DE RONDE: HOE ALLES VERLOOPT VOLGENS DE LOGICA EN HET TOCH EEN SCHITTERENDE KOERS KON WORDEN

Auteur: Bert Wagendorp

Photo: Tim Van Wichelen/Cor Vos © 2022

Soms loopt een wielerkoers langs de lijnen van de logica en verloopt alles zoals verwacht, zodat het koersverloop saai en zonder verrassingen mag worden genoemd. Toch is dat niet altijd zo, zoals zondag bleek in de Ronde van Vlaanderen. 

In die koers verliep alles zoals verwacht. Doordat Wout van Aert ontbrak, leek één factor, spanning, al behoorlijk van zijn kracht ontdaan. Wout zou immers favoriet Mathieu van der Poel zeker tegenspel hebben geboden, eigenlijk fietste Wout voortdurend maar onzichtbaar mee in de voorste rangen; zeker in de geesten van de Vlaamse commentatoren.

Wat zou Wout…?

Wat had Wout…?

Maar goed, Wout had corona en deed niet mee, dus nu was Mathieu de ongedeelde grote kanshebber. Mits hij de aanvallen van de sub-favorieten wist af te slaan, wanneer die in grote aantallen en bij voortduring komen altijd een helse klus. 

Daarnaast was er één levensgrote outsider, van wie niemand precies wist wat er van hem kon worden verwacht omdat het zijn debuut in de Ronde was. Hoe zou Tadej Pogačar kasseien en gemene klimmetjes verteren?

De aanvallen van hoopvolle outsiders kwamen, de afwezigheid van Van Aert had de illusies van veel renners gevoed. En Tadej Pogačar ging heel lekker over de kasseien en tegen de Vlaamse obstakels op. Beter dan iedereen had verwacht, eigenlijk was er niemand die zo verdomd hard omhoog stuiterde als hij.

Tijdens de tweede beklimming van de Oude Kwaremont leek het alsof hij als enige afdaalde en op de Paterberg moest Mathieu van der Poel dieper gaan dan ooit en door golven van verzuring heen trappen om Poga bij te houden.

Toen waren ze dus al met z’n tweeën en was deel 1 van het logische scenario bevestigd.

Pogačar blijkt een alleskunner, wat we overigens al hadden kunnen weten na zijn Tourzeges en die in de Strade Bianche. De liefhebber hoopt telkens, om het nog een beetje spannend te houden, dat Poga nog ergens blijk zal geven van een zwak element in zijn verweer tegen de concurrentie. Iets waar ze hem op kunnen pakken. Maar dat kwetsbare punt lijkt te ontbreken.

Elke andere tegenstrever zou zich bij Pogačars dominantie hebben neergelegd, op één na – Van der Poel. Misschien had ook Wout van Aert tegengas gegeven, maar die was er dus niet. Van der Poel dacht dat hij kon winnen. 

Dat is zo langzamerhand een teken van grote moed en van groot zelfvertrouwen: denken dat je Pogačar kunt verslaan. Alleen al om dat te durven denken moet je van goeden huize komen, van nature schijt hebben aan reputaties.

Enfin, de laatste kilometers naar Oudenaarde verliep alles zoals het was verlopen wanneer iemand een scenario van de Ronde van Vlaanderen had geschreven. 

Pas in de laatste 350 meter gebeurde er iets waarmee Pogačar geen rekening had gehouden: dat Van Baarle en Madouas achter hem zo hard mogelijk hadden doorgetrapt. Van der Poel realiseerde zich het gevaar precies op tijd – hij had ook geen halve seconde later moeten versnellen. Pogačar raakte ingesloten en stak zijn handen in de lucht uit protest – maar realiseerde zich even later dat hij alleen zichzelf de schuld kon geven.

Van der Poel won de allerleukste editie van de Ronde van de Vlaanderen van de afgelopen jaren. Dat hoge entertainmentgehalte was vooral te danken aan Pogačar, die maar één wedstrijdplan kent: aanvallen. Dat leidt automatisch tot een boeiend koersverloop, mits er één man is die de handschoen durft op te pakken. 

Die was er.

De Sloveense alleskunner waagt zich dit seizoen nog niet aan Parijs-Roubaix. Maar daar is Wout van Aert er weer bij om voor verwachte onverwachte ontwikkelingen te zorgen.

‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.

Photo: Anton Vos/Cor Vos © 2022