Auteur: Peter Ouwerkerk
Er is de afgelopen weken weer heel wat af gespeculeerd door de hondstrouwe aanhangers van het veldrijden. Vooral beneden de rivieren. Wout van Aert was drie keer gestart en had al drie overwinningen op zak. Eeuwig concurrent Mathieu van der Poel had nog nergens een wedstrijd gereden. Zijn rug van Tokio én een opengesprongen knie door een val op training hadden hem langer aan de kant gehouden dan hij van plan was.
Op de laatste zondag van december 2021 was het eindelijk zo ver. MvdP mocht los in Dendermonde, Oost-Vlaamse gemeente van 46.000 inwoners, waar de familie Mettepenningen de koersscepter zwaaide.
Van der Poel voelde zich goed. Over het plots verdwenen plankier van de olympische titelstrijd MTB was het laatste woord gezegd: pijnloos (al greep hij in de slotronde aan de Dender wel weer naar zijn lendenen). En zijn gekwetste knie was evenmin nog een belemmering voor een rentree in het cross-peloton. Al moest er ‘eerst een reep dood vlees worden weggesneden,’ lichtte broer David toe.
Maar daar stond tweede kerstdag ook Van der Poel weer naast Wout van Aert, zijn grote uitdager en rivaal. Aan Dendermonde had MvdP geen al te beste herinnering: vorig jaar werd hij door Van Aert nog op een strafexpeditie getrakteerd: een achterstand 2.47 op de finishlijn. De pas uit zijn winterslaap ontwaakte Van der Poel was toen nog lang niet klaar voor zo’n tweegevecht. Nu wel.
Dendermonde, Belgium – Photonv/Pn/Cor Vos © 2021
Voor de winst zelfs, riepen de grootste optimisten. Onder wie niet de rustig dimmende vader Adrie. ‘Hij zal er eerst weer in moeten komen. Een cross of drie, vier wachten; daarna kan hij weer meestrijden voor het podium.’
Wel, MvdP leek er in zijn eerste wedstrijd sinds oktober wel degelijk zo goed als klaar voor. In Dendermonde mocht opnieuw geen publiek langs de kant. Maar iedereen die hem op tv zag, was ervan overtuigd dat er weinig nodig was om hem weer op gelijke hoogte met Van Aert te brengen.
Van Aert had Van der Poel eerst krachten laten verbranden, maakte een snelle wissel en trok half koers nóg eens door om MvdP meter voor meter te zien achterraken. Het verschil bleef dit keer te overzien: 49 seconden, bijna twee minuten minder dan vorig jaar. Adrie: ‘Voor Mathieu is er deze winter maar één ding dat telt: het WK in Lafayette.’
De hele winter in België is volgepropt met veldrit. Op telkens van elkaar verschillende parcoursen. Overal gaan de parcoursbouwers uit hun bol. De ene tuinarchitect nog fanatieker dan de andere. Ze leggen er bruggen, trappen, wasborden, bochten en zandafdalingen in; graven kunstmatige meertjes, nemen droge modder op, verleggen bomen – wat je maar wilt. In Rucphen was een poging gedaan het wereldrecord concentrische cirkels te verbeteren.
Dendermonde had het wat dat betreft eigenlijk nog rustig gehouden: ruim, luchtig, bosloos, door de aanzuigende modder wel loodzwaar, maar zonder publiek en zonder spektakel eigenlijk saai. Bovendien: als dan een van de twee topfavorieten er nog niet klaar voor is, en de kleine Eli Iserbyt en zowaar ook Tom Pidcock het laten afweten, is er niet veel aan. Dendermonde was een mediahype geworden; maar de renners maakten het niet waar.
O ja, en dan dit nog…
Bij een beetje veldrit moet ik altijd aan Claudine Merckx denken, de vrouw van Eddy. Claudine was dé wasvrouw in het wollen tijdperk. Profwielrenners hadden toen jaarlijks wel 130 wedstrijddagen op hun programma; sommigen nóg meer.
De mannen trainen en koersen en hun vrouwen maar wassen. De renners stonden ’s ochtends spic & span aan de start, maar eenmaal over de finish waren hun shirts, onderhemden en sokjes weer veranderd in een zweetbaal van vuil. Hier vrouw, mijn plunje.
Op zekere dag zag de commercie wel iets in het universeel vrouwonvriendelijke tafereel na thuiskomst. Of Claudine misschien wilde poseren voor een wasmiddelenreclame. Ja, en Claudine aan de tobbe maakte een lucratief rondje Vlaamse tijdschriften. Kom daar nu eens om: voor elke renner-met-contract staat tegenwoordig een wasmachine in de ploegbus klaar.
Wat Mathieu van zijn ‘nederlaag’ vond? MvdP stond fris als een hoentje op het podium. Het dood vlees was verleden tijd. Hij is klaar voor een nieuw seizoen, maar het kan nog niet elke dag de Mûr de Bretagne zijn.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
Dendermonde, Belgium – Photonv/Pn/Cor Vos © 2021