Auteur: Bert Wagendorp
Omdat de Vuelta in Nederland startte stapte ik vrijdag in de trein en begaf ik me naar Utrecht – sinds deze dag de enige stad ter wereld die is aangedaan door alle drie de grote rondes, een gegeven waar je weinig mee kunt en waar je ook niet meteen dolgelukkig van wordt, maar toch iets om tevreden over te zijn.
‘Waar woon jij?’
‘In de enige stad ter wereld die door alle drie de grote rondes is aangedaan.’
‘Zo, dat is niet mis! Dat moet een heerlijk gevoel zijn.’
‘Ik kan bevestigen dat dat fantastisch is.’
Het was druk in de trein, kennelijk wilde iedereen erbij zijn. Vanaf het station Vaartsche Rijn liepen we naar de Maliesingel, waar een paar stoelen stonden en een vriendin glazen wijn en blikjes bier presenteerde. Het was druk langs het parkoers, alhoewel het alleen bij de start drie rijen dik stond, een groot verschil met de Tourstart van 2015.
De sfeer was ontspannen en uitstekend. Iedereen was vrolijk – een van de onverklaarbare gevolgen van bijna elke wielerkoers. Er gebeurt weinig, maar toch hangt er een verwachtingsvolle spanning.
Het wachten was op de eerste ploeg die van start zou gaan in de ploegentijdrit, een al bijna vergeten wielerdiscipline. Dat was Burgos-BH, het team van Jetze Bol.
Ja! Daar kwam de eerste motorrijder, gevolgd door een andere. De spanning steeg. Vervolgens flitsten er zeven renners voorbij en was het wachten op ploeg nummer twee, Intermarché-Wanty Gobert. Hetzelfde scenario voltrok zich: motor, nog een motor, ploeg, stilte.
Ik besloot dat ik iets moest doen tegen de dreigende herhaling van zetten en ik bracht mijn mobiel in stelling: ik zou de passage van ploeg nummer drie, Israël-Premier Tech, gaan vastleggen voor het nageslacht.
Motor, motor, ploeg. Het stond erop. Ik keek het filmpje terug en probeerde Chris Froome te herkennen. Maar ook het filmpje ging te snel. Ik stuurde het naar mijn dochter, kon die ook zien wat er gebeurde.
Er kwam een oude bekende langs, die zei dat het achter het hek in Utrecht ongeveer hetzelfde was als in San Remo, waar hij bij de finish van Milaan-San Remo was geweest. Een hele tijd niks, dan een paar motoren, een flits van de renners, afgelopen. Hier was het tenminste nog een terugkerend ritueel. Groupama-FDJ scheerde nu langs de hekken. De oude bekende zei dat Groupama-FDJ duidelijk weinig kaas had gegeten van de ploegentijdrit – het was volgens hem niet de gedroomde lange rechte lijn en dat kostte vele seconden.
We schreven Groupama-FDJ af voor de zege.
Zo sleepte de avond zich voort, maar vreemd genoeg bleef iedereen opgetogen staan kijken en werd elke ploeg met gejuich en een hartelijk applaus begroet. Het volume nam even toe bij de passage van de Nederlandse ploeg DSM. Ik herkende mijn eerste renner: Tymen Arensman, want die reed op kop met zijn lange lijf.
Als laatste passeerde de ploeg van Jumbo Visma. Zelfs in de luttele seconden aan de Maliesingel kon je waarnemen dat er een machtige machine voorbij raasde, alsof ze met een touwtje aan elkaar vastzaten.
Ik zei tegen mijn vriendin dat Jumbo Visma ging winnen. Ze knikte bewonderend vanwege zoveel kennis en inzicht.
Op mijn mobieltje werd mijn gelijk bevestigd. Robert Gesink had de eerste rode trui te pakken. Thuis zette ik de tv aan, om nog even het verloop van de koers terug te zien.
De regie van de Spaanse televisie was beneden elk peil, maar toch zagen we heel wat meer dan aan de Maliesingel.
Langs het hek is het erg gezellig, maar wielrennen is de televisiesport bij uitstek – je begrijpt niet hoe ze dat vroeger deden, zonder tv.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
