De Tour ligt nog niet in een plooi en dat is uitzonderlijk

Auteur: Bert Wagendorp

De Tour de France duurt drie weken, maar meestal maar twee. Na de tweede week valt de Ronde doorgaans in de plooi, erkent het peloton dat er niets meer valt te doen aan de overmacht van renner X en staat het restant van de Tour in het teken van de strijd om de tweede en derde plaats.

De media doen uit eigenbelang hun best de spanning hoog te houden, er kan nog van alles gebeuren en er is nog niets gespeeld, beweren ze. Maar dat is onzin ten behoeve van de losse verkoop, het pleit is beslecht, de zaak is beslist, de winnaar bekend en het wachten is op de volgende editie.

Soms wijkt de Tour af van dat schema. Dat gebeurt wanneer er meerdere renners zijn die van zichzelf vinden de sterkste in koers te zijn en daarom het van god gegeven recht te hebben op het geel. Het komt ook voor dat zich iemand presenteert als de alleenheerser die die status in de ogen van de andere favorieten nog niet verdient: hij heeft zijn macht nog niet bevestigd en hij wordt nog onvoldoende gevreesd.

Het mooiste voorbeeld van zo’n vreemde Ronde was de Tour van 1989, die door kenners niet voor niets wordt gezien als de mooiste na-oorlogse editie. Het toeval wilde, dat er dat jaar drie coureurs waren die van zichzelf vonden dat de Tour maar een winnaar kon hebben: hij zelf. Laurent Fignon, Pedro Delgado en Greg Lemond vochten in de laatste week een gevecht op leven en dood. De gele trui wisselde voortdurend van schouders en er werd aangevallen op de raarste plaatsen – tot en met een terras in een dorpje onderweg aan toe.

Toen Fignon dacht dat het pleit eindelijk in zijn voordeel was beslecht, sloeg Lemond op de afsluitende zondag alsnog toe in de tijdrit – voor Fignon bleef het tot zijn dood de zwartste zondag van zijn leven.

Het zou mooi zijn wanneer het elk jaar zo ging, maar de wetten van het wielrennen en de hiërarchie van de sport, sluiten dat uit. Renners weten eerder dan het publiek wie de sterkste man in koers is en leggen zich daarbij neer.

Twee jaar geleden verzuimde Roglic zijn overmacht tijdig en krachtig genoeg te bevestigen, zodat de jonge Tourdebutant Pogacar bleef geloven dat hij zijn landgenoot nog succesvol kon aanvallen. Dat gebeurde, net als in 1989, in de afsluitende tijdrit.

In de Tour van 2022 is nog niet iedereen ervan overtuigd dat Jonas Vingegaard de heerser van de Tour is, tegen wiens overmacht niets meer kan worden ondernomen. Tadej Pogacar gelooft in elk geval nog in zijn derde Tourzege en daar een eindje achter wacht Geraint Thomas geduldig op een fataal zwak moment van de kopman van Jumbo-Visma.

Jonas Vingegaard weert zich bewonderenswaardig en lijkt de aanvallen van Pogacar tot dusver gemakkelijk te pareren. Hij lijkt zelfs sterk genoeg om een beslissende counter te plaatsen en de boel definitief af te maken.

Maar niet alleen zijn concurrenten, ook de koning zelf moet altijd even aan zijn nieuwe positie van onaantastbaarheid wennen en ernaar leren handelen.