DE FOTO VAN EEN WHEELIE

Another Brick In The Wall Liggend


Auteur: Peter Ouwerkerk

Ik ken Iljo Keisse vooral van de zesdaagsen. Van Gent (7x winnaar), maar zeker ook die van Rotterdam (4x nr. 1). Van de keren dat hij in Ahoy een ideale koppelgenoot vormde met eerst Danny Stam en vervolgens Niki Terpstra. Van de avonden dat hij met een subliem partijtje ploegkoersen de tribunes in extase bracht, en die madisons vaak spectaculair afsloot met een perfecte wheelie. Voorwiel omhoog, ‘poep’ achterop het zadel, rechterarm gestrekt in de lucht. Iljo de acrobaat.

Ergens in mijn geheugen kleven ook beelden van een bloedstollende etappe in de Ronde van Turkije, zeven jaar terug. Keisse was ontsnapt, scheurde stijlvol naar de dagzege, maar kwam kort voor de finish ten val. Hij krabbelde overeind, en bleef nog nét uit de klauwen van een gretig peloton. Een volbloed pistier die na 200 kilometer nog genoeg grinta had om tegenslag met confetti te bekronen – er waren slechtere baanrenners de weg opgegaan.

Ik praatte er met Keisse over in Sportpaleis Ahoy. Dat hij zijn klasse ook op de weg kon etaleren! Hij leek te blozen onder het compliment, de Vriendelijke Vlaming. Hij kon wel wat waardering gebruiken, nadat hij verzeild was geraakt in een mistige, tamelijk onschuldige dopingaffaire: verkoudheidsdrankje. Keisse werd na veel gesteggel, ponteneurs en haarkloverij vrijgepleit, maar niet van harte. Het drong hem twee (!) jaar in een welles-nietespositie. Geen starts op de weg, af en toe wél op de baan; al konden jury’s hem daar elke minuut sommeren in te pakken. Vreemd? De eerste jaren na Armstrongs Oprah-biecht waren getekend door wel meer paranoia. Toen de mist eindelijk was opgetrokken, moest de UCI Keisse 100.000 euro genoegdoening betalen. Dat zei genoeg.

Keisse begon aan zijn tweede wielerleven. Quick-Stepploegbaas Patrick Lefevere was overtuigd van de specifieke kwaliteiten van de Gentenaar, die al snel een vaste waarde werd in (semi)klassiekers en kleine rondjes. Keisse ontpopte zich van sierlijk pistier tot harde werker. Als superknecht was hij wegbereider voor menig jonge wolf.

Met dat keurmerk toog hij eind januari ook naar Argentinië, vooral om in de Vuelta a San Juan te knechten voor kopman Julian Alaphilippe en zich als een grote broer te bekommeren om debutant-komeet Remco Evenepoel. Die moest maar goed naar Iljo kijken en luisteren.

Het eerste optreden van belofte Evenepoel mocht er zijn, lang op de hot seat van de tijdrit (derde), jongerentrui, op kop sleurend bij een voorgenomen coup van Alaphilippe, die inderdaad de leiding greep. Zo doe je dat als Wolfpack. Keisse knikte tevreden. De blauwe garde aasde op het eindklassement.

En toen was er ineens een foto; de foto die de wielerwereld in rep en roer bracht. De foto van vijf gierende Deceuninck-Quick Steprenners, vrolijk rond een lachende serveerster. Een foto, geplukt van het wereldwijde net.

Het gezicht van de serveerster was geblurd, je had er een klein vermoeden van dat ze lachte, maar eigenlijk geen flauw benul van wat er achter haar rug gebeurde. Daar stond Iljo Keisse, die het grootste plezier leek te hebben; rechterarm boven zijn hoofd, met zijn pols guirlandes draaiend. De renner naast hem hield twee vingers achter het hoofd van de serveerster omhoog. Kijk, twee konijnenoortjes… Je hoorde hem grinniken.

Iljo Keisse kon, na het viraal gaan van de kiek, meteen San Juan verlaten. Uit koers gezet, immers: dat was…, een ‘seksueel getint gebaar!’ Iljo too. Waarop zijn ploegmaats besloten de eerstvolgende podiumceremonie te boycotten.

Er werden boetes uitgedeeld, Lefevere dreigde zijn hele ploeg terug te trekken, riep geïrriteerd dat het de vrouw alleen om geld te doen was. Om de sponsoren gerust te stellen werd een persbericht de wereld ingestuurd: Keisse & co stond een opfriscursus normen en waarden te wachten. Te bezorgen per e-mail.

Opvallend – het maken van ‘het seksuele gebaar’ kostte Keisse 70 euro, ongeveer de boete die staat op wildplassen en course. De absentie op het podium kwam de Quick-Steps op 440 euro per renner te staan, € 1760 totaal. Kennelijk een veel groter vergrijp.

Sexual abuse – je kon erop wachten dat na rappers en politici, filmsterren en muzikanten, regisseurs en producenten, trainers en coaches, paters en nonnen, homo’s en hetero’s, voetballers en buitenlui, er ooit óók een wielrenner op een heterdaadje zou worden betrapt. Rondemissen, pompomgirls, boksringblondjes, pitspoezen, Argentijnse serveersters – welke durft het nog aan, wie kán ze nog aan?

Keisse had natuurlijk beter ook twee vingers achter het hoofd van de nietsvermoedende vrouw kunnen opsteken. Minder baldadig dan deze pose. Maar kom, wie ánders kijkt, ziet een Keisse ook als rodeocowboy, bezig een wild horse te temmen. Keisse, die de vangst viert met een wheelie. En niet elke wheelie is perse een willy.

Laatste kanttekening: gelet op zijn reactie (‘die vrouw ruikt geld’) – kan de bijspijkercursus Fatsoen ook maar beter meteen als cc’tje naar Lefevere.


‘Another Brick In The Wall’ is een serie columns van De Muur meesters zelve: Peter Ouwerkerk, Bert Wagendorp, John Kroon en Mart Smeets.

Keisse


Foto met microfoon: Cor Vos

 

 

Leave a Reply