Auteur: Mart Smeets
Het was een fraaie finish van de eerste serieuze wielerkoers in maanden: de Strade Bianchi, gewonnen door Wout van Aert. Mooi solo, zonder zichtbaar in paniek te raken, zonder om te zien, gewoon zoals mensen die zeker van hun zaak zijn dat doen.
Het gebeurde dus op een zaterdag, in de late middag en vroege avond. Tussen zes en zeven uur, voor diegenen die het gemist hebben.
Dat is voor vele wielerkoersen laat, maar voor alle televisiestations ter wereld veel te laat. Televisieprogramma’s worden over het algemeen door strakke spoorboekjes geleid.
Als het Journaal om zeven uur moet beginnen, dan begint het om zeven uur. Ook al staan er nog wielrenners uit te hijgen in Italië.
Van Aert was al een heel flink kwartier over de streep, de anderen, de geklopten dus, druppelden binnen en zoals de mensen van de VRT (en vroeger de BRT) gewend zijn, rekten ook deze twee mannen de uitzondering op en op totdat er geen rek meer in het elastiek zat.
Kijk, ik heb makkelijk praten. Ik werkte mijn hele leven voor de NOS en kreeg al die jaren vrijwel altijd op mijn koptelefoon te horen dat ik zo snel mogelijk moest afsluiten omdat andere programma’s stonden te trappelen om te beginnen.
Wij, in Nederland, deelden het net met anderen, in België hoefden ze niet te delen en konden ze doorgaan tot Sint Juttemis. Maar op deze zaterdag dus niet tot na zevenen omdat het Vlaamse Journaal die tijd opeiste.
Dat wisten Renaat Schotte en José de Cauwer heel goed, maar in Renaats wereld bestaat naast de fiets eigenlijk niets anders. Hij is ook de man die iedere snipper televisie, ieder beeld, iedere zucht, iedere alles- of nietszeggende reactie van wie dan ook, uit wil melken. Het liefst ondervraagt hij het hele peloton achter de finish, zo zit hij in elkaar. Zo bestaat hij.
Geen punt, ieder het zijne.
Ooit legde ik Michel Wuyts uit waarom wij altijd direct afscheid van ons kijkerspubliek moesten namen, ook als er een Nederlander gewonnen had. Wij waren in ons hotel al onder de douche geweest als zij (Michel en José) nog aan hun afsluiting bezig waren. Michel verklaarde dat onze wielerreportages soms korter waren dan de tijd die de Vlamingen inruimden voor het gedoe na aankomst van de etappe of de koers.
Zij noemden dat de lange naneuk.
We waren het eens dat wij te zuinig en zij te gul met de tijd omgaan. Wielrennen heeft bij Vlamingen een andere betekenis dan bij Nederlanders en vooral bij Nederlanders die wel wat anders op de buis willen hebben dan beelden ná een koers.
Programmamakers van andere programma’s hebben me daar wel op aangesproken. ‘Als je weet wie er gewonnen heeft en hoe het klassement in elkaar zit, kan je toch afsluiten?’
Zo’n gesprek doet zich in Vlaanderen nooit voor. Die mazzelaars hebben een zogenaamd open net. Afgelopen zaterdag was dat echter niet zo open als doorgaans het geval is. Het Journaal van de VRT wachtte, het wereldnieuws dus, in een wereld die niet alleen uit wieleruitslagen bestaat.
Renaat Schotte zou eigenlijk wielerreportages van 25 uur per etmaal willen verzorgen en afgelopen zaterdag droop de teleurstelling werkelijk uit zijn stem toen hij aankondigde dat ‘het podium’ niet helemaal in beeld kon komen. Dat meende hij.
De hartenkreet van Schotte gaf precies aan waar de Vlamingen een banddikte verder gaan dan wij, onderkoelde Hollanders.
Het werd nog spannend, maar het opperwezen had geen compassie met de Vlamingen. Vlak voor Van Aert het podium op zou stappen, werd de uitzending afgekapt.
Ach, welk een onrecht…
Omdat het Vlaamse Journaal haar plaats opeiste.
Er bestaan dus ook Vlamingen die iets anders de wereld inkijken.
Ik weet hoe blind de Vlaming met de koers omgaat, ik weet ook hoe het bij ons gaat. Ik heb begrip voor beide culturen.
Ik vond Van Aert prachtig koersen en luisterde met licht kritische interesse naar de mannen van de VRT. Ik wist hoe de kers op de taart moest komen: het podiumshot met de zalig verklaarde van Aert centraal in beeld.
Ik begreep hen, maar toch ook weer niet.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
