Auteur: Bert Wagendorp
Photo Cor Vos © 2021
Vrijdag start de 105e Giro d’Italia in Boedapest, de hoofdstad van Hongarije. Voor mij hoeft het niet, die buitenlandse uitstapjes, ik zie de Giro het liefst beginnen in Rome en eindigen in Milaan – of andersom.
Het is zo langzamerhand een cliché, maar cliché’s zijn niet voor niets uitgegroeid tot cliché’s: de Giro is de mooiste etappekoers van het jaar. Niet alleen omdat hij plaats vindt in mei, de mooiste maand van het jaar en zich voltrekt – grotendeels althans – in Italië, en daarmee in het mooiste wielerdecor ter wereld.
Als je bij dat vooruitzicht geen goed humeur krijgt wordt het tijd voor een bezoek aan de wielertherapeut.
Maar wat de Giro vooral zo mooi maakt, is dat er in die Ronde geen zekere winnaars bestaan. Die bestaan natuurlijk nergens, zelfs niet in de Tour. Maar in die wedstrijd kun je het lijstje absolute favorieten vaak op een hand met drie vingers tellen en in de Ronde van dit jaar kun je zelfs volstaan met één vinger en moet je er alleen even bijzeggen ‘op voorwaarde dat Hij niet gemeen hard ten val komt’.
Photo: Massimo Fulgenzi/Sca/Cor Vos © 2022
Kijk dan eens naar de Giro. Het lijstje favorieten is lang en exotisch. De verrassende winnaar van 2019, Richard Carapaz doet mee. Als je dan toch één favoriet moet aanwijzen, is hij het. Maar hij is geen zekere winnaar mits hij niet valt. Simon Yates is er ook en die was vorig jaar derde. Persoonlijk geloof ik niet zo in de Engelsman, maar dat zegt niks. Mensen waarin ik vooraf niet zo geloofde bleken opeens onverslaanbaar. Naast Carapaz en Yates word je niet voor gek verklaard als je Almeida een goeie kans geeft. Maar López, Landa, of Carthy hoog op je lijstje is ook niet raar. Of Bilbao, Ciccone, Hindley of Chaves.
Zijn er geen Nederlandse favorieten? Natuurlijk wel, al was het maar omdat het onze jongens zijn en zij zich gesteund weten door de gebeden van de natie. Met Tom Dumoulin loopt het tot tot dusver niet zo lekker, maar misschien wacht hij op de inspiratie die hem in 2017 in het rijtje van wielerlegendes bracht. En verder is er Wilco Kelderman, van wie je toch elke keer weer hoopt dat hij niet ten val komt of door zijn ploegleider in de steek wordt gelaten – hij zal toch één keer in zijn carrière voor een daverende verrassing moeten zorgen.
Zoveel namen: een zekere winnaar zit er niet tussen – al kan over ruim drie weken blijken dat ik hem domweg niet heb opgemerkt omdat hij zich als zekere winnaar vakkundig had verscholen.
Bij mij staat Thymen Arensman hoog genoteerd. Niet dat hij dè kanshebber is, maar je weet nooit. Dat is bij uitstek de Giro: je weet nooit. En dat is precies wat je wilt, gedurende drie weken fietsen: de gedachte dat het zou kunnen, dat je het niet mag uitsluiten, dat een reuzenverrassing niet is uitgesloten – dat bij God en de Giro alles mogelijk is, zelfs Thymen Arensman.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
Photo: Massimo Fulgenzi/Sca/Cor Vos © 202