Auteur: John Kroon
Te midden van de imponerende overwinningen van Primoz Roglic in Spanje en Mathieu van der Poel in Groot-Brittannië, en het nieuws dat een helper van Tom Dumoulin aan de dope zat toen hij in 2017 de Ronde van Italië won, was er een bericht dat intrigeerde.
Dat ging over Kai Reus.
Hij wil het werelduurrecord verbeteren.
Op de ranglijst van grootste pechvogels in de Nederlandse wielersport staat Kai Reus hoog genoteerd. Bestaat daar een zwarte trui voor? Robert Gesink en Wilco Kelderman, om er een paar te noemen, zijn gespecialiseerd in tegenslagen en het overwinnen ervan, maar vergeleken met het noodlot dat Reus enkele malen heeft getroffen zijn zij bofkonten.
Ga terug naar 12 juli 2007, een trainingsrit in Frankrijk. De 22-jarige
Kai Reus komt in de afdaling van de Col de l’Iseran zwaar ten val. In een ziekenhuis in Grenoble wordt hij elf dagen kunstmatig in coma gehouden en zweeft tussen leven en dood.
We kunnen ook teruggaan naar 11 oktober 2003. Toen werd Kai Reus in Hamilton, Canada, bij de junioren wereldkampioen op de weg. Dat zegt niet alles want wie kent de Noor Anders Lund nog of de Tsjech Lukas Fus? Zilver en brons op dat WK. Nummer 28 in die wegwedstrijd doet wel een bel rinkelen. Geraint Thomas.
Hoe dan ook, Kai Reus, generatiegenoot van bijvoorbeeld Andy Schleck, Lars Boom, Sebastiaan Langeveld, Roman Kreuziger en Rui Costa, gold als een veelbelovende renner. Geen trainingsbeest, maar misschien wel het grootste Nederlandse talent in die tijd.
Vier jaar later was het onzeker of Kai Reus zijn val zou overleven. De vraag of hij ooit nog op een racefiets zou stappen, was dus niet van belang.
Hij deed het wel. In september 2008 maakte hij voor de Rabo Continental-ploeg zijn rentree; hij deed mee aan de Ronde van Missouri. Na zeven dagen eindigde Kai Reus als 52ste in het algemeen klassement. Dat was een grote overwinning. Eigenlijk de grootste uit zijn loopbaan. Maar de oude werd hij niet meer.
Voor De Muur had Thijs Zonneveld het herstel van Reus maandenlang gevolgd door intensief contact met hem te onderhouden. Het leidde tot een van de meest bijzondere verhalen, in oktober 2008, die er in ons wielertijdschrift hebben gestaan. En tot een nieuw woord, door Kai Reus geïntroduceerd: genieus. Misschien een samentrekking van geniaal en ingenieus. Hij zei het toen hij had gemerkt dat hij weer kon ruiken. Het woord heeft Van Dale niet gehaald. Het zit dicht bij genius, de beschermengel die ruim een jaar eerder ontbrak op de Col de l’Iseran, die Alpenreus die in de Tour van 2019 in de afdaling onbegaanbaar bleek.
Vijf jaar na Reus’ terugkeer in het peloton besteedde De Muur opnieuw aandacht aan zijn loopbaan, aan zijn leven. September 2013. De kop: ‘Zoveel tegenslag, dat is niet meer normaal’. Hoe hij in 2009, gestoken in de leiderstrui in de Ronde van Engeland, even het gevoel had dat hij op zijn oude wielerniveau was. Hoe hij toen was getroffen door de ziekte van Pfeiffer. De lol in het wielrennen verdween – en dus stopte hij maar voor een tijd. Hij begon aan een trektocht door de Verenigde Staten.
Dat hielp. Hij kreeg weer zin in de fiets. Via het cyclingteam De Rijke-Shanks belandde hij bij het Amerikaanse United Healthcare en zo reed hij in 2012 de Ronde van Engeland, net als Bradley Wiggins en Marc Cavendish, en werd het 13 september.
En opeens ging het niet meer. De kracht vloeide weg uit zijn benen, die toch al niet mee zo konden rondmalen als in de jaren voor zijn coma, zijn levensstrijd. Hij finishte die etappe op 25 minuten van winnaar Marc de Maar. En voelde zich doodziek toen die avond de telefoon ging. Zwager aan de lijn. Met een trieste mededeling. De moeder van Kai was overleden. Ten onder gegaan aan een depressie.
Bij United Healthcare wilden ze hem niet meer hebben, ze gingen liever door met Amerikanen. Maar hij kon in 2013 weer terecht bij De Rijke-Shanks. Wel jammer dat hij toen kampte met griep en een spierscheuring in zijn kuit die kniepijn veroorzaakte. Ook wel jammer dat hij in de Ronde van Drenthe door onderkoeling werd getroffen en niet verder kon.
‘Maar één ding,’ zei hij in De Muur tegen Fred Segaar, ‘de mensen moeten niet denken dat ik zielig ben of aandacht tekortkom. Dat is het laatste wat ik wil.’
Reus bleef wielrennen en soms ging het best aardig, zoals in Omloop Het Nieuwblad, waardoor hij nog even bij Roompot terechtkon. Natuurlijk ging het nooit meer zo goed als het had kunnen gaan. Na 2016 beëindigde hij zijn wielercarrière, ging een opleiding sportmanagement volgen en werd parttime buschauffeur.
Ongemerkt keerde hij dit jaar in het wielrennen terug, als bijna anonieme deelnemer aan het Nederlands kampioenschap tijdrijden en op de weg.
En nu, geprikkeld door een sponsor en met een team van deskundige begeleiders om hem heen, heeft hij bedacht dat hij het werelduurrecord wil verbeteren. Waarschijnlijk in 2021 in Mexico. Ga er maar aan staan, strak als je 35 of 36 bent, vader van twee kinderen, probeer die 55,089 kilometer van Victor Campenaers maar te overtreffen. ‘Project 56000’ zo heet het plan van Kai Reus. Het is op internet te volgen: https://kaireus.nl/project-56000/
Wat je er ook van vindt, het is een genieus idee.
‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.
