Auteur: Jeroen Wielaert
Nederlanders winnen de Tour niet, net zomin als Engelsen en Slovenen. Zo zijn de rangen: oude vaststellingen die in de tijd zijn verworpen door Nederlandse, Engelse en Sloveense renners. Het element zeldzaamheid telt nog wel: dit jaar gaat geen Nederlander of Engelsman de ronde winnen, maar vermoedelijk wel een Sloveen, wat uitzonderlijk is, want nog nimmer won dezelfde Sloveen twee keer achter elkaar de Tour.
Voor Engeland maakte Chris Froome het bonter. Na Bradley Wiggins te hebben moeten laten voorgaan in 2012 won hij in 2013, 2015, 2016 en 2017. Nu is hij het levende bewijs dat Engelsen niet vijf keer de Tour kunnen winnen. Dat doen Fransen (Anquetil, Hinault), een Belg (Merckx) en een Spanjaard (Indurain). Het is volslagen onmogelijk dat een Amerikaan vijfmaal de Tour wint, laat staan zeven keer en daarom is Armstrong, die eenling die het wel flikte, geschrapt. Het was meteen ook de grootst mogelijke ontkenning van de geschiedenis, omdat de sancties over doping gingen. Als het daar om gaat kan vermoedelijk 75 procent van de Tourzeges teniet worden gedaan, maar daar heb ik het nu niet over.
De Tour de France is de allerultiemste exercitie van menselijke ongelijkheid in een natie die gezocht heeft naar Liberté, Égalité, Fraternité. Deze mooie Franse principes staan duurzaam op deftige bestuursgebouwen gebeiteld, maar zijn nimmer ingelost. Frankrijk heeft aan het begin van deze Tour regionale verkiezingen beleefd. Ze geven een mooi beeld van de verdeeldheid van het land.
Langs de route du Tour zie ik dagelijks alleen verbinding, een permanente constante – de ronde heft nationale tegenstellingen op in een sfeer van zomerse feestelijkheid bij de grotendeelse opheffing van de Covid-beperkingen. In opeenvolgende etappes heb ik gezien hoe Frankrijk weer de deur uit komt.
Er is na de afgang van de Bleus in het EK-voetbal geen bijzonder debat over Franse renners. Ik merk dat het bij de afwezigheid van Thibault Pinot en Romain Bardet zoeken is naar een nationale jongen om op aan te haken. Julian Alaphilippe rijdt overal over kalkletters JUJU heen, maar is niet de gedroomde man voor het klassement.
Ik begrijp uit het vaderland dat er enige discussie is over het uitstappen van Mathieu Poupoel. Het was toch te veel gevraagd voor het vaderlandgevoel. Ik heb hem in Le Grand Bornard verkleumd zien binnenfietsen. Hij had genoeg nationale eer geoogst en als beroepsrenner had hij andere belangen in Japan.
Nederland in de Tour?
In 1996 beleefden we het vreugdevolle Grand Départ in Den Bosch. Ik herinner me een bijeenkomst in een deftige Brabantse bestuurszaal waar Freek de Jonge op een tafel klom en zei: ‘Toen Jan Janssen de Tour de France won, kon ik de ronde niet serieus meer nemen.’
Voor de Tour van 1999 maakte ik voor Radio Tour de France een rondgang langs een aantal Nederlandse liefhebbers, onder wie Jan Mulder. Hij zei: ‘Nederlanders winnen de Tour niet. Vijfde. Nederlanders worden vijfde.’
Het is precies wat nu gebeurt: de rangschikking van een unieke hiërarchie. Bij het hervatten van de Tour na de rustdag staat Wilco Kelderman zevende. Hij doet dat zomaar, bijna geruisloos. Nog geen vijfde. Ide Schelling en Wout Poels hebben de bollentrui aangehad, maar Wilco blijkt bij de eerste tien te staan. Het is ook geen jongen van Kelderman-story’s.
Nog even en dan brengt de Ventoux de waarheid over waar Nederland staat.
Gedurende de Tour de France zal er in dit weblog dagelijks een column verschijnen, geschreven door John Kroon, Peter Ouwerkerk en Jeroen Wielaert.
Beeld: Cor Vos ©