Auteur: Bert Wagendorp
Vorige week donderdag werd in Parijs het parkoers voor de 109e Tour de France gepresenteerd. Ooit was dat een ook door Nederlandse journalisten druk bezocht evenement in het Palais des Congres in Parijs. De route werd onthuld door de Tourdirecteur – er waren meestal al details uitgelekt, klopten die? Ja, ze klopten – er volgde een dankbaar slotapplaus (het was weer gelukt, de hotels konden worden geboekt) en daarna was er altijd wel ergens een bekende wielrenner, Jan Janssen of Zoetemelk, die zijn licht over het zojuist onthulde traject wilde laten schijnen.
Het zou weer een zware Tour worden, met een paar zeer verraderlijke etappes en een zware tijdrit en verder viel er weinig van te zeggen, het kon alle kanten op en een ongeluk zat in een klein hoekje.
Het stukje was zo getikt, de lunch wachtte en de lange winter kon beginnen.
Zo ging het donderdag ook. Er was maar één verschil: er werd in het Palais ook een Tour de France voor vrouwen gepresenteerd. Officieel was dat de eerste keer, hoewel ik me toch een Tour Féminin herinner die tegelijkertijd met de Tour voor mannen werd verreden. Maar dat was kennelijk niet de eerste Tour de France voor vrouwen.
Verder was alles hetzelfde. De interessante details waren al uitgelekt. Er zou een kasseienetappe in het parkoers zijn opgenomen (klopte), na vier jaar zat l’Alpe d’Huez er weer in (klopte ook) en ook de Hautacam zou weer moeten worden beklommen (klopte). Het parkoers lekt altijd uit, doordat de Tourorganisatie voor de bekendmaking alvast hotels reserveert en ijverige journalisten gaan rondbellen of een deep throat aan de receptie hebben zitten.
Het wordt weer een zware Tour, met meer aankomsten bergop dat dit jaar, met korte onvoorspelbare bergetappes, met een kasseienetappe waarin maar liefst vijf onbekende stroken zijn opgenomen (onbekend omdat ze te gruwelijk zijn, of onbekend omdat ze niks voorstellen? We zullen moeten afwachten). Er is een tijdrit van maar liefst veertig kilometer op de laatste zaterdag.
Waarom besteden we toch altijd zoveel aandacht aan het parkoers van de Tour en veel minder aan dat van de Giro en Vuelta? Omdat de Tour de Tour is en iedereen graag wil weten wat hem te wachten staat, die drie vakantieweken in juli. Of, meer precies: omdat iedereen wil weten waarop hij zich kan verheugen.
De onthulling van het Tourparkoers is niet voor niets altijd in oktober. Het is herfst, de laatste herinneringen aan de zomer vervagen en de bladeren vallen. Hoe slaan we ons door de komende maanden? Het is een van die staaltjes van psychologie waarin de Tourorganisatie zo goed is. Ze weten in Parijs wat hen te doen staat: de winterhaters een hart onder de riem steken met het vooruitzicht van een lange hete zomer. Hét symbool van die zomer is de Tour en de onthulling van het parkoers bewijst dat er weer serieuze plannen bestaan voor een wedstrijd door Frankrijk. Dat is een hele troost en een probaat middel tegen winterdepressies.
Het Tourparkoers is uitgetekend, dus temidden van alle onzekerheid staat één ding vast: hij komt. Nog even geduld. Wie de wanhoop nabij is, kan altijd even naar het Tourparkoers kijken en wegdromen. De onthulling van het Tourparkoers zou ook kunnen plaatsvinden in het voorjaar, maar dan zit niemand er meer op te wachten, het leed is al geleden en de winter is achter de rug.
De presentatie van het Tourparkoers is een belofte.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
Photo Jdm/Pn/Cor Vos © 2021
Fotografie: Cor Vos