onaangedaan hun omgeving. Nog geen Duel in de Hel. Nog tijd genoeg.
Tussen Troisville en Roubaix liggen dertig stroken, met valstrikken en gevaren die specifiek zijn voor de Hel. Na iedere bocht loeren tientallen gevallen van bevreemding, overmoed, uitputting, zelfoverschatting, lichte paniek. Het hoort er allemaal bij. Een val als die van Yves Lampaert maakt de Hennie Kuiperbocht nabij Hem nóg beroemder.
Feit was dat de kopmannen zich langzaam maar zeker kwamen melden aan de poort van de finale; en dat de schaduwfavorieten op hún gemak als zwaluwen scheerden van groep naar groep. Beste indruk: Matej Mohoric, winnaar van Milaan-Sanremo – ook niet gespaard gebleven van pech. Wie geen panne krijgt in de Hel, heeft een goudvink op zijn schouders.
De opwarmacties van Van Aert en Van der Poel waren visueel zonder uitschieters of lef. Kijk: daar rijdt X in de groep erachter, en nu Y weer vóór de ander, en Z óók. De tv-regisseur had het er behoorlijk druk mee, Ze domineerden in elk geval niet. Minder leek het wel dan Dylan van Baarle. Die loerde op het juiste moment. Dat kwám.
Duimpje omhoog. Alles onder controle!
Nabij de keien van het Carrefour de l’Arbre viel de beslissing. Van Baarles demarrages zijn nooit splijtend of spectaculair, maar wel effectief, taai en onverzettelijk. Hij sloop in een rechter gootje, en gaf zichzelf met een magische actie vrij baan voor een ereronde op het iconische, zalmkleurige Vélodrome André Pétrieux.
De achtergelaten Van Aert, Stefan Kühn en Tom Devriendt zagen hem pas terug aan de finish. In zijn solo naar de overwinning was de voorsprong nog opgelopen tot bijna twee minuten, op Van der Poel nog meer.
Van een Duel in de Hel was het ook nu weer niet gekomen. Maar niemand die daar om maalde. Het was andermaal een prachtkoers met een sublieme ontknoping: klasse gerijpt en ontbolsterd met de jaren.
Dylan van Baarle schiep met zijn indrukwekkende solo een museumstuk. ‘Zijn’ Parijs-Roubaix zat er al wekenlang aan te komen, hij voelde het langs alle kanten. Sierlijk en gracieus gleed hij door de Hel. Dylan van Baarle kon zijn geluk niet op. Hij was zondag beter dan wie ook.
Hij beschikte over een ploeg die nog gecontroleerder reed dan Sky in de beste jaren. Met dit verschil dat de suprematie van nu minder robotachtig lijkt, menselijker. Het komt de eredivisie van de wielersport vooral ten goede. Saaiheid bestaat niet meer. Daar zorgen de aanvallende kwaliteiten van de jongste generatie wel voor.
In Roubaix is een paar jaar geleden een architectonisch hoogstandje verricht. Het heeft voorlopig nog niets te maken met de wielersport, maar ooit zullen kunst, cultuur en sport elkaar ontmoeten. Plaats: het voormalige gemeentelijk zwembad van ‘Robeke’, La Piscine. Musée d’Art et d’Industrie.
La Piscine is een zwembad, dat ooit dienst deed om het vlas uit de oren van de Noord-Franse landarbeiders te douchen. In 2018 is het tot bijzonder museum getransformeerd.
Ik liep er ooit binnen toen er een interessante tentoonstelling stond met werk van internationaal bekende beeldend kunstenaars. Thema: Wielersport. Het chloorwater klotste tegen de plinten; aan de muren van de kleedhokjes hingen Picasso’s en andere artiesten. De zonsopkomst in een wandvullend glas-in-lood nestelde zich voor eeuwig in mijn geheugen.
Zondagmiddag 17 april 2022, even voorbij vijf uur, meldde een Nederlandse wielrenner zich niet ver van het opgeknapte museum. De 119de editie van de wielerklassieker Parijs-Roubaix had een winnaar gebaard die qua schoonheid in La Piscine kan worden tentoongesteld: ‘Dylan van Baarle, Vainqueur Paris-Roubaix 2022’
De perfecte uitvoering van Van Baarles ‘Middag in de Hel’ is een kunststuk dat de subtitel ‘Monument van eeuwigheidswaarde’ meer dan verdient.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
Dylan Van Baarle / Photo: Pool/Cor Vos © 2022
Dylan Van Baarle / Photo: Luca Bettini/Sca/Cor Vos © 2022